Γράφει ο θεολόγος Θ. Ι. Ρηγινιώτης
Ποιο είναι το νόημα και το μήνυμα των Χριστουγέννων, αν ξεφύγουμε από τα λαμπερά περιτυλίγματα, τα φωτάκια και τον καταναλωτισμό; «Η αγάπη» ασφαλώς θα πουν όλοι. Είναι μέρες αγάπης. «Και επί γης ειρήνη»: αυτό είναι το μήνυμα των Χριστουγέννων.

«Ο Χριστός με τη μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά. Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά· τότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί που μας φέρνουν οι Άγιοι και μας κερνούν.

Ο Μέγας αυτός πατέρας και διδάσκαλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας γεννήθηκε το 329 μ.Χ. στη Νεοκαισάρεια του Πόντου στο χωριό Άννησα και μεγάλωσε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Είχε 8 αδέρφια, 3 αγόρια και πέντε κορίτσια. Από τα 4 αγόρια τα 3 έγιναν επίσκοποι (ο Βασίλειος Καισαρείας, ο Γρηγόριος Νύσσης και ο Πέτρος Σεβάστειας) και το ένα μοναχός (ο Ναυκράτιος).

Το ιάσιμο της πτώσης
Όπως είδαμε στα προηγούμενα, ο πρωτόπλαστος άνθρωπος με το να παραβεί την εντολή του Θεού έπεσε στην αμαρτία, και ο Θεός για την παράβαση αυτή τιμώρησε τον αποστάτη άνθρωπο. Του έκανε έξωση από τον Παράδεισο και τον καταδίκασε σε θάνατο. Αλλά το πταίσμα του Αδάμ δεν ήταν ανεπανόρθωτο. Εφόσον ο πρωτόπλαστος δεν επινόησε και δεν βρήκε μόνος του το κακό, αλλά το δέχθηκε απ’ έξω αφού παρασύρθηκε από τον διάβολο στην αμαρτία, το πάθημά του δεν ήταν ολότελα θανάσιμο, σαν του διαβόλου που τον έσπρωξε στο κακό, ήταν ιάσιμο, έπαιρνε θεραπεία και επανόρθωση. Δηλαδή ο άνθρωπος που εξέπεσε από την χάρη του Θεού έμεινε επιδεκτικός μετάνοιας. Μπορούσε και να μετανοήσει και να ανορθωθεί και να σωθεί από το πταίσμα του. Διότι, όπως λέει και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός· «ο εξ υποβολής άλλου αμαρτάνων αξιούται πλείονος απολογίας και συγγνώμης» από εκείνον, ο οποίος αμαρτάνει «εξ εαυτού», όπως αμάρτησε ο διάβολος που επινόησε το κακό και εσκεμμένως όρμισε προς αυτό. Όποιος πέφτει στην αμαρτία από την παρακίνηση άλλου, αυτός έχει πιο μεγάλη απολογία και συγγνώμη από εκείνον που θεληματικά και από τον εαυτό του αμαρτάνει. Όπως συνέβη με τον διάβολο, ο οποίος και το επινόησε το κακό μόνος του και όρμισε σε αυτό, αφού το σκέφτηκε καλά και ήξερε τι κάνει. «Διό ο διάβολος αμετανόητος έμεινεν», αντίθετα προς τον άνθρωπο, ο οποίος «εκ της του διαβόλου προσβολής αμαρτήσας εν μετανοία γέγονε».

Πανευτυχής και τρισμακάριος ήταν μέσα στον Παράδεισο ο πρώτος άνθρωπος. Προικισμένος, όπως ήταν, με θεία και έξοχα χαρίσματα και τάλαντα εξαιρετικά και «κατ’ εικόνα Θεού» πλασμένος άριστα μπορούσε να προχωρήσει από την αθωότητα και αναμαρτησία που την είχε φυσική και να την καταστήσει αγιότητα συνειδητή, να επιτύχει το «καθ’ ομοίωση», να γίνει όμοιος με το Θεό. Αλλ’ ο γενάρχης του ανθρωπίνου γένους, ο Αδάμ, δεν έμεινε πιστός στο Θεό και σταθερός στο δρόμο του Θεού, σταθερός στην ευλογημένη εκείνη και μακάρια κατάσταση, στην οποία τον είχε βάλει ο Θεός, στην αρχέγονη δικαιοσύνη, όπως την λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας. Ο πρώτος άνθρωπος έπεσε!