Από το Αντιαιρετικό Εγκόλπιο: Τατουάζ ή δερματοστιξία

Το σημάδεμα στην αρχαιότητα λεγόταν «στίξη» (χτύπημα) ή «κατάστιξη», και η πράξη στιγματισμός. Το σημάδεμα του σώματος λεγόταν δερματοστιξία. Η λέξη όμως που χρησιμοποιείται ευρέως είναι η λέξη τατουάζ και από την οποία είναι γνωστή η όλη διαδικασία.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΑ !

«…οφείλουμε να θυμούμαστε και να αντλούμε διδάγματα από την αποφράδα εκείνη ημέρα που στην μνήμη μας βρίσκεται σαν μια σκοτεινή σελίδα της ιστορίας του Ελληνισμού…»

Θρηνώ, διότι η ημερομηνία 29η Μαΐου 1453, για τους περισσότερους νέους της περισπούδαστης Παροικίας μας, δε λέει τίποτα… Οδύρομαι, διότι διακατεχόμαστε από «οξεία Δεβαριεσαιτίτιδα και Ωχαδερφισμό κακοήθη». Η έλλειψη ελληνικής ευσυνειδησίας και η δραματική φτώχια πατριωτισμού μαστίζει την νεολαία του μεταναστισμού. Ο ατομισμός, ο υλισμός και ο αθεϊσμός αποτελούν την διαβολική τριάδα της αποστασιοποιημένης από το Θεό μοντέρνας «νέας εποχής» και σκάρτης παγκοσμιοποιησιομανής κοινωνίας.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου Λόγοι Α΄, «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο».

Δυο σημαντικές προειδοποιήσεις από πολύ σοβαρούς παράγοντες της δημόσιας ζωή της Τουρκίας ότι ο εμφύλιος που έχει ξεσπάσει στην γειτονική Συρία

Συγκλονίζει ο Νοστράδαμος με τα τετράστιχά του για την Ελλάδα, που οι μελετητές του 5ου Βιβλίου του φέρνουν στο φώς! Ως και μερικά χρόνια πρίν, οι απόψεις των διίσταντο, μιας και δεν ήταν βέβαιο οτι επρόκειτο για μια χώρα της Ευρώπης, όπως η Ελλάδα. Σήμερα όμως...τα λόγια του μεγάλου αυτού ανδρός συγκλονίζουν με την καθαρότητά τους!

Γράφει η Κωνσταντίνα Αλαφογιάννη

Να θυμίσουμε πως σε παλαιότερο πρωτοσέλιδο της γράφουσας είχε αναλυθεί εξονυχιστικά το θέμα της «προφητείας» του Άλμπερτ Πάϊκ, ο οποίος -όντας μέγας Μασόνος- το 1871 είχε πει πως ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα ξεκινήσει στη Μέση Ανατολή ανάμεσα στους Μουσουλμάνους και τους Εβραίους και θα φέρει τον βιβλικό Αρμαγεδδώνα.
Αυτή του η «προόραση» φαίνεται να συνάδει αφενός μεν με την σημερινή κατάσταση που εκτυλίσσεται στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας, αφετέρου δε με τις προφητείες μοναχών της Ελληνορθοδοξίας!

Αν έχεις αμαρτίες...

Να μην απελπιστείς!

Αυτά δεν παύω να σας τα λέω συνεχώς.

Και αν κάθε μέρα αμαρτάνεις,

να μετανοείς καθημερινά.

Στα πρόθυρα του θανάτου του, ο Μέγας Αλέξανδρος συγκάλεσε τους στρατηγούς του και τουςκοινοποίησε τις τρεις τελευταίες επιθυμίες του:

Ένας μικρούλης έριξε στην άκρη του γιαλού το όμορφο καραβάκι του. Δεν πρόσεξε, όμως, κιέτσι το καραβάκι απομακρύνθηκε, χωρίς να προλάβει να το πιάσει. 

Ὁ Κύριος γνωρίζει καλὰ πόσο ἐξαντλητικὴ εἶναι ἡ πορεία μας μέσα στὴν ἔρημο τῆς ζωῆς.Γνωρίζει πόσο βασανίζεται ἡ ἀνθρώπινη ψυχὴ καθημερινὰ ἀπὸ τὴν πνευματική δίψα. Γι’ αὐτὸκαὶ φωνάζει: Ὅποιος διψᾶ, ἂς ἔρθει σὲ μένα καὶ ἂς πιεῖ».

Διψᾶμε γιὰ δικαιοσύνη, γιὰ ἀγάπη, γιὰ εἰλικρίνεια, γιὰ εἰρήνη. Διψᾶμε γιὰ ζωή, γιὰ μιᾶς ἄλληςποιότητας ὕπαρξη. Προσπαθοῦμε νὰ σβήσουμε αὐτὴ τὴ δίψα μὲ διάφορες θεωρίες ἢδιασκεδάσεις. Συχνὰ μ’ ἕνα ξέφρενο κυνήγι χρημάτων, φήμης, δυνάμεως. Ὅμως ἡ καρδιά μαςπαραμένει ἀνικανοποίητη, στεγνή.

Τα κριτήρια ήταν πνευματικά.

Ο Πέτρος διακρινόταν για την πίστη του: Είναι αυτός που έκανε την μεγάλη ομολογία: «ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπεν· σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος», κι ο Κύριος του είπε «σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ (τῆς πίστεως) οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν (Ματ. 16, 16-19). Κι όταν τον αρνήθηκε, μετάνιωσε και έκλαψε πικρά. Στην ερώτηση δε του Κυρίου: «ἀγαπᾷς με πλέον τούτων; λέγει αὐτῷ· ναὶ Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε» (Ιω. 21, 15).

Φαντάσου μια πόλη με πεντακόσιους χιλιάδες κατοίκους που αμαρτάνουν και μένουν αμετανόητοι. Εκεί ζει κι ένας που προσεύχεται με συντριβή«υπέρ των δικών του αμαρτημάτων και των του λαού αγνοημάτων» και παρακαλεί το Θεό να μη τους τιμωρήσει αλλά να μακροθυμήσει και να τους οδηγήσει στη μετάνοια. Σε βεβαιώνω ότι για το χατίρι του ο Θεός δεν τιμωρεί τις πεντακόσιες χιλιάδες!

Έτσι έγινε και με τον Μωυσή: Παρακάλεσε το Θεό να μη τιμωρήσει το λαό όταν έφτιαξαν και προσκυνούσαν το χρυσό μοσχάρι κι ο Θεός τον άκουσε. Αλλά και με τα Σόδομα: Ο Θεός κατέστρεψε την χώρα μόνο όταν έφυγε κι ο τελευταίος δίκαιος, ο Λωτ.

Η ΑΠΟΚΡΥΨΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Μετά ἀπό ἕνα χρόνο σιγῆς ἰχθύος, οἱ ἀκολουθούντες τό Γρηγοριανό ἑορτολόγιο, ἔλυσαν τή σιωπή τους διά τό θαῦμα. ῾Η ἐπίσημη δημοσιογραφική τους φωνή, "ΕΚΚΛΗΣΙΑ", δημοσίευσε ἕνα ἄρθρο σχετικό μέ τό θαῦμα, μέ τόν σκωπτικό τίτλο, "τό ὄραμα τῶν παλαιοημερολογιτῶν". Στό ἄρθρο τους αὐτό, οὐσιαστικά, οἱκαινοτόμοι καταβάλλουν προσπάθεια νά πείσουν, κυρίως τούς ἑαυτούς τους, ὅτι ἡ ἐκκλησιαστική τους πορεία εἶναι ἡ ὀρθή. Νά καθησυχάσουν τήν ταραγμένη συνείδησή τους, ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρός δέν θά μποροῦσε νά ἐμφανισθεῖ στούς ὑπ' αὐτούς χλευαζομένους ὡς "παλαιοημερολογίτες". ῎Εφθασαν στό σημεῖο, νά ὑποστηρίζουν πράγματα, τά ὁποῖα κινοῦνται πέραν τῆς λογικῆς καί ἐντάσσονται στή σφαῖρα τοῦ παραλόγου.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΠΤΕΣ.

῾Η ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στούς Γνησίους ᾿Ορθοδόξους ἦταν στήριγμα, θεία ἐπιβράβευση τοῦ δύσκολου ἀγώνα ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τῶν πατρόων παραδόσεων. Πάνω ἀπό δύο χιλιάδες ἦσαν οἱ πιστοί, οἱ ὁποῖοι "ἰδίοις ὅμμασι" εἶδαν καί ἐθαύμασαν τό συγκλονιστικό θαῦμα. ῾Ο μακαριστός ᾿Επίσκοπος Πενταπόλεως, κυρός Καλλιόπιος, στήν μνημειώδη καί μοναδική γιά τήν ἱστορία τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος, σειρά τῶν "ΠΑΤΡΙΩΝ", καταγράφει μεταξύ ἄλλων καί ὀρισμένες χαρακτηριστικές μαρτυρίες, ἀνθρώπων, πού ἦσαν ἐκεῖ, ἀψευδεῖς,αὐτόπτες μάρτυρες τῆς θαυματουργικῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στόν ᾿Αττικό οὐρανό. ᾿Εξόχωςἐνδιαφέρουσα καίσημαντικήεἶναιἡμαρτυρία τοῦ᾿ΙωάννηΓλυμμῆ. ῏Ηταν ἕνας ἀπό τούς ἄνδρες τῆς χωροφυλακῆς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀνέβη στούς πρόποδες τοῦ ῾Υμηττοῦ γιά νά συλλάβουν τόν ἱερέα τόν εὐλαβέστατο παπα-Γιάννη Φλῶρο καί νά ἐμποδίσουν ἔτσι τήν τέλεση τῆς ἀγρυπνίας. [...]

Η ΤΡΙΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ

Στούς αἰῶνες πού διέρρευσαν, ἡ ᾿Εκκλησία δοκιμάστηκε ἀπό δεινές αἱρέσεις πού ἀπειλοῦσαν τήν ἑνότητά της καί ὁδηγοῦσαν ὅσους τίς ἀκολουθοῦσαν στήν ἀπώλεια.

᾿Εντούτοις, ὁ Τίμιος Σταυρός ἐμφανίζεται γιά τρίτη φορά τό 1925, 1574 χρόνια μετά ἀπό τήν τελευταία φορά κατά τήν ὁποία ἐφώτισε τόν οὐρανό τῶν ῾Ιεροσολύμων. Εἶναι τό μισό τῆς δεύτερης δεκαετίας τοῦ 20οῦ αἰῶνος, κατά τόν ὁποῖο γεννᾶται ἡ δεινότερη αἵρεση τῶν τελευταίων αἰώνων, ὁ οἰκουμενισμός, τοῦ ὁποίου πρόδρομος ἦταν ἡ ἀλλαγή τοῦ ἑορτολογίου, τό 1924.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ

῞Ενα χρόνο μετά τήν Α´ Οἰκουμενική Σύνοδο τῆς Νικαίας, τό 326 μ.Χ. ἡ ῾Αγία ᾿Ελένη, μητέρα τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, θέλησε νά ἐκπληρώσει ἕνα ὄνειρο ζωῆς. Νά βρεῖ τόν Τίμιο Σταυρό καί τόν Πανάγιο Τάφο. ᾿Οργανώθηκε ταξίδι γιά τά ῾Ιεροσόλυμα, μέ σκοπό τήν εὕρεση τοῦ Τιμίου Ξύλου.


῾Ο Γολγοθᾶς μετά τήν παρέλευση τριῶν αἰώνων, ἀπό τήν Σταύρωση καί τήν ᾿Ανάσταση, εἶχε μεταβληθῆ σέ σκουπιδότοπο. Τά ῾Ιεροσόλυμα μετά τήν καταστροφή τους ἀπό τόν Τίτο καί τήν ἐπανοικοδόμισή τους ἀπό τόν ᾿Αδριανό, εἶχαν ἀλλάξει μορφή. Τά ἴχνη τοῦ Τιμίου Ξύλου εἶχαν χαθῆ. ῾Η ῾Αγία ῾Ελένη ὕστερα ἀπό πολλές καί κοπιώδεις ἀναζητήσεις, ὕστερα ἀπό ὑπόδειξη ἐντοπίων, ἔστρεψε τίς ἔρευνες στό σημεῖο στό ὁποῖο σήμερα στεγάζεται ὁ Ναός τῆς ᾿Αναστάσεως. Σύμφωνα μέ τήν παράδοση, στό σημεῖο ὅπου εὑρέθη ὁ Τίμιος Σταυρός εἶχε φυτρώσει, εὐῶδες φυτόν, ὁ βασιλικός.

του Κωνσταντίνου Πάνου, πτυχιούχου Θεολογίας

Η ΠΡΩΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ

Μετά τήν Σταύρωση καί τήν Ανάσταση καί τήν διάδοση τοῦ Χριστιανισμοῦ εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης, ἀπό τούς ῾Αγίους ᾿Αποστόλους, ὁ Τίμιος Σταυρός γίνεται γνωστός ἀνά τήν οἰκουμένη. Συναντᾶται σέ ἐπιγραφές, σέ κατακόμβες. Γίνεται τό διακριτικό γνώρισμα κάθε χριστιανοῦ, πού τό φέρει ἐπάνω του. Κατά τήν περίοδο τῶν διωγμῶν, διά τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ, οἱ Μάρτυρες ἐνισχύονται, λαμβάνουν θάρρος γιά νά ὁμολογήσουν τόν Χριστό μας, ὡς τόν μοναδικό καί ἀληθινό Θεό, καταισχύνοντας τήν σαθρά θρησκεία τῶν εἰδώλων. 

Μια φορά ήρθε στο Καλύβι κάποιος και μου είπε ότι είχε προβλήματα με την γυναίκα του. Πήγαιναν για χωρισμό. Δεν ήθελε να δη ο ένας τον άλλον. Ήσαν και οι δύο δάσκαλοι, είχαν και δύο παιδάκια. Δεν έτρωγαν ποτέ στο σπίτι. Σε άλλο εστιατόριο έτρωγε ό ένας μετά το Σχολείο, σε άλλο ό άλλος, και αγόραζαν και κάτι σάντουιτς, για να φάνε τα παιδιά. Τα καημένα, όταν οι γονείς γύριζαν στο σπίτι, πήγαιναν και έψαχναν στις τσέπες και στις τσάντες τους, για να δουν τι τους έφεραν απ' έξω να φάνε. Περνούσαν μεγάλο δράμα! Αυτός έκανε και τον ψάλτη. Σε άλλη εκκλησία πήγαινε ή γυναίκα του, σε άλλη έψαλλε αυτός. Τόσο πολύ! «τι να κάνω, πάτερ, μου λέει, σηκώνω μεγάλο σταυρό, πολύ μεγάλο. Κάθε μέρα έχουμε φασαρίες στο σπίτι».

Ο φούρναρης γκρίνιαζε συνέχεια στην γυναίκα του που πήγαινε στις εκκλησίες και έδινε στουςφτωχούς και στους εράνους. Μια μέρα, εκεί που έβγαλε το ζεστό ψωμί και μοσχοβόλησε ηγειτονιά, ήρθε και στάθηκε στην πόρτα του ένας φτωχός.

- Αφεντικό, όλα αυτά τα ψωμιά είναι δικά σου;

- Αμ’ τίνος να’ ναι;

- Και δεν τα τρως;

Οι πενήντα Πνευματικές Ομιλίες που έφθασαν μέχρι σήμερα με το όνομα του αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου, γνωστού επίσης και ως αγίου Μακαρίου του Μεγάλου, συνιστούν μία από τις σπουδαιότερες πηγές στην ιστορία της πρώιμης μυστικής Θεολογίας καθώς η επίδρασή τους υπήρξε αδιαφιλονίκητη σε ολόκληρη την ιστορία του Χριστιανισμού, ανατολικού και δυτικού[1].

Λένε πως κάποιος μάγος δώρισε στο βασιλιά του ένα πολύτιμο δαχτυλίδι, που είχε την ιδιότητανα σφίγγει και να προξενεί πόνους στο δάκτυλο του βασιλιά όταν έπαιρνε εσφαλμένη απόφαση ήέκανε κακή σκέψη ή πράξη.

Ανεκτίμητο, πράγματι, δακτυλίδι…!

Τέτοιο όμως «δακτυλίδι» έχουμε όλοι μας.

Οι σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας, η κοινωνία των γονέων μεταξύ τους, των γονέων με τα παιδιά και των παιδιών μεταξύ τους, αλλά και η συνάντηση της οικογένειας με τον κόσμο και την κοινωνία είναι κατάσταση και εμπειρία ζωής. Όσα κι αν έχει διαβάσει κανείς, όσο «ειδικός» κι αν έχει γίνει, είτε συζητώντας, είτε ασχολούμενος με ανθρώπινα πρόσωπα, το να είσαι γονιός, το να παλεύεις καθημερινά με «τον βοηθό κατά σε», με τα παιδιά που ο Θεός σου έχει χαρίσει, το να ψάχνεις να βρεις όχι πώς θα γίνεις καλύτερος , αλλά πώς δεν θα δυσκολέψεις τη ζωή των άλλων αποτελεί ευλογία, σταυρό κι ανάσταση.

Ένας χριστιανός βασανιζόταν συχνά από διάφορες μελλοντικές υποθέσεις.

Ανησυχία του, το τι θα γίνει αύριο, τι θα γίνει μεθαύριο, τι μας περιμένει την επομένη εβδομάδα.

Όλη αυτή η φροντίδα έπνιγε την ψυχή του, πράγμα που τον έκανε πολύ δυστυχή.

Μια νύχτα, ο άνθρωπος αυτός είδε ένα όνειρο.

Περπατούσε σ” ένα μακρινό δρόμο φορτωμένος με ένα σακκί στην πλάτη.

O εξομολόγος στα Γιάννινα εξομολογούσε μια νεαρή μητέρα.

Στό χρυσωρυχεῖο οὔτε τήν πιό ἀσήμαντη φλέβα δέν θά δεχόταν νά περιφρονήση κανένας κι ἄς προξενῆ πολύν κόπο ἡ ἔρευνά της. Ἔτσι καί στίς θεῖες Γραφές δέν εἶναι χωρίς βλάβη νά προσπεράσης ἕνα γιῶτα ἤ μιά κεραία. Ὅλα πρέπει νά ἐξετάζωνται. Τό ἅγιο Πνεῦμα τά ἔχει πεῖ ὅλα καί τίποτα δέν εἶναι ἀνάξιο σ̉ αὐτές.
Πρόσεξε λοιπόν τί λέει ὁ Εὐαγγελιστής κι ἐδῶ: Αὐτό πάλι ἦταν τό δεύτερο σημεῖο πού ἔκανε ὁ Ἰησοῦς, πηγαίνοντας ἀπό τήν Ἰουδαία στήν Γαλιλαία. Καί δέν πρόσθεσε βέβαια ἔτσι ἁπλᾶ τή λέξη «δεύτερο», ἀλλά τονίζει ἀκόμα περισσότερο τό θαῦμα τῶν Σαμαρειτῶν. Δείχνει ὅτι, μόλο πού ἔγινε καί δεύτερο σημεῖο, δέν εἶχαν φτάσει ἀκόμα στό ὕψος ἐκείνων πού τίποτα δέν εἶδαν (τῶν Σαμαρειτῶν) αὐτοί πού ἔχουν δεῖ πολλά καί θαυμάσει. Ὕστερ̉ ἀπ̉ αὐτά ἦταν ἑορτή τῶν Ἰουδαίων. Ποιά ἑορτή; Ἡ ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς, νομίζω, καί ἀνέβηκε ὁ Ἰησοῦς στά Ἱεροσόλυμα.
Συστηματικά τίς γιορτές βρίσκεται στήν πόλη. Ἀπ̉ τή μιά γιά νά φανῆ πώς ἑορτάζει μαζί τους, ἀπ̉ τήν ἄλλη γιά νά τραβήξη κοντά του τόν ἁπλό λαό. 

Ὁ Χριστὸς ἀνεβαίνει στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ βρίσκεται σὲ ἕνα ἱερὸ καὶ θαυματουργὸ τόπο, τὴν κολυμβήθρα Βηθεσδά. Ἐκεῖ συναντᾶ γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὴν ἀρρώστια καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἀνάγκη γιὰ βοήθεια, παρηγοριὰ καὶ θεραπεία. Στὸ διάλογό Του μὲ τὸν παράλυτο μαθαίνουμε ὅτι ἡ ἀρρώστια του ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς γιὰ τριάντα ὀχτὼ ὁλόκληρα χρόνια ἦταν κατάκοιτος. Ὁ Χριστὸς «γνοὺς ὅτι πολὺν χρόνον ἤδη ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;».

Ἡ καρτερία στὴν ἀσθένεια καὶ ἡ ἀνοχὴ τῶν ἄλλων

Στήν ἀρχή τοῦ τρίτου κεφαλαίου τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων διαβάζομε, ὅτι πηγαίνοντας, ὁ ἀπόστολος Πέτρος μέ τόν ἀπόστολο Ἰωάννη, στόν Ναό, συνάντησαν στήν πύλη ἕναν ἐκ γενετῆς ἀνάπηρο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος τούς ζήτησε ἐλεημοσύνη· καί ὅτι ὁ Πέτρος τοῦ εἶπε:

- Κοίταξέ μας!

Καί ὅταν ἐκεῖνος σήκωσε τό βλέμμα του καί τούς κοίταξε περιμένοντας κάτι νά πάρει ἀπό αὐτούς, ὁ ἀπόστολος τοῦ εἶπε:

- Χρήματα δέν ἔχω. Αὐτό ὅμως πού ἔχω, αὐτό καί σοῦ δίνω: Στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, σήκω πάνω καί περπάτα!
Καί πιάνοντάς τον ἀπό τό δεξί χέρι τόν σήκωσε. Καί ὁ ἀνάπηρος σηκώθηκε· καί στάθηκε ὄρθιος· καί ἄρχισε νά περπατάει.

Κάποτε είχε πάει ένας κοσμικός στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων , για να γίνη Μοναχός.

Οι Πατέρες όμως της Σκήτης δεν τον δέχονταν, γιατί, εκτός που τήταν ράθυμος και αμελής, ήταν και πολύ σκανδαλοποιός και δημιουργούσε συνέχεια θέματα. Επειδή εκείνος αναπαυόνταν στην Σκήτη, παρακάλασε τους Πατέρες να τον αφήσουν να μένη ως λαϊκός και να εργάζεται καμιά φορά.

Η Αγία Γραφή μας δίνει μερικά παραδείγματα ανθρώπων που ήταν δαιμονο-κατειλημμένοι ή επηρεασμένοι από δαιμόνια. Από αυτά μπορούμε να βρούμε μερικά συμπτώματα δαιμονικής επιρροής καθώς και μια ιδέα για το πώς ένα δαιμόνιο μπορεί να καταλάβει κάποιον. Εδώ είναι μερικές περικοπές: Κατά Ματθαίον 9:32-33, 12:22, 17:18, Κατά Μάρκον 5:1-20, 7:26-30, Κατά Λουκά 4:33-36, 22:3, Πράξεις 16:16-18. Σε μερικές από αυτές τις περικοπές, η δαιμονο-κατάληψη προκάλεσε φυσικές ασθένειες, όπως ανικανότητα για ομιλία, συμπτώματα επιληψίας, τυφλότητα, κλπ. Σε άλλες περιπτώσεις, προκάλεσε το άτομο να κάνει κακό, ο Ιούδας είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα. Στις Πράξεις 16:16-18 το κακό πνεύμα προφανώς έδωσε σε μια σκλάβα την ικανότητα να ξέρει πράγματα πέρα από τη γνώση της. Στην περίπτωση του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών που είχε πλήθος δαιμόνων, είχε υπερφυσική δύναμη, τριγυρνούσε γυμνός και ζούσε στα μνήματα. Ο Βασιλιάς Σαούλ, αφού επαναστάτησε ενάντια στον ΚΥΡΙΟ, επιτράπηκε να τον βασανίζει ένα κακό πνεύμα (Α` Σαμουήλ 16:14-15, 18:10-11, 19:9-10) με το εμφανές σύμπτωμα της κακής διάθεσης και της ισχυρής επιθυμίας και ετοιμότητας να σκοτώσει τον Δαυίδ.

Μια φορά κάποιος ζήτησε απ' το Θεό

 ένα λουλούδι ...;

Το παιδι δεν ανοικει ουτε στο πατερα ουτε στη μητερα, ανοικει στο Θεό.

Eιναι κηδεμονια του πατερα και της μητερας, προς το παιδι, δεν είναι πραγματικα δικο

τους, γιατι είναι του θεου και δεν εχουν το δικαιωμα να το κανουν στο δικο τους το μοντελο

''ΘΕΛΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ, ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΚΥΡΙΕ ...;''

Είναι μεγάλη πλάνη να νομίζεις
Ότι με την προσπάθειά σου
Μπορείς να αλλάξεις έναν άνθρωπο.
Ποτέ.
Με τη ζωή σου, μπορεί.
Με την προσπάθεια, με την ομιλία, την αντίθεση
Και όλα αυτά, ποτέ, ή πάρα πολύ σπάνια.
Η αλλαγή, θα γίνει όταν έρθει η ώρα του Θεού.
Εάν εσύ αλλάξεις τον εαυτό σου
Και γίνεις το ζωντανό παράδειγμα αυτού που θέλεις νΌ αλλάξεις
Το ιδεώδες του, και σε δει ευτυχισμένο, τότε θΌ αλλάξει.
Όταν προσεύχεται κανείς για έναν άνθρωπο, αυτό είναι εντάξει.
Αλλά, όταν προσπαθεί να τον αλλάξει, όχι.
Αυτό είναι μόνο στο Χέρι του Θεού.... Γαβριηλίας Μοναχής.

Πόσες φορές έτυχε να νιώσουμε θαυμασμό κοιτάζοντας το μεγαλείο της φύσης! Πόσες φορές απολαύσαμε ένα ηλιοβασίλεμα, μια εξαίσια μουσική, ένα νόστιμο φαγητό, ή μια απλή όμορφη ανθρώπινη στιγμή! Πώς ανταποκριθήκαμε στο αίσθημα αυτό της ικανοποίησης; Πώς αντιδράσαμε στην απόλαυση της στιγμής αυτής;
Δίπλα σου βλέπεις ένα παιδί να κοιτάζει με λαχτάρα ένα γλειφιτζούρι,  αλλά είναι φανερό ότι δεν έχει χρήματα για να το αγοράσει. Κι εσύ έχεις πρόχειρα κάτι ψιλά. Το φωνάζεις λοιπόν, και του αγοράζεις το αντικείμενο του πόθου του. Αυτό, όλο χαρά, το παίρνει, και το βλέπεις να το απολαμβάνει χαρούμενο. Η δική σου ανταμοιβή είναι η δική του χαρά.Όμως, πώς άραγε θα σου φαινόταν, αν έφευγε από δίπλα σου, και δεν σου έλεγε ένα απλό: "ευχαριστώ";

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Ο Νικόδημος είναι αυτός ο νυχτερινός μαθητής του Ιησού με τον οποίο διαλέχτηκε κάποτε σε υψηλό θεολογικό επίπεδο και πού προσπάθησε εις μάτην να υποστηρίξει τον Χριστό ενώπιον του συνεδρίου. Αυτός έφερε μια τεράστια ποσότητα μύρων στην ταφή του Χριστού για να τιμήσει τον διδάσκαλο Του.

Ο μητροπολίτης Ηλείας κ. Γερμανός απέστειλε στο μητροπολίτη Ισπανίας κ. Πολύκαρπο, επιστολή σχετικά με την προσευχή στον Άγιο Ιούδα τον Θαδδαίο.
Το κείμενο της επιστολής έχει ως ακολούθως:


«Προς Τον Σεβ. Μητροπολίτην Ισπανίας και Πορτογαλίας Κυριον κύριον ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΝ
Σεβασμιώτατε άγιε Ισπανίας κ. Πολύκαρπε,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ,

Υπάρχουν δύο τρόποι να γνωρίσουμε το θέλημα του Θεού στη δεδομένη κατάσταση. (1) Να είσαι σίγουρος ότι αυτό που ζητάς ή σκοπεύεις να κάνεις δεν είναι κάτι που απαγορεύει η Βίβλος. (2) Να είσαι σίγουρος ότι αυτό που ζητάς ή σκοπεύεις να κάνεις είναι κάτι που θα δοξάζει τον Θεό, και θα σε βοηθήσει να ωριμάσεις πνευματικά. Αν εφαρμόζεις αυτά τα δύο πράγματα και ο Θεός δεν σου έχει δώσει αυτό που ζητάς, τότε, πιθανότερο είναι να μην είναι θέλημα του Θεού να μ λάβεις αυτό που ζητάς. Ή ίσως, χρειάζεται να περιμένεις ακόμη λίγο. Μερικές φορές είναι δύσκολο να γνωρίζουμε το θέλημα του Θεού. Οι άνθρωποι θέλουν απλά ο Θεός να τους πει τι να κάνουν, που να εργαστούν, που να ζήσουν, με ποιον να παντρευτούν, κτλ. Στην επιστολή προς Ρωμαίους 12:2 γράφει, 

Για τον άπιστο, ο φόβος Θεού είναι ο φόβος της κρίσης του Θεού και αιώνιος θάνατος, που είναι αιώνιος χωρισμός από το Θεό (Λουκάς 12:5, Εβραίους 10:31). Για το πιστό, ο φόβος Θεού είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Ο φόβος του πιστού είναι ευλάβεια προς το Θεό. Το εδάφιο στην προς Εβραίους 12:28-29 είναι μια καλή περιγραφή αυτού: «Γι' αυτό, παραλαμβάνοντας μια ασάλευτη βασιλεία, ας κρατάμε τη χάρη, διαμέσου τής οποίας να λατρεύουμε ευάρεστα τον Θεό, με σεβασμό και ευλάβεια. Επειδή, ο Θεός μας είναι φωτιά που κατατρώει». Αυτή η ευλάβεια και ο σεβασμός είναι ακριβώς τι σημαίνει φόβος Θεού για τους Χριστιανούς. Αυτό είναι ένα κίνητρο για μας, να παραδοθούμε στο Δημιουργό του Σύμπαντος.

Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται πως αν ο Θεός δημιούργησε όλα τα πράγματα, τότε θα πρέπει και το κακό να δημιουργήθηκε από τον Θεό. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει μια προϋπόθεση εδώ η οποία θα πρέπει να ξεκαθαριστεί. Το κακό δεν είναι ένα «πράγμα», σαν μια πέτρα ή τον ηλεκτρισμό λόγω χάριν. Δεν μπορείς να πεις ότι έχεις ένα βάζο γεμάτο από κακό! Το κακό είναι μάλλον κάτι που συμβαίνει, όπως για παράδειγμα το τρέξιμο. Το κακό δεν είναι μια ύπαρξη από μόνο του- είναι η έλλειψη του καλού. Για παράδειγμα, οι τρύπες είναι υπαρκτές, αλλά υπάρχουν μόνο πάνω σε κάτι άλλο. Την έλλειψη εδάφους σε κάποιο σημείο, την ονομάζουμε τρύπα – δεν μπορεί όμως να υπάρξει τρύπα, αν δεν υπάρχει έδαφος. Οπότε, όταν ο Θεός δημιούργησε, είναι αλήθεια, ότι όλα όσα ήρθαν στην ύπαρξη ήταν καλά. 

Τι σημαίνει ότι ο Θεός είναι αγάπη; Πρώτα ας δούμε πως ο Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή ορίζει την αγάπη και έπειτα θα δούμε κάποιους τρόπους έκφρασης της αγάπης του Θεού. « Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν, δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν• πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει» (Α’ Κορινθίους 13:4-8α).