Κάθε άνθρωπος τούτου του κόσμου, βλέπει τη ζωή του να πλέει ανάμεσα σε κλυδωνισμούς και φουρτούνες θλίψεων, πόνου, απόγνωσης, αλλά και ανάμεσα σε νηνεμίες και λιακάδες χαράς, ευτυχίας, ελπίδας...

Ω, πόσο παράδοξη είναι η σύσταση της ζωής μας σε αυτήν την γη... Η θλίψη εναλλάσσεται με την χαρά σε ρυθμούς που σπάνια καταφέρνουμε να προβλέψουμε ή να συνειδητοποιήσουμε... Και μάλιστα, τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει καν εναλλαγή: βιώνουμε και τα δύο ταυτόχρονα! Όμως σπάνια διαισθανόμαστε αυτό το παράδοξο.

Ο περισσότερος κόσμος θα διαμαρτυρηθεί σε αυτήν την θέση. «Είναι πανεύκολη και ηλίου φαεινότερη η διάκριση της χαράς από την λύπη», θα πει. «Μόνο ένας ψυχικά διαταραγμένος θα μπορούσε να τα μπερδέψει», θα προσθέσει...

Αλλά, καταλαβαίνουμε τι είναι χαρά και τι λύπη; Προσοχή! Πραγματική χαρά και πραγματική λύπη...

Πολλές φορές η χαρά που εννοούμε, είναι θνησιγενής και τόσο λύπη και οδύνη μας αποφέρει, ώστε να ξεχνούμε την αρχική μας «ευτυχία». Και τότε απορούμε, πως είναι δυνατόν τέτοια παραδεισένια ακτή να μεταστράφηκε σε έρεβο του Άδη...

Και όταν «καταλαβαίνουμε» ότι μαύρα και σκοτεινά σύννεφα δένουν την ζωή και τα όνειρά μας; Eίναι τότε που συντετριμμένοι ομολογούμε στον εαυτό μας ότι «η ζωή μας γονάτισε». Όμως, μια ειλικρινής ενδοσκόπηση της κατάστασής μας, φέρνει στην επιφάνεια ένα αναπάντεχο συμπέρασμα: αυτή η φωτιά και η βιαιότητα της θλίψης που νιώσαμε, σαν να μας δυνάμωσε, σαν να μας καθάρισε, σαν μας αποκάλυψε κάτι...


Τελικά θα φτάσουμε ποτέ στο σημείο να ξέρουμε τι μας συμβαίνει; Θα ελευθερωθούμε ποτέ, από το αλλοπρόσαλλο αυτό παιχνίδι της λύπης και της χαράς; Και το σημαντικότερο: υπάρχει άραγε ασυννέφιαστη, ακέραιη χαρά και φρικτά απόλυτη λύπη; Που, επιτέλους, βρίσκουμε το πρώτο και πως θα αποφύγουμε για πάντα το δεύτερο;


Να προστρέξουμε στην Αλήθεια... να προσανατολιστούμε στο Φως … να αναζητήσουμε την Ζωή... Ο Χριστός μας. Ποιος γνωρίζει περισσότερα για το δημιούργημα από τον Δημιουργό; Ποιος αγαπάει περισσότερο από Εκείνον που θυσιάζεται;

Ο Κύριος και Θεός μας, μας έπλασε με προδιαγραφές την αθάνατη ζωή, την απόλυτη ελευθερία και την ακέραιη χαρά. Και τα τρία δώρα-χαρακτηριστικά, τα πετάξαμε. Διαλέξαμε να διαχωρίσουμε τον εαυτό μας από τον Θεό γιατί πειστήκαμε ότι μας καταδυναστεύει. Και βρεθήκαμε εκτός της πατρικής Του αγκάλης. Υποδουλωθήκαμε στον διάβολο και η φθορά εισήλθε στον κόσμο μας: η αμαρτία, ο πόνος, η θλίψη, ο θάνατος. Τότε τα γνωρίσαμε...

Από τη στιγμή λοιπόν, που εκδιωχθήκαμε από τον Παράδεισο, η φύση μας γνώρισε την φθορά, τον πόνο και τον θάνατο. Ο Θεός όμως, δεν εγκατέλειψε το πλάσμα Του: σαρκώθηκε, μας ξέπλυνε με το αίμα Του και μας άνοιξε τον δρόμο της επιστροφής κοντά Του, στην πραγματική μας ζωή.

Ότι και να βιώνουμε σε αυτήν την πρόσκαιρη και σημαδεμένη από την αμαρτία ζωή μας, είναι μόνο ελάχιστη πρόγευση και προεικόνιση της μέλλουσας ζωής μας, οπότε και θα επανέλθουμε στην προπτωτική μας κατάσταση και θα γίνει η τελειωτική αποκατάσταση των πάντων. Η κόλαση και ο παράδεισος ξεκινούν από εδώ. Είναι αλήθεια. Να ποια είναι η λύπη, να ποια είναι η χαρά...

Ο χωρισμός από τον Θεό είναι ζόφος και πόνος. Είναι η λύπη, όσο και να έχει ενδυθεί προσχήματα χαράς. Στο τέλος γευόμαστε πάντα, την φρικτή αλήθεια της απομόνωσής μας από τον Πατέρα μας, την φρικτή αλήθεια της αμαρτίας μας. Λένε πως η κόλαση έχει σκοτάδι. Μακάρι να μην μάθει ποτέ κανείς μας… Μα σίγουρα ο Άδης είναι μια κατάσταση απόλυτης, φρικτής μοναξιάς. Μια κατάσταση για την οποία δεν πλαστήκαμε και δεν μας ταιριάζει. Είναι ξένη προς την φύση μας και είναι ο αληθινός θάνατος, η πραγματική λύπη και η αδυσώπητη απόγνωση.



Και η πραγματική χαρά; Η χαρά μας - η απόλυτη και αναλλοίωτη - είναι η πατρική Του αγκάλη: όταν το θέλημά Του είναι η προτεραιότητά μας, όταν Τον αναζητούμε σε κάθε μας πτώση, χαρά, λύπη, στιγμή..., όταν είμαστε και νιώθουμε μέλη της Εκκλησίας, που κεφαλή της είναι ο ζωοδότης μας Χριστός. Εκείνος μας ζητάει να σηκώσουμε τον Σταυρό μας αλλά και μας προσκαλεί να Του εναποθέσουμε το βαρύ φορτίο της αμαρτίας μας, των θλίψεών μας.


Και ο πιστός άνθρωπος έχει θλίψεις και μάλιστα τρικυμιώδεις και σφοδρές. Αλλά δεν είναι μόνος. Είναι σε κοινωνία με τον Χριστό και δεν του πρέπει να απελπίζεται. Γιατί πολύ απλά ομολογεί «…προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Μια ζωή που ταιριάζει στη φύση μας. Μια ζωή που ο Θεός μας έκανε δώρο, που πετάξαμε και που μας το ξαναδίνει πίσω.

Ο Κύριος ο Θεός μας, μας προσμένει και μας αναζητά. Θέλει να μας δώσει την αληθινή ζωή και να μας αποκαταστήσει σε πλήρη κοινωνία μαζί Του. Αυτή είναι η χαρά. Η αληθινή και ατέρμονη.

Λοιπόν, ας ξανασκεφτούμε...

Ποιες οι λύπες της ζωής μας; Ποιες οι χαρές της ζωής μας;