Στὸ ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Προπατόρων ἀναφέρεται ὅτι «ἐν πίστει τοὺς Προπάτορας ἐδικαίωσας, τὴν ἐξ Ἐθνῶν δι᾿ αὐτῶν προμνηστευσάμενος Ἐκκλησίαν». Πόσο βαθειὰ νοήματα ἔχουν αὐτὰ τὰ λόγια, ἂν τὰ προσέξετε! Ἐδικαιώθησαν οἱ Προπάτορες, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ποὺ φανερώνουν τὴν ἀφορμὴ τῆς σχέσεως τοῦ Θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων πρακτικά.

Καὶ ποίοι ἦσαν οἱ Προπάτορες; Ἄνθρωποι φυσικά, ἐθνικοί. Ὅπως καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἐθνικοὶ ἦσαν τότε. Μετὰ τὴν πτῶσι, ὁ ἄνθρωπος τὰ ἔχασε καὶ ἀκολουθοῦσε τὸν ἰδικό του δρόμο. Καὶ ὁ Θεὸς ἐξέλεξε ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν ἀνθρώπων μερικούς, τοὺς ὁποίους ἐκάλεσε νὰ τὸν πιστεύσουν καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν. Καὶ ἐπείσθησαν. Διὰ τῆς πίστεως ἀπεδέχθησαν τὴν κλῆσι αὐτὴ τοῦ Θεοῦ καὶ ἔγιναν φίλοι Του, οὕτως ὥστε, ὅταν ὁ Θεὸς ἀπεκαλύφθη, νὰ λέγεται «ἐγὼ εἰμὶ ὁ Θεὸς Ἀβραὰμ καὶ ὁ Θεὸς Ἰσαὰκ καὶ ὁ Θεὸς Ἰακώβ».

Μὲ τὴν πίστι τὴν ὁποία ἀπεδέχθησαν καὶ ἀκολούθησαν τὸν Θεό, ἔφθασαν σὲ τέτοιο ὕψος, οὕτως ὥστε ὁ Θεός, ὅταν ἀποκαλύπτεται, νὰ ἀποκαλεῖται Θεὸς αὐτῶν. Καὶ κατὰ αὐτὸ τὸν τρόπο νὰ δημιουργεῖται μία σχέσι, μιὰ ἀγχιστεία, μιὰ συγγένεια πλέον, μεταξὺ ἀνθρώπων καὶ Θεοῦ. Καὶ αὐτὸς ὁ πανίσχυρος δεσμὸς νὰ γεννᾶται μόνο ἀπὸ τὴν πίστι. «Ἐν πίστει τοὺς Προπάτορας ἐδικαίωσας». Βλέπετε τί μεγάλο πρᾶγμα εἶναι ἡ πίστι; Αὐτὸ ἀκριβῶς ζητᾷ ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Καὶ ἀκούομε ἐν συνεχείᾳ ἀπὸ τὸν Ἀπ. Παῦλο τὸν ὡραῖο ἐκεῖνο ὕμνο. Διότι δὲν εἶναι ἁπλῶς μιὰ ἐπιστολή, ἕνα σύγγραμα, ποὺ ἔγραψε ἕνας φωτισμένος ἄνθρωπος. Αὐτὸς εἶναι ἕνας θεοΰφαντος ὕμνος. «Οἱ Ἅγιοι Πάντες διὰ πίστεως» - καὶ ἀρχίζει νὰ λέῃ ἐκεῖ βέβαια γιὰ τοὺς Προπάτορες -«κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγεννήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν..., ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστιγῶν πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν...» (Ἑβρ. 11, 33-37) καὶ συνεχίζει ὅλο τὸν ὑπέροχο ὕμνο τὸν ὁποῖο γνωρίζετε.

Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἄθλα, ὅλοι οἱ θρίαμβοι οἱ ὁποῖοι παρέτειναν καὶ ὁλοκλήρωσαν τὴν σχέσι τῆς ἀνθρωπινῆς φυλῆς μετὰ τοῦ Θεοῦ, ἐγεννήθησαν ἀπὸ τὴν πίστι. Αὐτὴ εἶναι, ποὺ μᾶς σῴζει. Ἡ πίστι εἶναι ποὺ προεκτείνεται καὶ στὸν καθένα μας καὶ στὸ σύνολο τῶν πιστῶν καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ δικαιώνει τὰ πάντα. Ἐρχόμεθα τώρα σὲ ἕνα βαθύτερο μυστήριο. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ Προπάτορες, ἦσαν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐξ ἀποκαλύψεως ἦσαν κεκλημένοι καὶ ἄρα εἰς αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ἐπρόκειτο νὰ δοθοῦν οἱ εὐλογίες, διότι ὁ Θεὸς τοὺς προώρισε καὶ τοὺς ἐκάλεσε καὶ ἔμεινε μαζί τους, οὕτως ὥστε νὰ καυχᾶται ὅτι εἶναι Θεὸς αὐτῶν. Αὐτοὶ ἔλαβαν κατ᾿ εὐθεῖαν τὶς ἐπαγγελίες καὶ κατὰ πρόσωπο ὡμιλοῦσαν μὲ τὸν Θεό. Καὶ ὅμως ὅλοι αὐτοὶ παρ᾿ ὅλη τὴν βεβαιότητα τῆς ἐπαγγελίας ἡ ὁποία ἐπεφαίνετο ἐπάνω τους ἀποτελεσματικά, ἐκέρδισαν τὴν Θεοσέβεια, τὴν εὐσέβειά τους καὶ γενικὰ τὴν πρὸς τὸν Θεὸ στροφή τους, μὲ ἕνα περιεκτικὸ σταυρό, δηλαδὴ μὲ θλίψεις, μὲ ὀδύνες, μὲ διωγμούς, μὲ ταλαιπωρίες, καὶ σχεδὸν παρῆλθαν ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό, χωρὶς νὰ ἰδοῦν τίποτε ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα τοὺς ὑπεσχέθη ὁ Θεός, παρὰ μόνο σύμβολα καὶ κατὰ περιόδους διάφορες ἀντιλήψεις. Βλέπετε τὸ μυστήριο; Εἰς αὐτὴ τὴν κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος, οἱ Θεῖες ἐπαγγελίες ἀπὸ μέρους βλέπονται, ἀπὸ μέρους γινώσκονται καὶ ἀπὸ μέρους ἀποκαλύπτονται. Ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ ἐφαρμόζεται τὸ «τίς σοφὸς καὶ φυλάξει ταῦτα καὶ συνήσει τὰ ἐλέη τοῦ Κυρίου» (Ψαλμ. 106,43).

Αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος, μὲ τὸν ὁποῖο ἐμεῖς οἱ κεκλημένοι διὰ τῆς πίστεως μένομε καὶ ἐφαρμόζομε τὴν ὑπόσχεσί μας πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὶς ἐπαγγελίες Του. Πάλι ἑρμηνεύοντες διὰ τῆς πίστεως, μέσα σε μία ἀπέραντη μακροθυμία, ὑπομονὴ καὶ καρτερία, μέσα στὶς διάφορες δοκιμασίες ἀπὸ πειρασμούς, θὰ τελειωθοῦμε καὶ ἐμεῖς καθὼς ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Προχωροῦμε λοιπὸν μὲ τὴν ἰδία πίστι, ποὺ δὲν εἶναι πλέον ἀφηρημένη, διότι οἱ ἐπαγγελίες ᾖλθαν, τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου ἔφθασε καὶ ἔγινε ἡ σάρκωσι τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ παρουσιάστηκε ὁ «τῆς μεγάλης βουλῆς Ἄγγελος» (Ζαχ. 9,6). Ἡ πίστι μας εἶναι συγκεκριμένη, διότι ἦλθε ὁ Μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Τὸν εἴδαμε, Τὸν ἐψηλαφήσαμε, Τὸν ἀκούσαμε καὶ ἤδη Τὸν κατέχομε. Τώρα, σὲ μᾶς, ἡ πίστι εἶναι κάτι παραπάνω. Δὲν εἶναι ἡ ἁπλὴ ἐκείνη πίστι τῶν Προπατόρων, ποὺ προσδοκοῦσαν, ὅτι ὁπωσδήποτε σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόσχεσί Του ὁ Θεὸς θὰ ἔλθη κάποτε καὶ θὰ σώσῃ τοὺς ἀπογόνους των καὶ γενικὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Ἐπεράσαμε τὰ ὅρια αὐτῆς τῆς εἰσαγωγικῆς πίστεως καὶ εἰσήλθαμε στὴν ὑψηλότερα πίστι, τῆς πραγματικῆς πλέον παρουσίας τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ.

Τώρα πλέον μὲ ἀναπεπταμένο τὸ φρόνημα, χωρὶς ποτὲ νὰ φοβούμεθᾳ, εἴμεθα πεπεισμένοι ὅτι, ἐφ᾿ ὅσον ὁ Κύριος μᾶς ἐκάλεσε καὶ εὑρισκόμεθα πλέον στὸ δρόμο αὐτὸ τὸν στενό, τὸν τεθλιμμένο, ποὺ ἀνάγει στὸν Γολγοθᾶ, θὰ ἰδοῦμε καὶ τὴν ἀνάστασι.

Οἱ διάφορες ἀντιξοότητες καὶ πειρασμοὶ ποὺ προκύπτουν, εἴτε ἀπὸ τὸν σατανᾶ, εἴτε ἀπὸ τὰ τόσα ἄλλα ποὺ ὑπάρχουν μέσα στὴν ζωή μας, δὲν εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο μᾶς ἀπειλεῖ, μᾶς φράζει τὸν δρόμο, μᾶς γεννᾷ ἀμφιβολία, ἀλλὰ εἶναι τὰ μυστικὰ ἐκεῖνα πρακτικὰ μέσα, διὰ τῶν ὁποίων κατεργάζεται τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ. Εἶναι οἱ τρόποι μέσῳ τῶν ὁποίων θὰ ἀποδείξωμε τὴν πίστι μας ὀρθή, γιὰ νὰ δικαιούμεθα τῆς ἐπαγγελίας Του. Ὅταν βλέπωμε πειρασμούς, σηκώνομε τὸ ἀνάστημά μας καὶ συνεχίζομε, διότι ἡ παρουσία των εἶναι σαφὴς ἀπόδειξι, ὅτι ἡ Θεία Χάρις, ἡ ὁποία μᾶς ἐκάλεσε καὶ μᾶς ἔβαλε μέσα στὸν δρόμο τῆς γνώσεως, εὑρίσκεται αὐτὴ τὴν ὥρα μαζί μας καὶ μᾶς ἐρεθίζει γιὰ τὸ βραβεῖο τῆς προαγωγῆς. Τί χρειαζόμεθα τώρα; Καρτερία καὶ ὑπομονή. Περισσότερο ὅμως ἡ καρτερία καὶ ἡ ὑπομονή μας θὰ γιγαντώνεται, ὅταν τὸ θέμα τοῦ πειρασμοῦ, ὁποιουδήποτε πειρασμοῦ, ἄγεται πρὸς τὸ θέμα τῆς ἀγάπης τοῦ πλησίον μας. Ἐκεῖ θὰ εἶναι περισσότερο ἡ προσοχή μας. Γιατὶ ἡ ἀποκαλυφθεῖσα ἀλήθεια, «ἡ Καινὴ Κτίσις», ὁ Ἰησοῦς μας, ἀφοῦ μᾶς ἀπέδειξε μὲ ὅλη τὴν λεπτομέρεια τὸν τρόπο τῆς καταγωγῆς μας, τὸν τρόπο τῆς σχέσεώς μας μετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ τανάπαλιν, ἀπεφάσισε νὰ μᾶς πῇ καὶ μία καινὴ ἐντολή, «Ἐντολὴ καινὴν δίδωμι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. 13,34). Καὶ ὅπως γνωρίζετε, ἀπὸ τὶς ἑρμηνεῖες τῶν Πατέρων μας, «ἐκ τοῦ πλησίον ἡμῶν ἐστὶν ἡ σωτηρία». Ὑπερτονίζουν οἱ Πατέρες ὅτι ἡ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης εἶναι τὸ κεφάλαιο ὅλων τῶν ἀρετῶν καὶ ἐντολῶν. Δὲν εἶναι μία ἐλεύθερη ἀρετή, τὴν ὁποία κατὰ βούλησι κανεὶς κατεργάζεται. Γιὰ μᾶς εἶναι καθῆκο, γιατὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ἔμβλημά μας, εἶναι τὸ ἔνσημό μας, ποὺ ἀποδεικνύει ἀπὸ ποῦ καταγόμεθα καὶ ποῦ κατευθύνεται ὁ δρόμος μας. Γι᾿ αὐτὸ νὰ εἶστε προσεκτικοί. Κάθε ἐντολὴ ποὺ προῆλθε ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ, γιὰ μᾶς εἶναι δόγμα.

Ἀλλὰ ἡ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, εἶναι κάτι παραπάνω. Γιατὶ, βλέπετε, ὅτι Αὐτὸς Οὖτος ὁ Ἰησοῦς μας, ποὺ εἶναι τὸ κέντρο τῆς ἀγάπης μας, ὀνομάζεται καθ᾿ αὐτὸ Αὐτοαγάπη. «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστι καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Α´ Ἰωάν. 4,16).

Ἰδοὺ λοιπόν. Ἐὰν θέλωμε νὰ «μείνωμε ἐν τῷ Θεῷ καὶ νὰ μείνη ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν», δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος καὶ ἄλλος δρόμος ἀπὸ τὸ νόημα τῆς ἀγάπης. Γι᾿ αὐτὸ νὰ μὴν εἶστε πρόχειροι μέσα στὸν δαίδαλο τῶν παρεξηγήσεων, ποὺ εἶναι τὸ εὐχερέστερο ἐργαλεῖο τοῦ σατανᾶ, γιὰ νὰ προκαλῇ συγκρούσεις καὶ διαφωνίες. Ἐκεῖ νὰ ἐντείνετε τὴν προσοχή σας. Προκειμένου νὰ πληγώσετε τὴν ἀγάπη, καλύτερα νὰ διαρρήξετε ὁ,τιδήποτε εὑρίσκεται μπροστά σας. Κατὰ τὴν γνώμη τῶν Πατέρων, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πταίει στὴν ἀγάπη, εἶναι ὅμοιος μὲ τὸν δοῦλο ἐκεῖνο ποὺ ἐράπισε στὴν παρειὰ τὸν Ἰησοῦ.

Δὲν ἐννοοῦμε, ὅτι δῆθεν μόνο με τὴν ἀγάπη, μὲ μόνο μία λέξι, προδιαγράφαμε καὶ χαρακτηρίζομε τὴν χριστιανική μας ζωή. Γιατὶ ἡ ἀγάπη εἶναι ἀποτέλεσμα. Μαζὶ μὲ τὴν προσοχή μας στὴ φυλακὴ πασῶν τῶν ἐντολῶν, περισσότερο στρέφεται τὸ ἐνδιαφέρο μας εἰς αὐτὸ τὸν δεσμό. Γιατὶ, ἂν τοῦτο κρατήσωμε, νὰ εἶσθε βέβαιοι, ὅτι ἐξουδετερώνεται ὁ σατανᾶς. Εἶναι ὁ «σύνδεσμος τῆς τελειότητας».

Ὅλοι οἱ πειρασμοί, ὅταν ἐπικρατήσουν, πράγματι μᾶς βλάπτουν καὶ μᾶς φράζουν τὸν δρόμο. Ἕνα ἔχουν σκοπό· νὰ διαβρώσουν τὴν ἀγάπη. Ὁ σατανᾶς πλάθει ὑποθέσεις καὶ γεγονότα ποὺ στὴν οὐσία εἶναι ἀνύπαρκτα καὶ συγχίζει τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ τὸν βρίσκει εἴτε στὴν κόπωσί του, εἴτε στὴν ἀδυναμία του, εἴτε στὴν συστολὴ τῆς Χάριτος· καὶ προσπαθεῖ νὰ τὸν πείση νὰ πιστέψη στὶς παρεξηγήσεις καὶ νὰ ἀρχίση νὰ μέμφεται, νὰ πονηρεύεται, νὰ ὑπονοῇ, νὰ κατηγορῇ, νὰ ὑποψιάζεται κατὰ τοῦ ἄλλου καὶ ἔτσι χαλαρώνει τὸν δεσμὸ τῆς ἀγάπης ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν τελειότητα.

Τὸ ὅτι εἴμεθα πιστοί, αὐτὸ δὲν εἶναι τυχαῖο, γιὰ μᾶς ἰδίως τοὺς μοναχούς. Ἐμεσολάβησε προσωπικὰ ἡ ἐνέργεια τῆς Μακαρίας Θεότητος. Κοιτάξετε τί λέει ὁ Ἰησοῦς μας. «Οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐὰν μὴ ὁ Πατὴρ ὁ πέμψας με ἑλκύση αὐτόν» (Ἰωάν. 6,44). Δὲν εἶπε οὐδεὶς ἔρχεται πρός με, ἐὰν μὴ ὁ Πατήρ μου καλέση αὐτόν. Διότι κλῆσι γίνεται καὶ ἀπὸ μακριά, μὲ τὴν φωνή, μὲ ἕνα σύνθημα, μὲ ἕνα νεῦμα, μὲ κάποιο ἄλλο μέσο. Ἐδῶ δὲν εἶναι ἔτσι. Εἶναι ἕλξι. Δηλαδὴ λέει ὁ Ἰησοῦς μας, δὲν ἤλθετε σὲ μένα, ἀλλὰ ὁ Πατήρ μου πρῶτος σᾶς τράβηξε, σᾶς ἥλκυσε καὶ σᾶς ἔφερε κοντά μου. Νὰ ἡ ἐνέργεια τοῦ Πατρός. Καὶ πάλι λέει. «Οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν Πατέρα εἰ μὴ δι᾿ ἐμοῦ» (Ἰωάν. 14,6). Διότι «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδός, ἡ Θύρα καὶ ἡ ζωή». Νὰ ἡ δευτέρα ἐνέργεια τοῦ δευτέρου προσώπου. Καὶ «οὐδείς» λέει ὁ Παῦλος «δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν, εἰ μὴ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Α´ Κορ. 12,3).

Καὶ τὸ ὅτι ἐμεῖς σήμερα εὑρισκόμεθα μέσα στὴν ὀσμὴ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ πλέον εἶναι ἀπόδειξι - δὲν εἶναι ἔνδειξι, δὲν εἶναι σύμβολο, δὲν εἶναι σημεῖο - ὅτι ἐνήργησε ἡ Μακαρία Θεότης μέσα στὴν παναγάπη Της. Γιατὶ ὁ Θεὸς δὲν κάνει λάθη καὶ τὰ χαρίσματά Του εἶναι ἀμεταμέλητα. Εἴδατε τότε στὴν δημιουργία, ὅταν ἐβουλήθη ὁ Θεὸς νὰ κατασκευάση τὴν κτίσι, μὲ πόση ἁρμονία καὶ θεοπρεπῆ σύνεσι ἐτέθησαν τὰ πάντα, οὕτως ὥστε νὰ εἶναι λίαν καλῶς; Καὶ στὴν κατασκευὴ τοῦ ἀνθρώπου, προετοίμασε τὰ πάντα - φῶς, γῆν, θάλασσα, ἐφύτευσε τὸν παράδεισο - καὶ μετὰ ἔκανε αὐτὸν διὰ τὸν ὁποῖο «τὰ πάντα ἐγεννήθησαν».

Τὸ ἴδιο καὶ τώρα στὴν ἀνάπλασι καὶ κάτι παραπάνω, διότι ἔχομε «περίσσειαν Χάριτος», κατὰ τὸν Παῦλο. Ναί, γιατὶ αὐτὴ τὴν ὥρα δὲν «εἶπε καὶ ἐγεννήθησαν», ὁ Μονογενὴς Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἦλθε προσωπικὰ καὶ ἐφόρεσε τὴν ἰδική μας φύσι καὶ ἐβάδισε μαζί μας, ἀνέβηκε στὸν Σταυρὸ καὶ μὲ τὰ ἠμαγμένα Του δάκτυλα ἐσφράγισε τὴν σωτηρία καὶ κατέστρεψε τὴν παγκόσμιο ἁμαρτία καὶ συνέτριψε τὸν σατανᾶ. Ἄνοιξε τὸν παράδεισο καὶ ἐκαυχήθη ὅτι «θέλω, ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγώ, κακεῖνοι ὦσι μετ᾿ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμήν» (Ἰωάν. 17, 24). Αὐτὰ συγκλονίζουν. Αὐτὲς εἶναι θέσεις, δὲν εἶναι διηγήματα. Εἶναι ἡ Ἐπαγγελία τοῦ Πατρός, μὲ λίγα λόγια, ἡ κληρονομιά μας. Καὶ ὅλα αὐτὰ ἐπιτυγχάνονται μὲ τὴν πίστι.

Κρατοῦντες αὐτὴ τὴν πίστι, ὅτι μᾶς ἐκάλεσε ὁ Θεός, δὲν ἀμφιβάλλαμε πλέον, δὲν διερωτώμεθα. Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο φοβούμεθα καὶ στενάζαμε εἶναι μήπως νυστάξωμε καὶ γελαστοῦμε καὶ ἀντὶ νὰ βαδίζωμε πρὸς ἀνατολάς, ποὺ εἶναι ἡ κατευθύνουσα ὁδός, γυρίσωμε πρὸς δυσμάς, μὲ τὴν ἰδική μας ρᾳθυμία. Αὐτὸς εἶναι ὁ φόβος μας, μήπως ραθυμήσωμε, μήπως ξεχαστοῦμε. Ἀλλὰ πάλι καὶ τοῦτα εἶναι ἕωλα, γιατὶ λέμε, πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ γίνῃ αὐτό, ἀφοῦ ὁ Θεός, ἐγνώριζε ἀπὸ πρὶν ὅτι εἴμεθα ἀδύνατοι καὶ πάλι δὲν ἀπεποιήθη τῆς ἀγάπης Του, νὰ καλέση καὶ ἐμᾶς, «τὰ μωρὰ καὶ ἀσθενῆ καὶ τὰ ἐξουθενημένα καὶ τὰ μὴ ὄντα» (Α´ Κορινθ. 1,27-28). Ἡ ἑορτὴ τῶν Προπατόρων, πράγματι μᾶς συγκινεῖ. Ὅπως ἐκάλεσε αὐτοὺς ὁ Θεὸς καὶ τὸν ἀκολούθησαν καὶ ἐβάστασαν μὲ τὸν τρόπο τους τὸν Σταυρό τους καὶ ἐπέτυχαν τῶν ἐπαγγελιῶν, ἔτσι καὶ εἰς ἐμᾶς ἔγινε κάτι πιὸ σπουδαῖο. Γιατὶ εἰς ἐμᾶς ὑπάρχει ὄχι ἡ προσδοκία, ἀλλὰ ἡ ἀπόδειξι τοῦ παρόντος καὶ τοῦ μέλλοντος, ποὺ κατέχαμε διὰ τῆς πίστεως πρὸς τὸν Ἰησοῦ μας καὶ διὰ τῆς ἀποδείξεως τῆς ἀγάπης Του καὶ τῆς Χάριτός Του, ποὺ ἐνεργεῖ μέσα στὶς ψυχές μας. Μὲ αὐτὰ ἂς ἑτοιμαζόμεθα νὰ προσκυνήσωμε καὶ τὴν ἑορτὴ τῆς γεννήσεώς Του καὶ νὰ ἑορτάσωμε τὴν ἰδική μας ἀναγέννησι. Ἀμήν.

Τέλος & τῷ Θεῷ δόξα