Ένα από τα καλά πράγματα που ο Θεός έφτιαξε, ήταν τα ζωντανά πλάσματα, ουράνια και επίγεια, τα οποία είχαν την ελευθερία να επιλέγουν το καλό. Προκειμένου όμως να έχουν πραγματικές επιλογές, ο Θεός έπρεπε να επιτρέψει να υπάρχει και κάτι άλλο, εκτός από το καλό. Έτσι, ο Θεός επέτρεψε σ’ αυτά τα ελεύθερα πλάσματα, τους αγγέλους και τους ανθρώπους, να επιλέγουν το καλό ή το όχι-καλό (κακό). Όταν υπάρχει μια κακή σχέση ανάμεσα σε δύο καλά πράγματα, το ονομάζουμε αυτό κακό. Αλλά αυτό δεν το καθιστά «πράγμα» , που προϋποθέτει αν έχει δημιουργηθεί από τον Θεό.

Ίσως ένα ακόμα παράδειγμα να βοηθήσει. Αν ρωτούσαμε έναν μέσο άνθρωπο «Το κρύο, είναι υπαρκτό;» -Η απάντησή του πιθανότατα θα ήταν «Ναι». Ωστόσο αυτό θα ήταν ανακριβές. Το κρύο δεν είναι ύπαρξη. Το κρύο είναι η έλλειψη της ζέστης. Παρ’ όμοια το σκοτάδι δεν είναι μια ύπαρξη. Το σκοτάδι είναι η έλλειψη του φωτός. Έτσι και το κακό είναι η έλλειψη του καλού, ή καλύτερα, το κακό, είναι η έλλειψη της παρουσίας του Θεού. Ο Θεός δεν χρειάστηκε να δημιουργήσει το κακό, αλλά απλά επέτρεψε την έλλειψη του καλού.

Ας δούμε το παράδειγμα του Ιώβ, από την Παλαιά Διαθήκη στο βιβλίο του Ιώβ κεφάλαια 1-2. Ο Σατανάς ήθελε να καταστρέψει τον Ιώβ, και ο Θεός επέτρεψε στον Σατανά να του κάνει οτιδήποτε εκτός από να τον σκοτώσει. Ο Θεός επέτρεψε να συμβεί αυτό ώστε να αποδείξει στον Σατανά ότι ο Ιώβ ήταν δίκαιος, επειδή αγαπούσε τον Θεό, και όχι ο Θεός τον είχε ευλογήσει τόσο πλούσια. Ο Θεός είναι Παντοδύναμος και ολοκληρωτικά Κυρίαρχος πάνω σε κάθε τι που συμβαίνει. Ο Σατανάς δεν μπορεί να κάνει τίποτα, χωρίς την άδεια του Θεού. Ο Θεός δεν δημιούργησε το κακό, αλλά το επιτρέπει να συμβαίνει. Εάν δεν επέτρεπε την πιθανότητα κακού, τότε άγγελοι και άνθρωποι θα υπηρετούσαν τον Θεό υποχρεωτικά, χωρίς άλλη επιλογή. Δεν ήθελε ο Θεός «ρομπότ» που απλά κάνουν ότι θέλει Αυτός, εξ’ αιτίας του «προγραμματισμού» τους. Ο Θεός επέτρεψε την πιθανότητα κακού, έτσι ώστε να έχουμε γνήσια, ελεύθερη βούληση και να διαλέξουμε αν θα Τον υπηρετήσουμε ή όχι.

Εν τέλει, δεν υπάρχει μια απάντηση σ’ αυτές τις ερωτήσεις που να μπορούμε πλήρως να κατανοήσουμε. Εμείς, ως πεπερασμένα ανθρώπινα όντα, δεν μπορούμε ποτέ να κατανοήσουμε πλήρως, έναν άπειρο Θεό (Ρωμαίους 11:33-34). Πολλές φορές νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε γιατί ο Θεός κάνει κάτι, μέχρι αργότερα ν’ ανακαλύψουμε ότι ο σκοπός του Θεού ήταν διαφορετικός απ’ αυτόν που νομίζαμε. Ο Θεός βλέπει τα πράγματα από μια αιώνια προοπτική. Εμείς μπορούμε μόνο να δούμε από μια γήινη οπτική γωνία. Γιατί ο Θεός έβαλε τον άνθρωπο στην γη, ξέροντας ότι ο Αδάμ και η Εύα θα αμάρταιναν, και ως εκ τούτου θα έφερναν το κακό, τον θάνατο και τον πόνο σε όλη την ανθρωπότητα; Γιατί απλά δεν μας δημιούργησε και να μας αφήσει στον παράδεισο, όπου όλοι θα ήμασταν τέλειοι και χωρίς πόνο; Η καλύτερη απάντηση που μπορώ να σκεφτώ είναι η εξής: Ο Θεός δεν επιθυμούσε μια φυλή-ρομπότ, χωρίς ελεύθερη βούληση. Ο Θεός έπρεπε να επιτρέψει την πιθανότητα του κακού για μας, ώστε να έχουμε την πραγματική επιλογή για το αν θα Τον λατρέψουμε ή όχι. Αν ποτέ δεν υποφέραμε και δεν γνωρίζαμε το κακό, θα ξέραμε στ’ αλήθεια πόσο υπέροχος είναι ο Ουρανός; Ο Θεός δεν δημιούργησε το κακό, αλλά το επέτρεψε να συμβεί. Αν δεν το είχε επιτρέψει, θα Τον λατρεύαμε όλοι υποχρεωτικά, όχι από δική μας ελεύθερη επιλογή.