Ο χρόνος της ζωής μας αρχίζει από τήν πρώτη στιγμή τής συλλήψεώς μας καί φθάνει μέχρι τήν στιγμή πού η ψυχή αποχωρίζεται από τό σώμα και πέρνει το ταξίδι για την αιωνιότητα.
Ο βίος του ανθρώπου είναι αγώνισμα και ο χρόνος της επίγειας ζωής του είναι στάδιο. Η πρώτη δωρεά του Θεού στον άνθρωπο είναι ο χρόνος του βίου του, η επίγεια ζωή του.

Πρέπει νά αφιερώνουμε τόν υπόλοιπο χρόνο τής ζωής μας στόν Θεό καί νά ζητάμε από Αυτόν νά μάς βοηθήσει νά τόν περάσουμε μέ ειρήνη καί μετάνοια.
Γι΄ αυτό και αισθάνομαι πως η κάθε μέρα , η κάθε στιγμή της ζωής μας , είναι ένα πολύτιμο πετράδι για τον καθένα μας , το οποίο πρέπει να διαφυλάττουμε όπως κάθε πολύτιμο αγαθό που έχουμε .
«Το θέμα όμως δεν είναι ότι έχουμε λίγο χρόνο ζωής, αλλά ότι σπαταλάμε μεγάλο μέρος του άσκοπα !»

Αν τη ζωή τη χρησιμοποιήσουμε με σεβασμό, περίσκεψη και φειδώ είναι σίγουρα αρκετά μεγάλη. Ο άνθρωπος γενικά δεν εκτιμά τον χρόνο, τον αφήνει να κυλά ανεκμετάλλευτα, τον σπαταλά εύκολα, δεν τον αξιοποιεί, δεν τον χρησιμοποιεί χρήσιμα.

Στη ζωή δίνουμε εξετάσεις. Αν νικήσουμε τα πάθη μας, αν αγαπήσουμε την αγάπη, αν μισήσουμε την κακία, αν γνωρίσουμε τον εαυτό μας, αν συναντήσουμε τον Θεό। Τότε έχουμε βρει τον σκοπό, τον στόχο, το νόημα της ζωής. Έχουμε κερδίσει τις εξετάσεις. Αισθανόμεθα μύρο αιωνιότητος. Δε φοβόμαστε τον θάνατο. Δε μας κουράζει η ζωή. Μετανοούμε . Ελπίζουμε. Χαιρόμαστε. Τότε έχουμε ήδη κερδίσει την αιωνιότητα ...


Ας σκεφτόμαστε με σοβαρότητα τον υπόλοιπο της ζωής μας, προσευχόμενοι : «Τον ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνη, καί μετανοία ἐκτελέσαι...» καί «χριστιανικά τα τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυ­να, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά καί καλήν ἀπολο­γίαν την επί του φοβερού Βήματος του Χριστού αιτησώμεθα» .

« Π α ρ ά σ χ ο υ Κ ύ ρ ι ε » .