Γράφει ο θεολόγος Θ. Ι. Ρηγινιώτης
Ποιο είναι το νόημα και το μήνυμα των Χριστουγέννων, αν ξεφύγουμε από τα λαμπερά περιτυλίγματα, τα φωτάκια και τον καταναλωτισμό; «Η αγάπη» ασφαλώς θα πουν όλοι. Είναι μέρες αγάπης. «Και επί γης ειρήνη»: αυτό είναι το μήνυμα των Χριστουγέννων.

«Ο Χριστός με τη μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά. Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά· τότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί που μας φέρνουν οι Άγιοι και μας κερνούν.

Ο Μέγας αυτός πατέρας και διδάσκαλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας γεννήθηκε το 329 μ.Χ. στη Νεοκαισάρεια του Πόντου στο χωριό Άννησα και μεγάλωσε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Είχε 8 αδέρφια, 3 αγόρια και πέντε κορίτσια. Από τα 4 αγόρια τα 3 έγιναν επίσκοποι (ο Βασίλειος Καισαρείας, ο Γρηγόριος Νύσσης και ο Πέτρος Σεβάστειας) και το ένα μοναχός (ο Ναυκράτιος).

Το ιάσιμο της πτώσης
Όπως είδαμε στα προηγούμενα, ο πρωτόπλαστος άνθρωπος με το να παραβεί την εντολή του Θεού έπεσε στην αμαρτία, και ο Θεός για την παράβαση αυτή τιμώρησε τον αποστάτη άνθρωπο. Του έκανε έξωση από τον Παράδεισο και τον καταδίκασε σε θάνατο. Αλλά το πταίσμα του Αδάμ δεν ήταν ανεπανόρθωτο. Εφόσον ο πρωτόπλαστος δεν επινόησε και δεν βρήκε μόνος του το κακό, αλλά το δέχθηκε απ’ έξω αφού παρασύρθηκε από τον διάβολο στην αμαρτία, το πάθημά του δεν ήταν ολότελα θανάσιμο, σαν του διαβόλου που τον έσπρωξε στο κακό, ήταν ιάσιμο, έπαιρνε θεραπεία και επανόρθωση. Δηλαδή ο άνθρωπος που εξέπεσε από την χάρη του Θεού έμεινε επιδεκτικός μετάνοιας. Μπορούσε και να μετανοήσει και να ανορθωθεί και να σωθεί από το πταίσμα του. Διότι, όπως λέει και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός· «ο εξ υποβολής άλλου αμαρτάνων αξιούται πλείονος απολογίας και συγγνώμης» από εκείνον, ο οποίος αμαρτάνει «εξ εαυτού», όπως αμάρτησε ο διάβολος που επινόησε το κακό και εσκεμμένως όρμισε προς αυτό. Όποιος πέφτει στην αμαρτία από την παρακίνηση άλλου, αυτός έχει πιο μεγάλη απολογία και συγγνώμη από εκείνον που θεληματικά και από τον εαυτό του αμαρτάνει. Όπως συνέβη με τον διάβολο, ο οποίος και το επινόησε το κακό μόνος του και όρμισε σε αυτό, αφού το σκέφτηκε καλά και ήξερε τι κάνει. «Διό ο διάβολος αμετανόητος έμεινεν», αντίθετα προς τον άνθρωπο, ο οποίος «εκ της του διαβόλου προσβολής αμαρτήσας εν μετανοία γέγονε».

Πανευτυχής και τρισμακάριος ήταν μέσα στον Παράδεισο ο πρώτος άνθρωπος. Προικισμένος, όπως ήταν, με θεία και έξοχα χαρίσματα και τάλαντα εξαιρετικά και «κατ’ εικόνα Θεού» πλασμένος άριστα μπορούσε να προχωρήσει από την αθωότητα και αναμαρτησία που την είχε φυσική και να την καταστήσει αγιότητα συνειδητή, να επιτύχει το «καθ’ ομοίωση», να γίνει όμοιος με το Θεό. Αλλ’ ο γενάρχης του ανθρωπίνου γένους, ο Αδάμ, δεν έμεινε πιστός στο Θεό και σταθερός στο δρόμο του Θεού, σταθερός στην ευλογημένη εκείνη και μακάρια κατάσταση, στην οποία τον είχε βάλει ο Θεός, στην αρχέγονη δικαιοσύνη, όπως την λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας. Ο πρώτος άνθρωπος έπεσε!

Πρόκλου Κωνσταντινουπόλεως
Νά πάλι ἑορτή

Νά πάλι πανηγύρι.

Νά πάλι χαρούμενο ἀναψοκέρι γιά τήν μητέρα τοῦ Κυρίου.

Νά ἡ προπόρευσις τῆς ἀψεγάδιαστης νύμφης.

Νά τό πρῶτο ξεπροβόδισμα τῆς βασιλίσσης.

Νά τό σίγουρο σημάδι γιά τήν δόξα πού τήν περιμένει.

Νά προάγγελος τῆς χάριτος πού πρόκειται νά τήν ἐπισκιάση.

Νά γνώρισμα, πού φαίνεται ἀπό μακρυά, τῆς ὑπερβολικῆς της καθαρότητος.

Διότι ἐκεῖ πού ὁ ἱερέας εἰσερχόμενος ὄχι πολλές φορές, ἀλλά μόνον μία φορά τόν χρόνο, τελεῖ τίς μυστικές λατρεῖες, ἐκεῖ γιά νά παραμένη μόνιμα ὁδηγεῖται ἀπό τούς γονεῖς της οἱ ὁποῖοι ἀναδεικνύονται ἔτσι λειτουργοί τῆς χάριτος.

Ἁγίου Πρόκλου Πατριάρχου Κων/πόλεως
Α´.-. Ἀδελφοί, καλεῖ σήμερα τή γλώσσα μας γιά ἐγκωμιασμό τό πανηγύρι τῆς Παρθένου Μαρίας. Καί ἡ γιορτή αὐτή προξενεῖ ὠφέλεια στούς συγκεντρωμένους, καί πολύ εὔλογα, διότι ἔχει γιά ὑπόθεσή της τήν ἁγνότητα, καί ἡ Παρθένος Μαρία πού γιορτάζει εἶναι τό καύχημα ὅλων τῶν γυναικῶν καί ἡ δόξα, γιατί εἶναι καί Μητέρα καί Παρθένος.

Πολύ ἀγαπητή καί ἐξαίσια εἶναι αὐτή ἡ σύναξη. Γιατί ἡ ξηρά κι᾿ ἡ θάλασσα φέρνουν δῶρα στήν Παρθένο. Ἡ μέν θάλασσα γαλήνια ἁπλώνει τήν πλάτη της στά πλοῖα, ἡ δέ ξηρά δέν φέρνει κανένα ἐμπόδιο στά βήματα τῶν πεζοπόρων.

ΣΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΥΠΕΡΑΓΝΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΜΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 Πριν τη διάδοση της καμπάνας ήταν σε χρήση τα σήμαντρα, τόσο στα Μοναστήρια όσο και στους ενοριακούς Ναούς.Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, επανήλθε η χρήση τους, καθώς απαγορεύτηκε ο χτύπος της καμπάνας.Σήμερα είναι σε χρήση μόνον στα Μοναστήρια. Ανάλογα με την Ακολουθία του νυχθημέρου, είναι σε χρήση και το αντίστοιχο σήμαντρο.
Με αυτή την ονομασία αναφέρονται:

Οι Χριστιανοί οφείλουν να αγωνίζονται σε κάθε περίπτωση και να μην κρίνουν κανέναν για κανένα λόγο.
Ούτε την πόρνη που θα δουν μπροστά τους, ούτε τους αμαρτωλούς και τους άσωτους.
Να τους βλέπουν όλους με την ίδια καλή διάθεση και με καθαρά μάτια.

Ο Θεός δεν νοιάζεται για τον τόπο. Ζητάει μόνο θερμότητα καρδιάς και αγνότητα ψυχής. Να, και ο απόστολος Παύλος προσευχήθηκε όχι σε ναό όρθιος ή γονατιστός, αλλά μέσα σε φυλακή πεσμένος ανάσκελα, καθώς τα πόδια του ήταν σφιγμένα στην ξυλοπέδη. Επειδή, όμως, προσευχήθηκε με θέρμη, αν και πεσμένος, και τη φυλακή έσεισε και τα θεμέλια σάλεψε και το δεσμοφύλακα τράβηξε στην αληθινή πίστη μαζί με όλη την οικογένειά του (Πράξ. 16:25-35).

Ο Θεός, όταν δημιούργησε τους Αγγέλους, τους έδωσε να έχουν την απόλυτη ελευθέρα γνώμη. Έπρεπε όμως να αποδείξουν ότι ήταν άξιοι της τιμής με την οποία τους κόσμησε. Γι’ αυτό δοκιμάστηκε η πίστη τους.Ένας απ’ αυτούς, ...
ο Εωσφόρος, που ήταν ο πρώτος όλων των αγγελικών Ταγμάτων, αυτός που ήταν ο ωραιότερος, δυνατότερος και λαμπρότερος, υπερηφανεύθηκε και πίστεψε ότι μπορεί να αντικαταστήσει τον Θεό και να στήσει τον θρόνου του υπεράνω του Θεού. Αυτό ήταν το αμάρτημά του. Υπερηφανεύθηκε! Επαναστάτησε εναντίον του Θεού και μαζί του παρέσυρε μεγάλο αριθμό αγγέλων, που με την πτώση τους μετατράπηκαν από φωτεινούς αγγέλους σε σκοτεινούς και από αγίους σε πονηρούς.

Μεγαλύτερη αρρώστια είναι τό νά πιστέψη ό άνθρωπος στον λογισμό του ότι έχει κάποια
αρρώστια. Ό λογισμός αυτός τού δημιουργεί άγχος, τον κάνει νά στενοχωριέται, νά μήν εχη όρεξη γιά φαγητό, νά μήν μπορή νά κοιμηθή, νά παίρνη φάρμακα, και τελικά αρρωσταίνει, ενώ ήταν καλά. Νά είναι άρρωστος κανείς και να κάνη θεραπεία, αυτό το καταλαβαίνω άλλα νά είναι υγιής καί νά νομίζη ότι είναι άρρωστος και νά άρρωσταίνη στά καλά καθούμενα, αυτό είναι… 

του π. Αθανασίου Γιουσμά

Η πίστη μας είναι όντως ένα μυστήριο! Αρκετά τα άγνωστα και πάμπολλα τα κεκρυμμένα… Γνωρίζουμε και πιστεύουμε τόσα όσα ο Κύριος μάς έχει αποκαλύψει. Και μας αποκάλυψε τόσα όσα είναι αρκετά για να Τον πλησιάσουμε και να σωθούμε.

Τί αξία έχει αδελφοί μου, εάν μιλώ αιώνια για τον Θεό και ο Θεός αιώνια σιωπά; Μπορώ άραγε να υπερασπιστώ το δίκαιο του Θεού, εάν ο Θεός δεν το θέσει υπό την προστασία Του; Μπορώ να αποδείξω τον Θεό στους άθεους εάν ο Θεός κρύβεται;
Μπορώ να αγαπώ τα παιδιά Του, εάν Αυτός είναι αδιάφορος απέναντι στα παθήματά τους;

Όχι. Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορώ. Οι λέξεις μου δεν έχουν φτερά για να μπορούν να υψώσουν στον Θεό όλους τους πεσμένους και ξεπερασμένους από τον Θεό ούτε έχουν φωτιά για να ζεστάνουν τις παγωμένες καρδίες των παιδιών έναντι του Πατέρα τους. Οι λέξεις μου δεν είναι τίποτα, αν δεν είναι απήχηση και επανάληψη αυτού που ο Θεός με τη δική του δυνατή γλώσσα λέει.

Στή σημερινή περικοπή, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Χριστός μπροστά στούς ἔκπληκτους Ἰουδαίους πού βρίσκονταν στή Συναγωγή τῆς Ναζαρέτ κατά τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, λέει μέ ἁπλό καί φυσικό τρόπο ὅτι: «Σήμερα βρίσκει τήν ἐκπλήρωσή της ἡ προφητεία πού μόλις ἀκούσατε».

Η αρχή του εκκλησιαστικού έτους (1ηΣεπτεμβρίου) μας δίνει την ευκαιρία να εντρυφήσουμε, με την βοήθεια του ευαγγελικού αναγνώσματος, στο ποια είναι η αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο, αλλά και ποια στάση έχουμε εμείς έναντι αυτής της αποστολής.

Ο Χριστός βρίσκεται στην Ναζαρέτ, τον τόπο που μεγάλωσε. Πηγαίνει στη συναγωγή και διαβάζει το απόσπασμα του προφήτη Ησαΐα που αναφέρεται στο πρόσωπό Του. «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ου είνεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν» (Λουκ. 4, 18-19). Η προφητεία εκπληρώνεται στο πρόσωπο του Χριστού, αλλά μάς δείχνει ακόμη και το ποια είναι η αληθινή αποστολή της Εκκλησίας, η οποία είναι πρωτίστως πνευματική.

Ἡ Ὁσία Μάρθα 

Ἔζησε στὰ μέσα τοῦ 5ου αἰῶνα μ.Χ., ἐπὶ αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ Μεγάλου καὶ Πατριάρχου Ἀντιοχείας Μαρτυρίου. Ὁ Συμεὼν γεννήθηκε στὸ χωριὸ Σισᾶν τῆς Κιλικίας, ἀπὸ γονεῖς βοσκούς. Βοσκὸς ἦταν καὶ αὐτὸς στὰ νεανικά του χρόνια. Ἀπὸ μικρὸς ἦταν ἀφοσιωμένος μὲ ὅλη του τὴν ψυχὴ στὰ θεῖα. Τόσο θερμὲς ἦταν οἱ προσευχές του πρὸς τὸ Θεό, ὥστε πολλὲς φορὲς λουζόταν ἀπὸ δάκρυα.

Κάποια μέρα, τοῦ ἔκαναν μεγάλη ἐντύπωση τὰ λόγια του Χριστοῦ, «μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται. Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται», δηλαδή, μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ πενθοῦν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους καὶ γιὰ τὸ κακὸ ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο, διότι αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦν ἀπὸ τὸ Θεό. Μακάριοι, ἐπίσης, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν τὴν καρδιά τους καθαρὴ ἀπὸ κάθε μολυσμὸ ἁμαρτίας, διότι αὐτοὶ θὰ δοῦν τὸ Θεό.

Λουκ. 4,16	Καὶ ἦλθεν εἰς τὴν Ναζαρέτ, οὗ ἦν τεθραμμένος, καὶ εἰσῆλθε κατὰ τὸ εἰωθὸς αὐτῷ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων εἰς τὴν συναγωγήν, καὶ ἀνέστη ἀναγνῶναι.
Λουκ. 4,16	Και ήλθεν εις την Ναζαρέτ όπου είχε ανατραφή και εισήλθε, όπως εσυνήθιζε, κατά την ημέραν του Σαββάτου εις την συναγωγήν, και εσηκώθη από την θέσιν του, δια να αναγνώση περικοπήν από την Βιβλον.

Α Τιμ. 2,1	Παρακαλῶ οὖν πρῶτον πάντων ποιεῖσθαι δεήσεις, προσευχάς, ἐντεύξεις, εὐχαριστίας, ὑπὲρ πάντων ἀνθρώπων,
Α Τιμ. 2,1	Σας παρακαλώ, λοιπόν, και σας προτρέπω πρώτον από όλα να κάμνετε δεήσεις, προσευχάς, παρακλήσεις, ευχαριστίας δι' όλους τους ανθρώπους,

Ἀδαμαντίνη, Καλλιρόη, Χαρίκλεια, Πηνελόπη, Κλειὼ , Θάλεια, Μαριάνθη, Εὐτέρπη, Τερψιχόρη, Οὐρανία, Κλεονίκη, Σαπφώ, Ἐρατώ, Πολύμνια, Δωδώνη, Ἀθηνᾶ, Τρωάδα, Κλεοπάτρα, Κοραλία, Καλλίστη, Θεονόη, Θεανώ, Ἀσπασία, Πολυνίκη, Διόνη, Θεοφάνη, Ἐρασμία, Ἑρμηνεία, Ἀφροδίτη, Μαργαρίτα, Ἀντιγόνη, Πανδώρα, Χάϊδω, Λάμπρω, Μόσχω, Ἀρηβοΐα, Θεονύμφη, Ἀκριβῆ, Μελπομένη, Ἐλπινίκη καὶ Ἀμμοῦν ὁ διδάσκαλος αὐτῶν


Εορταζόμενο όνομα:
Ἀθηνά, Ἀντιγόνη, Θάλεια, Ἀσπασία, Κλεοπάτρα, Κλειῶ, Σαπφῶ, Πηνελόπη, Μαριάνθη, Ἀκριβή, Ἀφροδίτη, Ἐλπινίκη, Ἐρασμία, Εὐτέρπη, Κοραλία, Πανδώρα, Χάϊδω, Μελπωμένη, Οὐρανία, Ἀδαμάντιος, Ἀδαμαντία.


Οι Σαράντα γυναίκες μάρτυρες άσκήτριες κατήγοντο από την Άδριανούπολιν της Θράκης και ζούσαν εκει ως μαθήτριες του Διακόνου Αμμούν.Την εποχή έκείνην το έτος 305 μ.Χ. βασίλευε ό αύτοκράτορας Λικίνιος οτό ανατολικό μέρος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, φοβερός διώκτης των Χριστιανών. Ό Λικίνιος λοιπόν είχε δώσει διάταγμα γιά έξόντωση των Χριστιανών, και ή τυραννική του διαταγή έφταοε σ' όλες τις πόλεις και τα χωριά, και οι Χριστιανοί πεφτανε στον ιερό αγώνα της πίστεως μέ αυτοθυσία, διότι δεν ύπετάχθησαν στην απειλή του και δεν προσκύνησαν τα είδωλα.

Ο των αιώνων Ποιητής και Δεσπότης, Θεέ των όλων, υπερούσιε όντως, την ενιαύσιον ευλόγησον περίοδον, σώζων τω ελέει σου τω απείρω, Οικτίρμον, πάντας τους λατρεύοντας σοι τω μόνω Δεσπότη, και εκβοώντας φόβω Λυτρωτά· Εύφορον πάσι το έτος χορήγησον.

1η Σεπτεμβρίου: ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ (δηλαδή αρχή του νέου Εκκλησιαστικού έτους). Για την περίπτωση αυτή, ό Σ. Εύστρατιάδης στο Αγιολόγιο του, γράφει τά έξης: "Λέξις λατινική (indictio) όρισμόν σημαίνουσα καθ' όν κατά δεκαπενταετή περίοδον έπληρώνοντο εις τους αυτοκράτορας των Ρωμαίων οι φόροι. Κατά την εκκλησιαστικήν παράδοσιν, την αρχήν της ίνδικτιώνος είσήγαγεν ό Αύγουστος Καίσαρ (1 -14), ότε διέταξε την γενικήν των κατοίκων του Ρωμαϊκού κράτους απογραφήν και την είσπραξιν των φόρων, κατά την πρώτην του Σεπτεμβρίου μηνός. Από του Μεγάλου Κωνσταντίνου (313) έγένετο επισήμως χρήσις της Ινδικτιώνος ως χρονολογίας, έκτοτε δε ή εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως μέχρι του νυν εορτάζει την α' Σεπτεμβρίου ως αρχήν του εκκλησιαστικού έτους. "Ινδικτον ημιν ευλόγει νέου χρόνου, ώ και παλαιέ και δι' ανθρώπους νέε".

«Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα κάθε κοιλάδα θα υψωθεί, κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλώσει, οι ανώμαλοι τόποι θα γίνουν ομαλοί και οι στραβοί τόποι θα γίνουν ευθείς και η δόξα του Κυρίου θ' αποκαλυφθεί και όλη η σάρκα μαζί θα την αναγνωρίσει».

Με αυτά τα λόγια έκλεινε πενήντα χρόνια πριν τον θρυλικό του λόγο στην αμερικανική πρωτεύουσα ο άνθρωπος που τόλμησε να ονειρεύεται σε καιρούς χαλεπούς, ο ακτιβιστής που τόλμησε να πολεμήσει με μέσα ειρηνικά τον εφιάλτη του ρατσισμού, ο αγωνιστής που τόλμησε να βγάλει τη θλιβερή λευκή κουκούλα από μια ολόκληρη χώρα. Πενήντα χρόνια μετά η ανθρωπότητα κλίνει το γόνυ και αποτίει φόρο τιμής και μνήμης στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τον άνθρωπο που με τον λόγο και την δράση του συνέβαλε όσο ελάχιστοι στην κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων και στην εμπέδωση της φυλετικής ισότητας.

Η 1η Σεπτεμβρίου χαρακτηρίζεται στην παράδοση της Ανατολικής Εκκλησίας ως «Ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου» και σηματοδοτεί την έναρξη του νέου εκκλησιαστικού και λειτουργικού έτους. Ο όρος «ίνδικτος» ή «ινδικτιών» είναι εξελληνισμένος τύπος της λατινικής “indictio” (= διάταγμα) που στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δήλωνε μια φορολογική περίοδο 15 ετών και από τον δ΄ μ.Χ. αιώνα καθιερώθηκε ως μονάδα μέτρησης του χρόνου, για να καταλήξει να δηλώνει την έναρξη του έτους. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας προέρχεται από την περικοπή Λου 4:16-22 που αναφέρεται στην έναρξη της δημόσιας δράσης του Ιησού με το πρώτο κήρυγμά του στη συναγωγή του χωριού του, της Ναζαρέτ.

Η Εκκλησία του Χριστού εορτάζει σήμερα την αρχή της Ινδικτιώνος – από την λατινική λέξη “indictio”, η οποία σημαίνει ορισμός – δηλαδή την έναρξη του εκκλησιαστικού έτους. 

Οι ΄Αγιοί μας είναι οι απλανείς οδηγοί της ουρανίου πορείας του χριστιανού.
Ένα από τα ευωδέστατα άνθη του Κεφαλληνιακού λειμώνος είναι και ο νεοφανής, Όσιος Πατήρ Παναγής Μπασιάς.
Εγεννήθη εις την πόλη του Ληξουρίου το έτος 1801 από τον Μιχαήλ Τυπάλδο - Μπασιά και την Ρεγγίνα το γένος Δελλαπόρτα, ευσεβείς και ευκατάστατους ανθρώπους.
Έλαβεν σοβαρήν γραμμματικήν μόρφωσιν αφού εγνώριζε την Ιταλικήν, Γαλλικήν και Λατινικήν.
Εις την αρχή της σταδιοδρομίας του διορίζεται γραμματοδιδάσκαλος και εξασκεί το λειτούργημα του διδασκάλου αλλά εμπνεόμενος από τα ριζοσπαστικά κηρύγματα των Κοσμά Φλαμιάτου και Ευσεβίου Πανά, Εκκλησιαστικών αναστημάτων της εποχής, οι οποίοι υπεράσπιζον ότι οι ΄Αγγλοι (κυρίαρχοι της Επτανήσου) προστάται, ουσιαστικά τύραννοι, επιβουλεύονται το ορθόδοξον φρόνημα των κατοίκων, αφήνει το δημόσιο σχολείο και παραδίδει μαθήματα κατ' οίκον συνεχίζων την αποστολήν του.

Η εφαρμογή των σχεδίων για τη δημιουργία της Πανθρησκείας συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς. Διαβάστε το άρθρο:

ΠΟΡΕΙΑ ἐπικίνδυνη καὶ καταστροφικὴ διαγράφεται τὰ τελευταῖα χρόνια σὲ πολλοὺς τομεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀφήσαμε τὴν πεῖρα τῶν ἁγίων πατεράδων μας καὶ πορευόμαστε σὲ ἀτραποὺς σκοτεινές.

Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατατρώει τὰ σπλάχνα τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ αἱρέσεις δὲν καταδικάζονται συνοδικῶς καὶ ὅσοι μὲ πόθο καὶ ἀγάπη κοσμικὴ προσεγγίζουν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ γίνονται ἕνα μὲ αὐτούς, αὐτοπροσδιορίζονται ὡς ἀληθινοὶ χριστιανοί. Κατηγοροῦν μάλιστα ὅσους τοὺς ἀντιστρατεύονται ὡς φανατικοὺς καὶ ἀκραίους. Τὴν ἀντιαιρετικὴ δράση καὶ διδασκαλία τῶν Πατέρων ἀντικατέστησε ἡ ἀγαπολογία καὶ οἱ ἀτέρμονες διάλογοι, τὰ συνέδρια μετὰ πλουσίων γευμάτων, οἱ φιλοφρονήσεις καὶ οἱ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἡ διαχριστιανικὴ καὶ διαθρησκειακὴ προσέγγιση καὶ κατανόηση.

1. Τὰ ὥριμα στάχυα

Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων συμπίπτει μὲ τὴ Σύναξη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ποὺ ἑορτάζουμε κάθε χρόνο στὶς 30 Ἰουνίου. Πρὸς τιμὴν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων λοιπὸν ἀναγινώσκεται στὴ θεία Λειτουργία ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε καὶ ἡ ὁποία περιγράφει τὴν πρώτη ἀποστολὴ ποὺ ἀνέθεσε ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του.

Ευαγγέλιον: Ματθ. θ’ 36 – ι’ 8

2 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013

Μνήμη τῆς ἐν Βλαχέρναις Καταθέσεως τῆς τιμίας Ἐσθῆτος

τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

2 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013

† Κατάθεσις τῆς τιμίας ἐσθῆτος τῆς Θεοτόκου ἐν Βλαχέρναις (473).

Τῌ ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΣΠΕΡΑΣ (1/7/13)

Ο Κύριος μας δεν είχε τη συνήθεια να υπερβάλλει στην ομιλία Του. Κανένας λόγος σε τούτο τον κόσμο δεν είναι τόσο ακριβής όσο ο δικός του. Όταν Εκείνος λέει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε χωρίς Αυτόν, πρέπει να το δεχθούμε και να το καταλάβουμε κατά κυριολεξία. Εδώ ομιλεί για το καλό και όχι για το κακό. Δηλαδή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε καλό χωρίς Χριστό, εκτός Χρίστου ή αντίθετο με το Χριστό.

Εκείνος είναι ο Κύριος, ο χορηγός και εμπνευστής κάθε καλού. Κανένα είδος καλού δεν μπορεί να σταθεί έξω από Εκείνον. Αντιστοίχως, κανένα είδος κακού δεν περιέχεται σ’ Εκείνον. Ο Κύριος μας λέει: Εγώ ειμί η άμπελος, υμείς τα κλήματα (Ιωάν. 15:5). Τί μπορούν να κάνουν τα κλήματα χωρίς το αμπέλι; Μήπως μπορούν ν’ αναπτυχθούν και να φέρουν καρπό; Όχι, δεν μπορούν να γίνουν τίποτε άλλο παρά καύσιμη ύλη για φωτιά.

Ο άνθρωπος μπορεί να σκεφθεί όσο εμβριθώς θέλει, όμως δεν μπορεί να συλλάβει ούτε ένα αληθινά καλό έργο, που να μην είναι εν Χριστώ και να μην πηγάζει από το Χριστό. Αν κάποιος ανθρωπιστής ισχυριστεί ότι κάνει καλά έργα ανεξάρτητα από το Χριστό, ας είμαστε βέβαιοι ότι τα έργα του είναι σάπια στον πυρήνα τους, είτε από ματαιοδοξία, είτε από κρυμμένο εγωισμό. Ο άνθρωπος χωρίς Χριστό είναι όμοιος με τα κλήματα χωρίς το αμπέλι. Ο Χριστός ο ίδιος μας το είπε! Το Αμπέλι είναι μεν αθέατο, κρυμμένο, άλλα τα κλήματα του δεν είναι. Τα σταφύλια του κλήματος και το ίδιο το κλάμα εξαρτώνται από το Αμπέλι. Το Αμπέλι του καλού, που τα πάντα περικλείει, αναπτύσσεται από την καρδιά του Θεού-Πατέρα και ποτίζεται από τη γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος.

Αγία Τριάς ό Θεός, ελέησαν και σώσον ημάς! Γιατί Σε σένα ανήκει όλη η δόξα, η τιμή και η προσκύνηση στους αιώνες. Αμήν.



Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», Εκδόσεις Άθως

1 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013

Μνήμη τῶν Ἁγίων καὶ θαυματουργῶν Ἀναργύρων, Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ,

τῶν ἐν Ῥώμῃ τελειωθέντων. (†284).

1 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013

Δευτέρα.

† Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ τῶν ἀναργύρων τῶν ἐν ῾Ρώμῃ (†284).

Τῌ ΚΥΡΙΑΚῌ ΕΣΠΕΡΑΣ (30/6/13)