ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ 

ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ ΜΑΞΙΜΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, 

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΑΙΤΩΛΟΥ

Τ.Κ. 200 16 ΚΥΛΛΗΝΗ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

ΤΗΛ: 0747-22166 & 22168, Fax: 0747-22168

Εν τη Ιερά Μονή 19 Ιανουρίου 2001

Μνήμη Αγίου Μάρκου του Ευγενικού

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ 

ΑΘΗΝΩΝ & ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ.κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΝ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι Άγιοι Αρχιερείς, την ευχήν σας.

Με πόνο ψυχής και θλίψη μεγάλη παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα, όλα τα γεγονότα και τις εξελίξεις, τα αφορώντα εις την έλευσιν του Πάπα.

Γνωρίζομεν τις εκατοντάδες αναφορές και Διαμαρτυρίες, γραπτές και προφορικές, όλων των πιστών και αγωνιστών λαϊκών, μοναχών, ιερομονάχων, ηγουμένων, κληρικών και αρχιερέων, δια τον Ρωμαίο Ποντίφηκα και δεν έχομεν την ψευδαίσθησιν και την πεποίθησιν ότι "κομίζομεν γλαύκας εις Αθήνας" γράφοντας τα κατωτέρω.

Πλην όμως, δεν δύναμεθα να σιωπήσωμεν, επειδή αφ’ ενός μεν, υφιστάμεθα τρομερές πιέσεις από πολλούς πιστούς ανά την Ελλάδα με εκατοντάδες διαμαρτυρίες τους γραπτές, τηλεφωνικές και προσωπικές, αφ’ ετέρου δε, έχοντας εις τούς ώμους μας ένα βαρύ φορτίο, αυτό το του Ηγουμένου της ΠΡΩΤΗΣ Ι. Μονής εις όλη την Ελλάδα επ’ ονόματι του ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ, ο οποίος, όπως είναι τοις πάσι γνωστό, ομίλησε με πολύ σκληρή γλώσσα δια τον Παπα, χαρακτηρίζοντας τον ως ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΝ, ΑΙΡΕΤΙΚΟΝ και ΚΑΤΗΡΑΜΕΝΟΝ, δεν δυνάμεθα, λέγω, να σιωπήσωμεν, φοβούμενοι την θεία δίκη και την επίπληξη του Αγίου, αλλά και "το μέγα και φοβερόν της σιωπής κρίμα" όπως θα έλεγε ένας άλλος Άγιος, ο πολύς Θεόδωρος Στουδίτης.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΕΩΣ

Ας ίδωμεν όμως τα πράγματα με την σειρά.

Πάνε δύο περίπου χρόνια (καλοκαίρι του 1999) από τότε που ο Ποντίφιξ της “Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας”, ΠΑΠΑΣ Ιωάννης Παύλος ο Β’ , Πολιτικός και Θρησκευτικός Αρχηγός 600.000.000 πιστών της Δυσεως θέλησε και προσπάθησε να έλθει, εις την Ελλάδα μας. ’Aλλο εάν υπήρξαν πολλές αντιδράσεις και αναγκάσθηκε να αναδιπλωθή με πολύ διπλωματικό τρόπο και τελικώς να μην μπορέσει να έλθη. “...επιθυμία του είναι να έλθει ως απλός προσκυνητής και να προσευχηθεί στον ιερό βράχο της Πνύκας... χαίρει επίσης διότι τόσο η Κυβέρνηση, όσο και η αδελφή Ορθόδοξη Εκκλησία, ήδη μελετούν με προσοχή τις παραμέτρους του προσκυνηματικού αυτού ταξιδιού... αν τελικά πραγματοποιηθεί...” έλεγε τότε, το ανακοινωθέν της Καθολικής Ιεραρχίας.

Τελικά τότε, επειδή η Εκκλησία δεν είχε δώσει το "πράσινο φως" παρ’ όλο που είχε την άδεια της Πολιτείας, και το όλο κλίμα δεν ήτο και τόσο πρόσφορο, δια λόγους ευνόητους δεν ήλθε.

Στις 9/2/2001 ο Παπας απέστειλε εκ νέου, επίσημο αίτημά του προς την Ιερά Συνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, δια να του επιτραπή να προσκυνήση εις την Πνύκα, ως πολιτικός και θρησκευτικός αρχηγός της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αφού προηγουμένως είχε εξασφαλίσει την επίσημη πρόσκληση και άδεια από την Πολιτεία. Η Ιερά Συνοδος, προφανώς παγιδευόμενη από την Πολιτεία, έδωσε τελικά την συγκατάθεσιν της (όρα ανακοινωθέν Ι. Σ. 7/3/2001) χωρίς πολλές-πολλές σκέψεις και προβληματισμούς, αγνοώντας και παραθεωρώντας, δυστυχώς, όλες τις εκκλησιολογικές, θρησκευτικές, πολιτιστικές, ιστορικές, εθνικές και κοινωνικές παραμέτρους του θέματος.

Τωρα λοιπόν, που η Εκκλησία επέτρεψε εις τον Ποντίφηκα να έλθει, όχι μόνον ως πολιτικός αρχηγός, αλλά και ως θρησκευτικός, (αμνηστεύοντας του, de facto όλες τις αιρέσεις του) έρχεται πλέον “αγαλλομένω ποδί” ως νικητής και τροπαιούχος, αφού κατόρθωσε με την πανουργία και την αλωπεκήν του, να αλώσει και το τελευταίο απόρθητο κάστρο που του είχε απομείνει, που δεν είναι βέβαια άλλο, από την Ορθόδοξη Ελλάδα μας.

ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

Τι όμως κρύβεται πίσω από την “αθώα” φαινομενικά, αυτή επίσκεψη του Παπα στην Ελλάδα;

Μηπως πράγματι έχει φιλικά αισθήματα, δια την Ορθοδοξία και την Ελλάδα;

Μηπως διακρίνεται για τις φιλορθόδοξες και φιλελληνικές του προθέσεις και προοπτικές;

Τι έχουμε να φοβηθούμε εμείς από τον ερχομόν του;

Διατί να μην δείξωμεν ανωτερότητα και αγάπη;

Διατί να μην τον υποδεχθώμεν ως πολιτισμένοι άνθρωποι;

Διατί να μην ενωθώμεν με τούς παπικούς; Τι μας χωρίζει;

Μηπως ο Παπας έχει “αλλάξει” και έρχεται δια να μας ζητήσει συγγνώμη και να μας δείξει πόσο πολύ μας αγαπά;

Μηπως ο Παπας έρχεται πράγματι “ως απλός προσκυνητής”;

Μηπως λοιπόν, τον αδικούμε τον καϋμένο τον Παπα;

Οι απαντήσεις υπάρχουν διάσπαρτες εις την επιστολήν. Και η αλήθεια είναι ότι έχωμεν χρέος και καθήκον να αγαπάμε όλους τούς ανθρώπους επί της γης. Ακόμα και τούς εχθρούς μας. "Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σ’ εαυτόν" και "αγαπάτε τούς εχθρούς ημών". Και φυσικά αγαπάμε τον Πάπα και τον κάθε Πάπα και τον κάθε αιρετικό και αμαρτωλό. Διαφορετικά ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ μας.

Εμείς δεν αποστρεφώμεθα και δεν πολεμάμε τον συγκεγκριμένον Παπαν, λοιπόν, αλλά αυτό που πιστεύει, που εκφράζει και εκπροσωπεί. Αυτό άλλωστε είναι και σημαίνει αγάπη. Το να βοηθά κάποιος ιατρός έναν άρρωστον, και ανάλογα με την περίπτωσίν του, εάν είναι βαρειά ασθενής η όχι, να του προσφέρει την θεραπείαν, αυτό είναι μίσος η αγάπη;

Μηπως και οι Άγιοι μας αυτό δεν έπραττον όταν απεμάκρυνον με επιτίμια, αρές και αναθέματα τούς κατεγνωσμένους αιρετικούς από την Εκκλησία, ως "ψωριασμένα πρόβατα" από το μανδρί, δια να μην μολύνουν και τα υπόλοιπα; Αι επτά (7) Οικουμενικαί Συνοδοι δεν αναθεμάτισον τον Άρειον, τον Μακεδόνιον, τον Νεστόριον, τον Ευτυχήν, τον Διόσκουρον, τούς Μονοθελητάς, τούς Εικονομάχους και όλους τούς άλλους αιρετικούς; Αυτό δεν έπραξαν; Κινούμενοι από τι; Από Αγάπη η από μίσος. Φυσικά και από ΑΓΑΠΗ, διότι, το άλλο είναι μίσος και μάλιστα μισανθρωπίαν, όπως λέγει χαρακτηριστικά ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής:

"Μισανθρωπίαν γαρ ορίζομαι έγωγε και αγάπης θείας χωρισμός, το τη πλάνη πειράσθαι διδόναι ισχύν εις περισσοτέραν των αυτή προκατειλημμένων φθοράν" (P. G. 91, 465)

“Οι υψηλές επισκέψεις, κατά την κοινή λογική, σημαίνουν και υψηλά πράγματα για τον επισκέπτη. Αλήθεια, τι υψηλό να σημαίνει άραγε για τον Παπα η επίσκεψή του στην Ελλάδα; (αναρωτιέται ο συντάκτης της εφημερίδος "Χριστιανικής")

Τι θα περιλαμβάνουν άραγε οι προσφωνήσεις των ημετέρων προς τον Ποντίφηκα; Θα αγνοήσουν το απεχθές παρελθόν του Βατικανού και τον ανθελληνικό του ρόλο... και θα εξυμνήσουν τον ειρηνοποιό(!) του ρόλο;

Τι θα σημαίνει η παρουσία Ορθοδόξων Επισκόπων στην επίσημη υποδοχή του αρχηγού του κράτους του Βατικανού; Ότι και οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι του αναγνωρίζουν την άθεσμη και αντικανονική αυτή ιδιότητα;

Τι σημαίνει ότι η Εκκλησία της Ελλάδος θα δεχθεί επίσημα τον Παπα της Ρωμης; Ότι αμνηστεύει τα αιρετικά του φρονήματα, ότι αφήνει στη λήθη τα εγκλήματά του κατά του Ορθοδόξου Έθνους; Εαν δεν σημαίνει αυτό, αλλά ότι τον δέχεται ως επίσημο προσκυνητή της Πνύκας, ποιο αντάλλαγμα ισάξιο της υποδοχής του από μια Ορθόδοξη Χωρα προσφέρει ο Παπας στον ελληνικό λαο και στην Εκκλησία του; Δεν είναι σκάνδαλο πρώτου μεγέθους να γίνεται ο Παπας δεκτός από την εκκλησιαστική μας ηγεσία σαν να ήταν ο περιπόθητος φίλος του Γενους;

Σε μια τέτοια περίπτωση, ποιός Ορθόδοξος Έλληνας δεν θα χάσει την εκτίμηση προς την εκκλησιαστική του ηγεσία, βλέποντας την ιστορία του να σβήνει και να χάνεται μπροστά στην παρουσία του Ρωμαίου Ποντίφηκα, σαν να ήταν γραμμένη με αέρα και όχι με μαρτυρικό αίμα;

Είναι προσβλητικό για τη νοημοσύνη μας να λέγεται με σοβαρότητα ότι ο Παπας επείγεται να προσκυνήσει στην Πνύκα πριν από το θάνατό του. Γιατί άλλωστε δεν το έκανε τόσα χρόνια νωρίτερα, πριν από τη θητεία του στη ρωμαϊκή έδρα η κατά τη μακρά της διάρκεια;

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΠΑΠΑΣ

Οι πολιτικοί μας ηγέτες αδυνατούν να υψώσουν το ανάστημά τους, δέσμιοι των υποχρεώσεών τους. Οι εκκλησιαστικοί μας ηγέτες όμως; Δεν θα αντιληφθούν ότι, η επίσημη επίσκεψη του σημερινού Παπα στη Χωρα μας, έστω κι αν είναι ολιγόλεπτη, θα αποτελέσει τη χειρότερη προσβολή κατά του Ορθοδόξου Ελληνικού Έθνους;

Ο σημερινός Πάπας, ο Ιωάννης Παύλος Β’, είναι αυτός που υποδαυλίζει εδώ και μία δεκαετία την Ουνία στις ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες.

Ο σημερινός Παπας, ο Ιωάννης Παύλος Β’, είναι αυτός που μετά από έναν και πλέον αιώνα επιβεβαιώνει με παπική Εγκύκλιο την Ουνία.

Ο σημερινός Παπας, ο Ιωάννης Παύλος Β’, είναι αυτός, που ανέπτυξε ισχυρή παπική ιεραποστολική δράση στη γειτονική Αλβανία, ασκώντας τη ρωμαιοκαθολική προπαγάνδα και σε περιοχές εκ παραδόσεως Ορθόδοξες, όπως η Βορειος Ήπειρος.

Ο σημερινός Παπας, είναι αυτός, που ανακήρυξε άγιο τον σφαγέα των Ορθοδόξων Σερβων επί χιτλερικής κατοχής, τον καρδινάλιο Στέπινατς.

Είναι αυτός, που αναγνώρισε πρώτος το ψευδοκράτος των Σκοπίων με το όνομα της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ μας.

Είναι αυτός, που μετά από δεκαετίες διαλόγων "αγάπης", οδήγησε σε αδιέξοδο και ουσιαστικό ναυάγιο τις διμερείς συζητήσεις με την σκληρή του στάση υπέρ της Ουνίας (Βαλτιμόρη 2000).

Είναι αυτός, που με ιταμή παπική Εγκύκλιο (Dominus Jesus) υποστήριξε τις υπερφίαλες αξιώσεις των παπών του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα για παγκόσμια εκκλησιαστική ηγεμονία.

Είναι αυτός, που παρά τις θεολογικές ζυμώσεις και διευκρινίσεις των τελευταίων δεκαετιών, μένει πιστός στα αιρετικά δόγματα και αμετακίνητος από τις εκκλησιαστικές επεκτατικές (ιμπεριαλιστικές) του βλέψεις.

Ο σημερινός Παπας κατηγορείται ως ηθικά υπεύθυνος για τον νέο διχασμό των βαλκανικών λαών, τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, για τούς πολέμους που έβαψαν τα Βαλκάνια στο αίμα, νωπό ακόμη στη Σερβία.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, τι σημαίνει για όλους εμάς για την ιστορία μας, την Πιστη μας, τις παραδόσεις μας, τούς άγιους και ήρωές μας και τις θυσίες τους, να υποδεχώμεθα τον πάπα και μάλιστα τον συγκεκριμένο πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β’ και δη με την σύμφωνη γνώμη και έγκριση της Εκκλησίας της Ελλάδος; ”

ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ Ο ΠΑΠΑΣ;

Ο σοφός Λαός μας λέγει· “Δεν με θέλεις εσύ μια δεν σε θέλω εγώ δέκα”. Πράγματι, καλώς η κακώς όταν κάποιος δεν μας θέλει και του είμεθα ανεπιθύμητοι, δεν έχουμε πολλά πολλά μαζί του, και πολύ περισσότερο δεν πηγαίνουμε σπίτι του με το έτσι θέλω, με το ζόρι. Έχουμε και μια αξιοπρέπεια. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, ως Ρωμαίος Ποντίφηξ και Μεγας Αρχιερεύς, έχοντας τόσα και τόσα αξιώματα και τίτλους, δεν έχει την στοιχειώδη αξιοπρέπεια και διάκριση, αφού βλέπει ότι είναι αποδιοπομπαίος και πέρα για πέρα ανεπιθύμητος στην συντριπτική πλειοψηφία του Ορθόδοξου Ελληνικού Λαού και, ότι έχει ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών και αντιδράσεων, ότι διχάζει τον Ελληνικόν Λαόν και την Εκκλησίαν κ.λ.π. δεν έχει, λέγω, την στοιχειώδη αξιοπρέπεια και διάκριση να σταθή εις το ύψος του και το ύψος των περιστάσεων και να αρνηθή από μόνος του να έλθη εις την Πατρίδα μας προκειμένου να ηρεμήσουν και να ειρηνεύσουν τα πνεύματα; Η μήμως αυτό θέλει και επιδιώκει; Τι θέλει να πετύχει ο Παπας; Έρχεται ως ειρηνοποιός η ως ταραχοποιός; Μάλλον το δεύτερον.

Και ακόμη, φυσικά, δεν διαφεύγει της προσοχής μας, ότι αυτή η επίσκεψις είναι αναγκαία εις τον Παπα προκειμένου να τονίσει το ρόλο του στην Ενωμένη Ευρώπη, που είναι ο ρόλος του θρησκευτικού της ηγέτη. Στην προοπτική αυτή δεν επιτρέπεται να μείνει η Ελλάδα απροσκύνητη. Η αδούλωτη αυτή γωνιά της γης πρέπει να ταπεινωθεί!

Θελει να επιτύχη την έμμεση πλην σαφή αναγνώριση του “Πρωτείου” και της διπλής του ιδιότητας από την Ορθόδοξη Εκκλησία και τούς πιστούς της, και ο,τι άλλο βέβαια ημπορέσει να καταφέρει και να φανεί εις όλον τον κόσμον ότι τον αναγνωρίζουμε ως κανονικόν επίσκοπον “Αδελφής Εκκλησίας” και Πρώτον τη τάξει “Αγιώτατον Αδελφόν”. Δηλαδή ένα είδος θρησκευτικού Πλανητάρχη, διότι έτσι εξυπηρετεί την Νεα Ταξη Πραγμάτων και τα καταχθόνια σχέδια των Εβραίων Σιωνιστών.

Και βέβαια όλα αυτά μέσα στα πλαίσια, ενός Συγκρητιστικού και Οικουμενιστικού Πνεύματος της Νεας Ταξεως Πραγμάτων και της Νεας Εποχής, που εδώ και πολλές δεκαετίες επιχειρείται παγκοσμίως και που εν πολλοίς έχει ΑΛΩΣΕΙ όχι μόνον τούς ετερόδοξους Χριστιανούς, αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ και αρκετούς Ορθοδόξους Χριστιανούς όλων των βαθμίδων. Λαϊκούς, μοναχούς, ιερείς, αρχιερείς, αρχιεπισκόπους και πατριάρχας.

ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Με ποιόν λοιπόν συζητάνε κάποιοι κύριοι; Με ποιόν αγκαλιάζονται και συμπροσεύχονται; Με ποιόν πάνε κάποιοι κύριοι να ενωθούνε; Με ποιόν;

*Με τον αίτιον του σχίσματος μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας το 1054;

*Με τον αίτιον των Σταυροφοριών το 1204;

*Με τον αίτιον θανάτου δεκάδων Αγιορειτών Πατέρων, οι οποίοι εμαρτύρησον εις το Άγιον Όρος, το 1274, επειδή δεν ήθελον να μνημονεύσουν τον Λατινόφρονα Πατριάρχη Ιωάννη Βεκκον;

*Με τον αίτιον των πολλών και μεγάλων γεγονότων της Ψευδοσυνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας το 1439;

*Με τον αίτιον της Πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως το 1453;

*Με τον αίτιον της μεγάλης σφαγής της "Νυκτας του Αγίου Βαρθολομαίου";

*Με τον αίτιον της Ιεράς Εξέτασης και των εκατοντάδων φόνων και εγκλημάτων εν ονόματι του Θεού, κατά τον Μεσαίωνα;

*Με τον αίτιον των δεκάδων αιρετικών Προτεσταντικών ομάδων;

*Με τον αίτιον της Ουνίας;

*Με τον αίτιον της μεγάλης Σφαγής των 800.000 Σερβων το 1945, από τούς Καθολικούς Ουστάσι;

*Με τον αίτιον δεκάδων πλανών και αιρέσεων και πλήρους διαστροφής του Ευαγγελίου του Κυρίου μας; όπως το filioque, το Πρωτείο, το Αλάθητο, το Ραντισμα αντί Βαπτισμα, το Πουργκατόριον Πυρ και τα Συγχωροχάρτια, την Άσπιλον Συλληψιν της Παναγίας μας, την υποχρεωτική αγαμία του κλήρου τους, την βλάσφημη θεωρία του Ανσέλμου περί "Θείας ικανοποιήσεως" και τόσα άλλα... "ων ουκ έστιν αριθμός" ;

ΕΔΩ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ. ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑ

Αυτόν, λοιπόν τον "κύριον" θέλουν να φέρουν εις την Ορθόδοξη Ελλάδα μας και να τον υποδεχθώμεν μάλιστα μετά "βαΐων και κλάδων"; Αυτόν; Τον Αρχιαιρεσιάρχη της Δυσεως; Τον επί γης εωσφόρον; Τον αντίχριστον; Τον Σφαγέα της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού; Αυτόν;

Ε ΟΧΙ και πάλιν ΟΧΙ.

ΟΧΙ κύριε ΠΑΠΑ και λοιποί κύριοι, εδώ είναι ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ. Όσο και αν προσπαθείτε να την υποδουλώσετε, να την καταστρέψετε και να την εξαφανίσετε δεν θα μπορέσετε να το καταφέρετε.

Και δεν θα μπορέσετε να το καταφέρετε δια δύο βασικούς λόγους:

α) διότι ΠΑΝΤΑ υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν Άγιοι σαν τον ΜΑΡΚΟΝ τον ΕΥΓΕΝΙΚΟΝ, Μ. ΦΩΤΙΟΝ, ΜΑΞΙΜΟΝ τον ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΝ, ΚΟΣΜΑΝ τον ΑΙΤΩΛΟΝ κ.α. και ήρωες σαν τον ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ, τον ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, τον ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ τον ΣΑΜΟΥΗΛ στο ΚΙΟΥΓΚΙ, τούς ΤΡΙΑΚΟΣΙΟΥΣ του ΛΕΩΝΙΔΑ, και άλλους πολλούς, οι οποίοι πάνω απ’ όλα και απ’ όλους είχαν την αγάπη δια τον Θεόν και την Ελλάδα μας και πολέμησαν "Για του Χριστού την ΠΙΣΤΗ την Αγία και της ΠΑΤΡΙΔΟΣ την ελευθερία", και

β) διότι αυτή την χώρα την προστατεύει παντοτεινά ένα αόρατο και πανίσχυρο χέρι. Το ΧΕΡΙ του ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΥ ΘΕΟΥ.

Προσπαθείστε λοιπόν όσο θέλετε εις “αέρα δέρετε”, “σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν”. Ακόμη, αν θέλετε, να υπενθυμίσω με μία πολύ μικρή παραλλαγή (σ.σ. όπου υπήρχε η λέξις ΕΚΚΛΗΣΙΑ, αντικατεστάθη με τις λέξεις ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ) τα σπουδαία και διαχρονικά λόγια του Μεγάλου Ρήτορος της Εκκλησίας μας Ιωάννου του Χρυσοστόμου:

“Ποσοι επολέμησαν την ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ; και οι πολεμούντες απώλοντο· Αύτη δε υπέρ τον ουρανόν αναβέβηκεν.Τοιούτον έχει μέγεθος η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ· πολεμουμένη νικά· επιβουλευομένη περιγίγνεται· υβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματα και ου καταπίπτει υπό των ελκών· κλυδωνίζεται αλλ’ ου καταποντίζεται· χειμάζεται αλλά ναυάγιον ουχ υπομένει· παλαίει αλλ’ ουχ ηττάται· πυκτεύει αλλ’ ου νικάται... ” (P. G. 52, 397)

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑ

Πριν όμως συνεχίσωμεν, ας κάνωμε μία μικρή και αναγκαία αναδρομή εις την ιστορία, δια να ιδούμε τι επίστευαν και τι έλεγαν δια τον Παπα και τούς Παπικούς, μερικοί από τούς πάμπολους Αγίους Πατέρας, Διδασκάλους και Θεολόγους της Εκκλησίας μας.

Από τον 4ον ακόμη αιώνα τότε που η Εκκλησία (Ανατολική και Δυτική) ήτο μία και αδιαίρετος, ο Μεγας Βασίλειος έγραφε τα εξής σημαντικά και άξια μεγάλης προσοχής.

“Εαν δε επιμείνη η οργή του Θεού, ποία βοήθεια ημίν της Δυτικής οφρύος; Οι το αληθές ούτε ίσασιν ούτε μαθείν ανέχονται ψευδέσι δε υπονοίαις προειλημμένοι... προς μεν τούς την αλήθειαν αυτοίς απαγγέλλοντας φιλονεικήσαντες, την δε αίρεσιν δι’ εαυτών βεβαιώσαντες. Εγώ μεν γαρ αυτός, εβουλόμην αυτών επιστείλαι τω κορυφαίω... ότι ούτε ίσασιν παρ’ ημίν την αλήθειαν, ούτε την οδόν δι’ ης αν μανθάνοιεν καταδέχονται,... μηδέ αξίωμα κρίνειν υπερηφανείαν, αμάρτημα και μόνον αρκούν έχθραν ποιήσαι εις Θεόν”.

Δηλαδή: “Εαν δε συνεχισθή η εναντίον μας οργή του Θεού ποία βοήθεια μπορεί να μας προσφέρη η Δυτική αλαζονεία και υπεροψία; Αυτοί ούτε την αλήθειαν γνωρίζουν, ούτε θέλουν και ανέχονται να την μάθουν, αλλά καθώς είναι προκατειλημμένοι από αστηρίκτους υποψίας... εμάχοντο εκείνους που τούς έλεγαν την αλήθειαν και εστήριζαν την αίρεσιν με την στάσιν τους. Εγώ μάλιστα σκέπτομαι να γράψω προς τον πρώτον (σ.σ. τον Παπα Ρωμης Δαμασον) και κορυφαίον από αυτούς... ότι ούτε την αλήθειαν γνωρίζουν, ούτε καταδέχονται να ακολουθήσουν την οδόν δια της οποίας θα ηδύναντο να την μάθουν... και να μην θεωρούν ως αρετήν την υπερηφάνειαν, η οποία είναι αμάρτημα αρκετόν να δημιουργήση, από μόνον του αυτό, έχθραν προς τον Θεόν. ” (Μ. Βασιλείου ΕΠΕ 1, 304).

Ας τα ακούσουν αυτά όλοι εκείνοι που πιστεύουν, ότι τούς έχωμεν ανάγκη και προσβλέπουν και πάλιν προς την Δυσιν, επειδή κινδυνεύωμεν και ότι είναι πραγματικοί σύμμαχοί μας και ότι θα μας βοηθήσουν.

Όσο μας βοήθησαν και στις σταυροφορίες, στην Ψευδοσύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας, στην Πτώση της Πολεως, στα 400 χρόνια δουλείας, στην παλιγγενεσία του ’21, το ’12, στην Μικρασιατική καταστροφή, το ’40, στην Ιταλική κατοχή στα Δωδεκάννησα, στην Β. Ήπειρο, στην Κυπρο, στην Μακεδονία, στα Ίμια, και σε πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις.

Εαν ο Θεός μας εγκατέλειψε και δεν τον έχωμεν μαζί μας, επειδή τον έχουμε προδόσει, κανείς μα κανείς, όσο ισχυρός και εάν είναι, δεν μπορεί να μας προσφέρει τίποτε και καμμία βοήθεια. "Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας επί υιούς ανθρώπων εν οις ουκ έστι σωτηρία" και αλλού· "εάν μη Κυριος οικοδομήσει οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες".

Αντιθέτως· "Ει ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών". Και όπως ψάλλει η Εκκλησία μας· "Μεθ’ ημών ο Θεός γνώτε έθνη και ηττάσθε, ότι μεθ’ ημών ο Θεός".

Ας μην ξεχνάμε το ζωντανό παράδειγμα της Βασιλεύουσας. Επί χίλια χρόνια εκείτετο Βράχος Ασάλευτος και Φρούριο Απόρθητο, και κανείς μα κανείς δεν κατόρθωσεν να την κατακτήση, διότι είχε πάντοτε σύμμαχον τον Θεόν και υπέρμαχον Στρατηγόν, την Υπεραγία Θεοτόκον. Όταν όμως επρόδοσαν την Πιστην τους εις την Ψευδοσυνόδον της Φερράρας-Φλωρεντίας, και ενώθησαν με τον Παπαν, ο Θεός τούς εγκατέλειψεν και έπεσεν η Πόλις.

Βεβαια και τότε το μοναδικό και ισχυρό επιχείρημα Εκκλησίας και Πολιτείας ήτο, ότι έχωμεν ανάγκη και χρειαζόμαστε την βοήθειάν τους. Παρ’ όλες τις λιγοστές διαφωνίες, κυρίως από μεγάλους πνευματικούς και σοφούς της εποχής εκείνης, παρ’ όλα τα ζωντανά σημεία τα οποία έδειξεν ο Θεός, πριν αναχωρήσουν δια την Δυσιν, αλλά και μετά ( Θεομηνίες, Σεισμοί, Οράματα, ο θάνατος του Πατριάρχη Ιωσήφ στα πόδια του πάπα Ευγένιου Δ’ την ώρα που υπέγραφε την ψευδοένωσιν κ.α.π.) εκείνοι δεν επείσθησαν. Αποτέλεσμα, πέντε μήνες μετά το προδοτικό συλλείτουργο στις 12/12/1452 και την αναφορά του ονόματος του Παπα στην Αγια-Σοφιά, έγινε η Πτώση της Πολεως.

Ας πάμε όμως και εις τον μέγα πολέμιον του Παπισμού, εις τον έναν και κατ’ εξοχήν ΑΝΤΙΠΑΠΑ κατά τον Αθανάσιον Παριον, εις τον Άτλαντα της Ορθοδοξίας Άγιον Μαρκον τον Ευγενικόν, αυτόν δια τον οποίον ο Παπας Ευγένιος ο Δ’ στην ΠΡΟΔΟΤΙΚΗΝ Συνοδον Φερράρας-Φλωρεντίας είπε το ιστορικό· " Μάρκος ουχ υπέγραψεν ουδέν εποιήσαμεν".

Είναι γνωστώτατοι οι μεγάλοι και καθοριστικοί αγώνες του Αγίου Μαρκου καθώς και όλα τα δεινά, κακουχίες, εξευτελισμούς, διωγμούς κ.α. που υπέστη, καθ’ όλην την περίοδον της Ψευδοσυνόδου, αλλά και κατόπιν εις την Κωνσταντινούπολιν, προκειμένου να υπερασπισθή την Ορθόδοξον Πιστιν μας. "Κρατεί μεν Άτλας μυθικός ώμοις πόλον, κρατεί δ’ αληθώς Μάρκος Ορθοδοξίαν" λέγει η Εκκλησία μας. Αυτός λοιπόν ο Άγιος που έζησε όσο κανείς άλλος από πολύ κοντά τούς Παπικούς, μας λέγει τα κάτωθι συγκλονιστικά:

“Ημείς δι’ ουδέν άλλο, απεσχίσθημεν των Λατίνων, αλλ’ η ότι εισίν ου μόνον σχισματικοί, αλλά και ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ”. Δια τούτο παρακαλώ ημάς· “Φεύγετε τούς Παπικούς ως φεύγει τις από όφεως και από προσώπου πυρός”.

Και αλλού αναφερόμενος στούς “Ορθοδόξους” οι οποίοι απεδέχθησαν τον Παπα και το Μνημόσυνόν του, έλεγε τα εξής τρομακτικά:

“Βούλομαι πλατύτερον την εμήν γνώμην ειπείν... ίνα σύμφωνος ω εμαυτώ απ’ αρχής έως τέλους και μη δόξη τισίν ότι άλλα έλεγον, άλλα δε έκρυπτον εν τη διανοία... λέγω δε περί του Πατριάρχου η του κλήρου αυτού η των κοινωνούντων αυτώ τινα συνεύξασθαι η συμφορέσαι τοις εκ του ημετέρου μέρους ιερεύσι τοις προς τα τοιαύτα προσκληθείσι δόξας ως οιοδήποτε τρόπω προσίεμαι και εν τω κρυπτώ την αυτού κοινωνίαν και ίνα μη η σιωπή μου συγκατάβασιν τινα υπονοήσαι παρέξει, τοις μη καλώς και εις βάθος ειδόσι τον εμόν σκοπόν, λέγω και διαμαρτύρομαι ενώπιον των παρατυχόντων πολλών και αξιολόγων ανδρών, ως ούτε βούλομαι την αυτού η την μετ’ αυτού κοινωνίαν το παράπαν ουδαμώς ούτε επί τη ζωή μου ούτε μετά τον θάνατόν μου... Πεπεισμαι γαρ ακριβώς, ότι όσον αποδιΐσταμαι τούτου και των τοιούτων εγγίζω τω Θεώ και πάσι τοις πιστοίς και Αγίοις Πατράσι και θεολόγοις της Εκκλησίας· ώσπερ αν πείθομαι τοις ... συντιθεμένοις τούτοις, αποδιΐσταμαι της αληθείας και των μακαρίων διδασκάλων της Εκκλησίας· και δια τούτο λέγω ώσπερ παρά πάσαν μου την ζωήν ήμην ΚΕΧΩΡΙΣΜΕΝΟΣ απ’ αυτών ούτω και εν τω καιρώ της εξόδου μου και έτι μετά την εμήν αποβίωσιν και εξ όρκου εντέλλομαι ίνα μηδείς εξ αυτών προσεγγίση η εν τη εμή κηδεία η εν τοις μνημοσύνοις μου.... ” δια να καταλήξει με δυο λόγια αλλού:

“Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Πιστεως”.

Δηλαδή με απλά λόγια: Όχι μόνον δεν αποδεχόταν και δεν ήθελε καμμία επαφή με τον Παπα και τούς Παπικούς, αλλά ούτε και με τούς “Ορθοδόξους” οι οποίοι απεδέχθησαν τον Παπα και τον εμνημόνευσαν εις την Ορθόδοξη εκκλησία δεν επιθυμούσε και δεν ήθελε καμμία σχέση και πνευματική επικοινωνία, ούτε όσο ζούσε, ούτε μετά τον θάνατόν του, διότι, έλεγε, είναι σίγουρος, ότι όσο πιο μακρυά φεύγει απ’ αυτούς (τούς "Ορθοδόξους" που είχαν σχέσεις με παπικούς) τόσο πιο κοντά έρχεται εις τούς Αγίους Πατέρας. Και όσο πιο κοντά τους έρχεται, τόσο πιο πολύ απομακρύνεται από τούς Αγίους μας. Και καταλήγει, ότι δεν χωρεί καμμία συγκατάβασις σε ο,τι έχει σχέση με την Ορθόδοξη Πιστη μας.

Ο διαπρύσιος και μέγας αναμορφωτής του Γενους μας, Ιερομάρτυς, Εθνομάρτυς, Ισαπόστολος και Προφήτης Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός η όπως τον ήξερε και τον φώναζε ο λαός μας, ο Πατροκοσμάς έλεγε:

“ο ένας ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ είναι ο ΠΑΠΑΣ, και ο έτερος είναι αυτός που είναι στο κεφάλι μας, χωρίς να ειπώ το όνομά του· το καταλαμβάνετε, μα λυπηρόν είναι να σας το ειπώ, διότι αυτοί οι ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ είναι εις την ΑΠΩΛΕΙΑΝ, καθώς το έχουν.” (Διδαχή Η’).

Αλλού πάλι ο μέγας διδάχος του Γενους μας ΚΑΤΑΡΑΤΑΙ τον ΠΑΠΑ και μας προειδοποιεί προφητεύοντας ότι ο ΠΑΠΑΣ θα είναι η αιτία που θα μας έλθουν πολλά και μεγάλα κακά.

“Τον ΠΑΠΑ να ΚΑΤΑΡΑΣΘΕ, διότι αυτός θα είναι η αιτία του κακού” (90η Προφητεία Αγ. Κοσμά).

Άραγε τι ΚΑΚΟ θα μας βρη, εάν έλθει ο ΠΑΠΑΣ στην Ελλάδα, για το οποίο θα ευθύνεται ο ΠΑΠΑΣ και θα πρέπει οι Ορθόδοξοι Έλληνες να τον ΚΑΤΑΡΩΝΤΑΙ; Μηπως, έφθασε η ώρα να πραγματοποιηθεί και αυτή η Προφητεία του ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ και μάλιστα επί των ημερών σας, δυστυχώς, Μακαριώτατε και τελικά μας βρη το ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΚΟ, αφού εξ αιτίας αυτού του ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ και της ΥΠΟΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΟΣ, κυρίως εκ μέρους της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, (εάν βέβαια και εμείς ο καθένας ξεχωριστά αδιαφορήσουμε, προδώσουμε την ΠΙΣΤΗ μας και δεν αγωνισθούμε) θα πατήσει μετά από 1000 ΧΡΟΝΙΑ, ΔΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ο Παπας τα πόδια του στα αγιασμένα χώματά μας; Ο Θεός να μας λυπηθεί και να μας βοηθήσει. Ο καθένας από εμάς θα είναι υπεύθυνος δια τις πράξεις του. ΤΟ ΚΡΙΜΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΟΥΣ.

Ο σύγχρονος και μεγάλος Σέρβος θεολόγος, μακαριστός Αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Πόποβιτς έλεγε χαρακτηριστικά:

“Τρεις είναι οι μεγαλύτερες Πτώσεις του ανθρώπου. α)Η πτώσις του Αδάμ β) Η πτώσις του Ιούδα και γ) Η πτώσις του ΠΑΠΑ”

Ας δούμε όμως, τέλος, λόγω ελλείψεως χώρου, και τα σοφά λόγια του σπουδαίου και αείμνηστου ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ αναφορικά με το θέμα, δια να διαπιστώσουμε του λόγου το αληθές, και ότι τίποτε στην ουσία δεν άλλαξε από τότε μέχρι τώρα:

“Μεγάλο, πολύ μεγάλο και σπουδαίο είναι ένα ζήτημα που δεν του δώσανε σχεδόν καθόλου προσοχή οι περισσότεροι Έλληνες. Κι αυτό είναι το ότι από καιρό αρχίσανε κάποιοι δικοί μας κληρικοί να θέλουν και να επιδιώκουν να δέσουν στενές σχέσεις με τούς παπικούς, που επί τόσους αιώνες μας ρημάξανε. Γιατί, στ’ αληθινά, δεν υπάρχει πιο μεγάλος αντίμαχος της φυλής μας, κι επίμονος αντίμαχος, που, σώνει και καλά, θέλει να σβήσει την Ορθοδοξία. Οι δεσποτάδες που είπα πως τούς έπιασε, άξαφνα κι αναπάντεχα, ο έρωτας με τούς Λατίνους, λένε πως το κάνουν από “αγάπη”. Μα αυτό είναι χονδροειδεστάτη δικαιολογία και καλά θα κάνουνε να παρατήσουνε αυτά τα ρασόλια της “αγάπης”, που την κάνανε ρεζίλι. Ο διάβολος, άμα θελήσει να κάνει το πιο πονηρό παιγνίδι του, μιλά, ο αλιτήριος για αγάπη. Ο,τι είπε ο Χριστός, το λέγει κι αυτός κάλπικα, για να ξεγελάσει...

Τώρα, στα καλά καθούμενα, τούς ρασοφόρους μας τούς έπιασε παροξυσμός της αγάπης για τούς Ιταλιάνους, που στέκουνται, όπως πάντα, κρύοι και περήφανοι, και δεν γυρίζουνε να τούς δούνε αυτούς τούς “εν Χριστώ αδελφούς”, που όσα τούς κάνανε από τον καιρό των Σταυροφόρων ίσαμε τώρα, δεν τούς τάκανε μήτε Τούρκος, μήτε Ταταρος, μήτε Μωχαμετάνος. Ίσως κι οι δικοί μας να το κάνουν από παρεξηγημένη καλωσύνη.

Oπως είπα, οι περισσότεροι δικοί μας δεν δώσανε καμμιά σημασία σ’ αυτές τις φιλοπαπικές κινήσεις, που είναι θάνατος για το γένος μας και που τις κινήσανε οι καταχθόνιες δυνάμεις που πολεμάνε τον Χριστό και που με τα λεπτά τούς αγοράζουνε όλους, δεν δώσανε λοιπόν καμμιά σημασία, γιατί τα θεωρούνε τιποτένια πράγματα, αν δεν είναι κι ίδιοι αγορασμένοι, άξια μοναχά για κάποιους στενοκέφαλους και φανατικούς αποπετρωμένους χριστιανούς. Τωρα τα μυαλά γινήκανε φαρδειά, και καταγίνουνται με άλλα, κοσμοϊστορικά προβλήματα! “Θα καθόμαστε να κυττάζουμε τώρα παπάδες κι Ορθοδοξίες;”. Μα αυτούς δεν τούς μέλει κι αν εξαφανισθεί από τον κόσμο κάθε ελληνικό πράγμα. Και θα εξαφανισθεί όχι τόσο εύκολα με τον αμερικανισμό που πάθαμε, όσο αν γίνουμε στη θρησκεία παπικοί. Γιατί γι’ αυτού πάμε. Παπική Ελλάδα θα πει εξαφάνιση της Ελλάδας. Να γιατί είπα πως είναι πολύ σπουδαίο ζήτημα αυτές οι ερωτοτροπίες που αρχίσανε κάποιοι κληρικοί δικοί μας με τούς παπικούς, κι η αιτία είναι το ότι δεν νοιώσανε τι είναι Ορθοδοξία ολότελα, μ’ όλο που είναι δεσποτάδες.

Τo κακό είναι πως ο λαός δεν πήρε, καλά-καλά, είδηση για τη συνομωσία. Ποιός να τον πληροφορήσει αφού οι γραμματισμένοι τα θεωρούνε αυτά τα πράγματα ανάξια για τη μοντέρνα σοφία τους, και τρέχουν σημαιοφόροι σε κάθε νεωτερισμό;

Απο τότε που αρχίσανε οι λυκοφιλίες ανάμεσα στούς δικούς μας και στούς παπικούς (και σημείωσε πως οι δικοί μας φαγωθήκανε πρώτοι να πιάσουνε σχέση με τούς Λατίνους σαν να πήρανε από κάπου διαταγή, κι ολοένα μιλάνε για “τον διάλογον” μαζί τους, δίχως να ξέρουνε καλά-καλά τι λένε), από τότε λοιπόν, ακούμε, κάθε τόσο, κάτι πράγματα θεατρικά, άνοστα, ανόητα, δίχως καμμιά σοβαρότητα... με σκοπό να πουλήσουν την Ορθοδοξία, γιατί γι’ αυτούς είναι καθυστερημένη μορφή του Χριστιανισμού, δηλ. ένας βλάχικος χριστανισμός... Και τι κάνανε; Τιποτα! Λογια πολλά και χαμένα, που να ντρέπεται κι ο τελευταίος Έλληνας Ορθόδοξος........

Κι εμείς οι Ορθόδοξοι, που φυλάξαμε το βαθύ μυστήριο της ευσέβειας, τώρα, στα καλά καθούμενα, πάμε να γίνουμε ένα μ’ αυτούς που γελοιοποιήσανε τον Χριστό όσο κανένας άθεος. Αλλά, από που να πιάσει κανένας και που να τελειώσει;

Όσοι ήτανε έως τώρα αδιάφοροι για τη θρησκεία και για την Εκκλησία, και που πολλοί απ’ αυτούς τις περιπαίζανε μάλιστα, όλοι αυτοί γινήκανε έξαφνα παπόφιλοι, και μασάνε σαν μαστίχι την ψεύτικη λέξη “αγάπη”. Μεγαλύτερο ρεζιλίκι δεν έγινε. Εμείς οι άλλοι που είμαστε κολλημένοι από νεότητος στην Εκκλησία μας, είμαστε στενοκέφαλοι, μοχθηροί, γυμνοί από αγάπη κι από αληθινή ευσέβεια. Η μόδα είναι τώρα να φαίνεσαι άνθρωπος της εποχής μας, που ένοιωσε τα "αιτήματά" της...”

( ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ-ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΝΘΗ)

Τα απλά και εκ καρδίας όσο και Φωτισμένα αυτά λόγια του αείμνηστου και αγωνιστού Φ. Κόντογλου, δεν αφήνουν περιθώρια παρεξηγήσεως δια το όλον θέμα.

Και φυσικά δεν είναι ο μόνος η οι μόνοι οι οποίοι μιλάνε με αυτή τη σκληρή γλώσσα και τα λόγια εναντίον των παπικών. Είναι και πολλοί άλλοι όπως ο Μεγας Φωτιος, ο Πατριάρχης Μιχαήλ Κηρουλλάριος, ο Πατριάρχης Κων/λεως Γεννάδιος, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο Αθανάσιος ο Παριος, Τοπικαί και Πανορθόδοξαι Συνοδοι και πλήθος άλλοι Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας.

ΕΜΕΙΣ, ΠΟΙΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΜΕ;

Έτσι λοιπόν έλεγαν και έτσι έπρατταν οι πραγματικοί Ορθόδοξοι και Άγιοι, και όχι αυτά τα οποία λέγουν και πράττουν σήμερα ωρισμένοι σύγχρονοι "Ορθόδοξοι" οι οποίοι είναι φαίνεται πιο φωτισμένοι από τούς αγίους και θεοφόρους πατέρας μας και έχουν μεγαλύτερη και περισσότερη αγάπη από αυτούς.

Ημείς λοιπόν, Μακαριώτατε και Άγιοι Συνοδικοί, ως πιστά τέκνα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και των Αγίων Πατέρων μας, ποίον θα πρέπει να ακούσωμεν και να ακολουθήσωμεν; Όλους τους προαναφερθέντας Αγίους και Πατέρας, όπως τον Άγιο Μαρκο και τον Άγιο Κοσμά, οι οποίοι μας λέγουν ότι ο ΠΑΠΑΣ είναι ένας ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ και πρέπει να φεύγωμεν μακρυά απ’ αυτόν και να μην έχωμεν καμμίαν σχέσιν μαζί του, και μάλιστα ότι ΠΡΕΠΕΙ και να τον ΚΑΤΑΡΩΜΕΘΑ, η ορισμένους από τους Αγίους Αρχιερείς, οι οποίοι μας λέγουν ότι πρέπει να συμπεριφερθούμε με αγάπη και ανωτερότητα και να ΥΠΟΔΕΧΘΟΥΜΕ επίσημα και ως Εκκλησία τον Ποντίφηκα, όχι μόνον ως αρχηγόν Κράτους αλλά και ως αρχηγόν της "Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας" ; Απαντείστε μας παρακαλώ. Τον Άγιο Κοσμά και όλους τούς άλλους Αγίους η τούς σύγχρονους "Αγίους";

Ρητορικό το ερώτημα Μακαριώτατε. Και φυσικά όλοι ξέρουμε την απάντηση. Τον Άγιο Κοσμά τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό και όλους τούς άλλους Αγίους.

Πως λοιπόν οι Άγιοι Αρχιερείς, ζητούν από τούς πιστούς να δεχθούν τα όσα λένε, να τούς εμπιστευθούν και να τούς ακολουθήσουν;

Πως ζητάνε από όλους εμάς να μην αντιδράσει κανένας εις την έλευσιν του Παπα, διότι λένε θα δείξουμε ένα άσχημο πρόσωπο και θα διασύρρουμε την εικόνα της Εκκλησίας και της Ελλάδος εις τούς εταίρους μας, αλλά και εις όλο τον κόσμο;

Και εις το κάτω-κάτω τι μας ενδιαφέρει ημάς τι θα πη ο κόσμος και η Ευρώπη; Κριτήριόν μας θα είναι ο κόσμος η ο Θεός; Η Αλήθεια η το ψεύδος; Οι εντολές του Θεού η οι εντολές των ανθρώπων;

Εκεί λοιπόν θα οδηγήσωμεν την Εκκλησίαν μας; Να φρονεί τα του κόσμου και όχι τα του Θεού; Τι απήντησε ο Κυριος μας εις τον Απόστολον Πετρον σε παρόμοια περίπτωσιν; “Ύπαγε οπίσω μου σατανά· σκάνδαλον μου ει· ότι ΟΥ ΦΡΟΝΕΙΣ ΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΛΛΑ ΤΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ” (Ματθ. ΙΣΤ’, 23).

Αλλά, ακόμη είναι νωπή η μνήμη των δύο ΛΑΟΣΥΝΑΞΕΩΝ, κατά των Νεων Ταυτοτήτων, οι οποίες υπήρξαν ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΙΣ και άφησαν ΙΣΤΟΡΙΑ, όπου όλη η σεβαστή Ιεραρχία μας πρωτοστατούντος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χριστοδούλου, προσκάλλεσε όλον τον ελληνικόν Λαόν (και πολύ ορθώς έπραξε) να συμμετάσχει, αψηφώντας οιοδήποτε κόστος, πηγαίνοντας κόντρα σε όλο το κατεστημένο, σε μία ολόκληρη Κυβέρνηση και Πολιτεία. Τοτε τα Μ.Μ.Ε. και τα Διεθνή Πρακτορεία ειδήσεων δεν προέβαλλον μία άσχημη και μη επιθυμητή εικόνα της εκκλησίας μας; Δεν διέσυρραν την εκκλησίαν μας ανά τον κόσμον; Ξεχάσατε Μακαριώτατε και Άγιοι Αρχιερείς, ότι τα ΜΜΕ του εξωτερικού μας εχαρακτήριζον τότε Αγιατολάχ, Χομεϊνίδες και Μουλάδες; Τι άλλαξε από τότε μέχρι τώρα -ούτε ένας χρόνος- και έχωμεν "δύο μέτρα και δύο σταθμά;" Η μήπως έχει αλλάξει πλέον, γραμμή πλεύσεως, η Εκκλησία μας και έχει αναθεωρήσει πολλά από τότε και έτσι δύναται να εξηγηθούν πολλά και πολλές από τις διάφορες δηλώσεις και κινήσεις της;

Δεν γνωρίζομεν, αλλά και δεν θέλομεν να το πιστεύσωμεν.

Και ακόμη περισσότερον, δεν θέλομεν και δεν τολμώμεν να διανοηθώμεν (αν και το φοβώμεθα) ότι ο σπουδαίος άνθρωπος εκείνος, ο οποίος με την εκλογή του συνεκλόνισε και συνεττάραξε τούς πάντας, μικρούς και μεγάλους, άνδρας και γυναίκας, νέους και γέρους, πιστούς και απίστους και έκανε χιλιάδες ανθρώπους να κλάψουν από συγκίνηση, έφερε ξανά τούς νέους στην Εκκλησία, ξαναέδωσε φτερά στην Εκκλησία και γενικώτερα έφερε σε όλους ένα πνεύμα αισιοδοξίας και ελπίδος κάνοντας σχεδόν όλους μας να βροντοφωνάξουν "ΤΟΙΟΥΤΟΣ ΥΜΙΝ ΕΠΡΕΠΕΝ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ" δεν τολμώμεν, λέγω να σκεφθώμεν, ότι διαψευσθήκαμεν και προδοθήκαμεν. ΟΧΙ δεν θέλομεν ΑΚΟΜΗ να το πιστέψωμεν.

"Κατώδυνος και περίλυπος εστιν η ψυχή μου, έως θανάτου"

Μακαριώτατε,

Αισθανόμαστε, ειλικρινώς, μεγάλη θλίψιν και οδύνη, που όλα αυτά γίνονται επί των ημερών σας.

Διατί όμως, ΤΩΡΑ;

Μήπως είναι Σημείο από τον Θεόν;...

Μήπως είναι Σημείο των Καιρών;

Μήπως "ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ" ;

Μήπως;... Μήπως;... Μήπως;...

Μακαριώτατε,

Είσθε Αρχιερεύς και είμαι ηγούμενος.

Είσθε Μεγαλύτερος και είμαι μικρότερος.

Είσθε Επικεφαλής και είμαι ακόλουθος.

Είσθε Πρώτος και είμαι έσχατος.

Όμως μην υπερείδητε την μικρήν φωνήν μας, όπως δεν αγνόησαν και κάποιοι άλλοι μεγαλύτεροι από εσάς, κάποιες άλλες πολύ μικρότερες φωνές.

α) Ο Προφήτης και Θεόπτης Μωϋσής την φωνή του πενθερού του, Ιοθόρ.

β) Ο Προφητάναξ Δαυΐδ, την Φωνή του υπηρέτη του.

γ) Η ΣΤ’ Οικουμενική Συνοδος, την φωνή του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού.

δ) Ο Πατριάρχης Κων/λεως Ταράσιος, την Φωνή του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου.

ε) Τα πρώτα και πιο ένδοξα Τάγματα των Αγγέλλων την φωνή του Αρχαγγέλλου Μιχαήλ, "Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου" και άλλα πολλά.

ΣΤΩΜΕΝ, λοιπόν, ΚΑΛΩΣ, Μακαριώτατε και Άγιοι Συνοδικοί, ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ.

Θερμώς σας ικετεύομεν και σας παρακαλούμεν. Αναθεωρήσατε αυτήν την απόφασιν που ΚΑΤΑΣΚΑΝΔΑΛΙΣΕ και ΝΤΡΟΠΙΑΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ πραγματικά ΠΙΣΤΟΥΣ, πριν είναι ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ.

Συγκαλέσατε την Σεβαστήν Ιεραρχίαν, ίνα αποφανθή δια ένα τόσο μείζον και σοβαρόν θέμα. Σταθείτε εις το ύψος των περιστάσεων και μην δειλιάσετε προ ουδενός. Φερθείτε αντάξια των Αγίων Πατέρων και προκατόχων σας. Σταθείτε εκεί που σας θέλει ο πιστός λαός σας. Ενθυμηθείτε τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, και υψώστε στεντορείως την φωνήν, λέγοντας, όπως εκείνος, "ΟΣΟ ΖΩ ΕΓΩ Ο ΠΑΠΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΤΗΣΕΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ". Μην αφήσετε κάποιες φωνές, εντός η εκτός της Εκκλησίας, να σας επηρεάσσουν.

Η Ιστορία περιμένει και θα σας καταγράψει ή ως Διαδόχους και αντάξιους μιμητές των Αγίων, Μ. Φωτίου, Μ. Κηρουλλαρίου, Γρηγορίου Παλαμά, Μάρκου του Ευγενικού, Κοσμά του Αιτωλού, ή ως ανάξιους διαδόχους των και ζηλώσαντας δόξαν Βελησσαρίου.

Ευχόμεθα το Πανάγιον Πνεύμα, να φωτίση όλους Υμάς, όπως αναθεωρήσητε την απαράδεκτην αυτήν και αιτίαν μεγάλου σκανδάλου, απόφασιν, περί της ελεύσεως του ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΟΥ, ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ και ΚΑΤΗΡΑΜΕΝΟΥ ΠΑΠΑ, μήπως, έστω και στο παρά πέντε, μας λυπηθεί ο Θεός και μας συγχωρήσει, ΠΡΙΝ γίνει κανένα ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΚΟ, που θα γίνη, εάν τελικώς πατήση δια ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ τα ακάθαρτα και αιμοσταγή πόδια του, στην ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ, ο ΠΑΠΑΣ, το Θηρίον αυτό της Αποκαλύψεως.

Είθε να διαψευσθώμεν. ΑΜΗΝ. ΓΕΝΟΙΤΟ.

Μετά Σεβασμού και Εκτιμήσεως

Ασπαζόμενος την Υμετέραν Δεξιάν

Ο Καθηγούμενος

π. Μάξιμος Μοναχός Αγιορείτης