Θα μιλήσουμε για ένα ον το οποίο είναι από τα πρώτα δημιουργήματα του Θεού, για ένα ον το οποίο είναι το πρώτο που αμφισβήτησε την παντοδυναμία Του, την αγαθότητά Του, την Αγάπη Του και στράφηκε εναντίον Του.
Ένα ον το οποίο υπάρχει πριν από τον κόσμο, πριν από τον άνθρωπο και το οποίο επιθυμεί όσο τίποτε άλλο την καταστροφή του κόσμου και του ανθρώπου. Μία καταστροφή η οποία θα έρθει μόνο με την εναντίωση του ανθρώπου προς τον Θεό και Δημιουργό του, μία καταστροφή κυρίως πνευματικής φύσεως μιας και ξέρει πολύ καλά(αυτό το ον) ότι αυτή του είδους η καταστροφή έχει και τις μεγαλύτερες συνέπειες.





Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό αγαθός καθολοκληρία. Στον παράδεισο, δηλαδή στην φυσική του κατάσταση, ο άνθρωπος ζούσε ολοκληρωτικά στο Αγαθό: όχι μόνο δε διέπραττε το κακό, αλλ’ επιπλέον το αγνοούσε, ο πειρασμός του έδινε γνώση μόνο της δυνατότητας του κακού και μάλιστα όχι του κακού καθεαυτού. Η γνώση του ίδιου του κακού εμφανίσθηκε ως συνέπεια του αμαρτήματος (Γεν. 3,22) και όχι ως πρόξενος και αρχή του. Στο παράδεισο λοιπόν το κακό υπήρχε μόνο στον Όφι, ο οποίος με κανένα τρόπο δε μπορούσε να φθάσει τη δημιουργία όσο ο Αδάμ παρέμενε άρχοντας και βασιλιάς της (πρβλ. Γεν.1,28-30). Το κακό δε διέθετε καμία δύναμη ή εξουσία πάνω στον πρώτο άνθρωπο, μη μπορώντας να κάνει κάτι περισσότερο από τον πειρασμό, ο οποίος δεν είχε καμία συνέπεια για τον άνθρωπο, όσο αυτός αρνιόταν να συγκατατεθεί.
Ο άνθρωπος όμως συγκατατέθηκε στην ιδέα της απόλυτης αυτονομίας, σε μία ζωή χωρίς Θεό. Αποστράφηκε την Αρχή του και την Αρχή κάθε δημιουργήματος και πλέον έχοντας εξαπατηθεί γεύεται τώρα τον πόνο και τον θάνατο.
Το ον λοιπόν αυτό το οποίο εξαπάτησε τον άνθρωπο πέτυχε θα λέγαμε τον σκοπό του, απομάκρυνε τον άνθρωπο από τον Θεό και επιπλέον τον κάνει να αμαρτάνει θέλοντας με την αμαρτία να επισφραγίσει το μισόκαλο έργο του.


η πτώση του Εωσφόρου

Κάθε πράξη είναι αμάρτημα όταν απομακρύνει τον άνθρωπο από το Θεό και το θείο του στόχο (δηλαδή τη θέωση προς την οποία καλείται εκ φύσεως) ή ισοδύναμα είναι αμαρτία κάθε πράξη με την οποία ο άνθρωπος αποστρέφει τις δυνάμεις του από τον κατά φύση στόχο τους.
Ο συμβιβασμός λοιπόν του ανθρώπου με το κακό οδηγεί στην αμαρτία. Τί είναι όμως το κακό; γράφει ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης ότι: «ουκούν το κακόν παρά την οδόν και παρά τον σκοπόν και παρά την φύσιν και παρά την αιτίαν και παρά την αρχήν και παρά το τέλος (Σ.τ.μ.:με την έννοια του σκοπού και του προορισμού) και παρά τον όρον και παρά την βούλησιν και παρά την υπόστασιν». Από την πλευρά του ο άγιος Μάξιμος γράφει ότι: «ου περί την ουσίαν των γεγονότων το κακόν θεωρείται, αλλά περί την εσφαλμένην και αλόγιστον κίνησιν» και σε άλλο σημείο «το κακόν της προς το τέλος των εγκειμένων τη φύσει δυνάμεων ενεργείας εστίν έλλειψις, ή πάλιν, το κακόν εστίν, επ’ άλλο παρά το τέλος αλόγιστος κίνησις. Τέλος δε φημι, την των όντων αιτίαν, ης φυσικώς εφίεται πάντα».
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει σχετικά ότι: «το κακόν ουδέν έτερον εστίν ει μη του αγαθού στέρησις και εν του κατά φύσιν εις το παρά φύσιν παρατροπή». Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Διάβολος είναι να παρασύρει τον άνθρωπο σε μία παρά φύσιν ζωή, σε μία κοινωνία με το κακό και όχι με το αγαθό, σε μία κατάσταση ίδια με την δική του γεμάτη μίσος και κακία, εχθρότητα και εγωισμό.
Ο Διάβολος οδήγησε αναρίθμητους αγγέλους στην απώλεια, κάνοντάς τους να τον ακολουθήσουν στην παράνοια του εγωισμού και του αυτονομισμού. Γνωρίζοντας πλέον μετά την πτώση του ότι θα έρθει η ώρα και η στιγμή που θα υποφέρει από την αγάπη που ακόμα του δείχνει ο Θεός, ο πάλαι ποτέ Εωσφόρος ζει υπηρετώντας τον εαυτό του, την απώλεια, το μίσος και την διαβολή. Όλοι αυτοί οι άγγελοι που ακολούθησαν τον Διάβολο και φυσικά και ο ίδιος βιώνουν από τώρα αυτήν την αγάπη του Θεού που του προσφέρει συγχώρεση. Το θέμα είναι ότι ο εγωισμός τους δεν τους αφήνει να ταπεινωθούν, να δεχτούν την αγάπη του Θεού ζητώντας συγχώρεση και γι’αυτό αντί να νιώθουν αυτήν την αγάπη σαν ευτυχία και μακαριότητα την νιώθουν σαν έλεγχο όλων αυτών που έχουν κάνει. Το είναι του Διαβόλου και των ομοίων του έχει διαστρεβλωθεί τελείως αφού έχει εμποτιστεί τόσο πολύ από τον εγωισμό και την έπαρση που πλέον δεν ομοιάζει καθόλου τους φωτεινούς αγγέλους του Κυρίου μας.
Η τάση ακριβώς αυτή, δηλαδή η άρνηση της Αλήθειας, της Αγάπης, και η αποδοχή του μίσους, της κακίας, του κολασμού μας δείχνουν ότι ο Διάβολος είναι ο μεγαλύτερος μαζοχιστής που υπάρχει στην κτίση!!! Του αρέσει να υποφέρει και γνωρίζει ότι στο μέλλον θα υποφέρει ακόμα περισσότερο, όμως αυτός επιμένει στο δικό του, επιμένει στην απώλεια, επιμένει στο να βασανίζεται από την άρνηση του Θεού του. Βεβαίως του αρέσει να κάνει και τους άλλους να υποφέρουν, θέλοντας να πάρει την "εκδίκησή" του με αυτόν τον τρόπο. Αρέσκεται στο να τρομοκρατεί τους ανθρώπους παίρνοντας κατάλληλες μορφές και άλλα παραπλήσια τεχνάσματα και όλα αυτά ώστε οι άνθρωποι να τον φοβούνται. Ναι όντως είναι ένας πολύ καλός σκηνοθέτης τρόμου αλλά και καλός ηθοποιός, ο οποίος εφευρίσκει τρόπους που να συγκινεί το κοινό του και να προσφέρει μία ψευδαίσθηση ζωής και ευτυχίας.

Γέρων Ιωσήφ Ησυχαστής, μία οσιακή μορφή

Βεβαίως όλα τα παραπάνω τα κάνει ίσως σε ανθρώπους που γνωρίζουν ότι υπάρχει και τον πολεμούν με την προσευχή τους και με την μυστηριακή ασκητική ζωή τους, ακόμα όμως και σε ανθρώπους που ίσως υποψιάστηκαν ότι υπάρχει τους πολεμά πίσω από λογισμούς και πειρασμούς αλλά μπορεί και φανερά μιας και πολλές φορές δεν μπορεί πλέον να κρύβεται (συνήθως σε αγίους ανθρώπους που τον ξεμπροστιάζουν και πλέον προσπαθεί σε μία ύστατη προσπάθεια εκφοβισμού να τους κάνει να λιγοψυχήσουν)….και το λέγω αυτό διότι ναι μεν καταφέρνει πολλές φορές να κάνει τους ανθρώπους να πέσουν στις παγίδες του αλλά το μεγαλύτερο κατόρθωμά του είναι να πιστεύουν οι άνθρωποι ότι δεν υπάρχει. Διότι αν δεν υπάρχει, τότε ούτε αμαρτία υπάρχει, ούτε κακό υπάρχει και αν υφίσταται είναι κάτι το αόριστο και ασαφές. Όταν ο άνθρωπος πιστεύει στην μη ύπαρξη του Διαβόλου τότε το έργο του Χαιρέκακου γίνεται πιο εύκολο μιας και ο άνθρωπος εκλαμβάνει κάθε λογισμό του σαν κάτι το φυσικό και κάθε του επιθυμία σαν φυσιολογική. Και όλα φυσικά παίρνουν τον δρόμο τους, ο άνθρωπος χάνει την αίσθηση της αλήθειας και του ψεύδους και καταντά μαριονέτα του Διαβόλου χωρίς ο ίδιος να συνειδητοποιεί ότι και ο σκοπός ύπαρξής του διαστρέφεται αλλά και εξυπηρετεί πολλές φορές και το σχέδιο του άρχοντος του ψεύδους που μένει αμέτρητα χρόνια τώρα μέσα στην αμετανοησία του.
Η αλήθεια είναι ότι το κακό έχει πρόσωπο, το κακό υπάρχει και «ενσαρκώνεται» στην ύπαρξη του Διαβόλου ο οποίος μαζί με τους ομοίους του εξαπατούν μέχρι και αυτήν την ώρα πολλούς ανθρώπους οδηγώντας τους στην απώλεια του κατ’εικόνα.
Λένε πολύ σοφά οι πατέρες ότι ο Διάβολος δεν είναι έξυπνος, διότι αν ήταν έξυπνος θα μετάνιωνε για όλα αυτά που έχει κάνει. Το μόνο που τον κάνει όντως επικίνδυνο είναι η εμπειρία πλέον που έχει να ξεγελά τους ανθρώπους και να τους οδηγεί στην πλάνη.

Βεβαίως όλα αυτά τα αναφέραμε για να διαπιστώσουμε όλοι μας ότι το μόνο που θα έπρεπε να φοβόμαστε σαν χριστιανοί είναι η δική μας συγκατάβαση στον πειρασμό, στο κάλεσμα που μας κάνει ο Πονηρός για να αμαρτήσουμε. Το θέμα λοιπόν είναι το τι θα κάνουμε εμείς: αν θα αφήσουμε το κακό να εισχωρήσει μέσα στην καρδιά μας ή θα βρεί την πόρτα της υπάρξεώς μας κλειστή με την νηστεία και την προσευχή, διότι ο ίδιος ο Κύριος το είπε ότι το γένος αυτό (των δαιμόνων) μόνο με την νηστεία και την προσευχή μπορεί να νικηθεί.
Ο Διάβολος και οι όμοιοί του δουλεύουν συνεχώς προσπαθώντας να φέρους εις πέρας το έργο τους που δεν είναι άλλο από την απώλεια κάθε ανθρώπινης υπάρξεως. Δεν ξεκουράζονται καθόλου, δεν κοιμούνται, δεν τρώνε, δεν αργολογούν, δεν χάνουν στιγμή που να μην καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να απομακρύνουν τους ανθρώπους από την Αλήθεια.
Εκείνοι λοιπόν θα λέγαμε κάνουν την δουλειά τους σαν καλοί επαγγελματίες….εμείς όμως αν ζήσουμε σαν γνήσια τέκνα του Πατρός, σαν υιοί του Φωτός και της Αληθείας τότε σίγουρα θα αφήσουμε τον μέγα μαζοχιστή να υποφέρει μόνος του στην δική του κόλαση… χωρίς παρέα.

Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος