Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μία ξαφνική και συνεχιζόμενη έξαρση της αναφοράς πολλών ανθρώπων, διάφορων πεποιθήσεων, μορφωτικού επιπέδου και κοινωνικών στρωμάτων, γύρω από το θέμα «Ορθοδοξία».

Από την προσέγγιση που γίνεται, διαπιστώνει κανείς πως στις πιο πολλές περιπτώσεις υπάρχει μία πολυποίκιλη ιδεολογική χρήση του όρου, η οποία όμως δεν έχει καμία σχέση με το περιεχόμενο και τη δυναμική του. Σε άλλες πάλι προσεγγίσεις επιχειρείται μία αποστεωμένη «φολκλορική» προβολή των εξωτερικών του στοιχείων, ενώ σε κάποιες άλλες συνδέεται η «Ορθοδοξία» αποκλειστικά με το πολιτιστικό προϊόν που προσφέρει στην ανθρωπότητα (αρχιτεκτονική, τέχνη κλπ.).

Όλα αυτά, ή έχουν σχέση με μία εσκεμμένη απόπειρα αποπροσανατολισμού από την εγνωσμένη κυριολεξία του όρου και του περιεχομένου που αυτός κομίζει, άρα πρόκειται για μία αιρετική - επιλεκτική προσέγγιση του θέματος από εκείνους που εξυπηρετούνται από αυτήν, ή σχετίζονται με την οδυνηρή άγνοια των μυημένων - με το βάπτισμα - και ταυτόχρονα ακατάρτιστων - ακατήχητων - πιστών.

Το κείμενο αυτό δε διεκδικεί τη συστηματική και κριτική παρουσίαση του θέματος. Άλλωστε προηγήθηκαν αρκετοί διακεκριμένοι ερευνητές και με επιτυχία ανέλυσαν όλες σχεδόν τις πτυχές του. Ο συντάκτης του επιθυμεί για παιδευτικούς και μόνο λόγους να συνοψίσει τη διαπιστωμένη πραγματικότητα και να διατυπώσει κάποιες σκέψεις του.

Το επίθετο «ορθόδοξος» σημαίνει εκείνον που έχει την ορθή γνώμη για κάτι. Η μεταφορά του όρου στο πεδίο της πίστης, μολονότι αποτελεί αποδεκτό «τεχνικό όρο» για πολλούς αιώνες, φρονούμε πως είναι άστοχο να προφέρεται χωρίς τον ουσιαστικό προσδιορισμό του, που καθορίζει άλλωστε και το περιεχόμενο αυτής της πίστης, τη λέξη δηλαδή Εκκλησία. Τα μέλη αυτής της Εκκλησίας πιστεύουν και εκδηλώνουν την πίστη τους, με ορθότητα, στη μόνη αληθινή και οντολογική αλήθεια, τον προσωπικό Τριαδικό Θεό, που είναι ο ιδρυτής της. Κατά συνέπεια, μία είναι η ορθή πίστη και συνιστά μία αδιάσπαστη πληρότητα στην ολότητά της, ώστε να καθίσταται Καθολική.

Ο όρος λοιπόν «Ορθοδοξία», αν απομονωθεί και δε συνδεθεί, όπως συχνά συμβαίνει, με το πιο πάνω συγκεκριμένο ουσιαστικό και προσδιοριστικό του περιεχόμενο, τότε πολύ εύκολα καθίσταται ένα ιδεολόγημα, που στις πιο πολλές περιπτώσεις είναι πολυσήμαντο και μάλλον χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα. Μία τέτοια θεώρηση των πραγμάτων, χαρακτηρίζεται από τη θεολογική γλώσσα ως αποπνευματικοποιημένη ή κάπως κομψότερα ως εκκοσμικευμένη.

Είναι ίσως δύσκολο στην εποχή μας να προσδιορίσει κάποιος με παρρησία την ορθή πίστη και ίσως ακόμα δυσκολότερο να τη νοηματοδοτήσει βιωματικά, υιοθετώντας την κατά φύση εν Χριστώ ζωή με τη μετοχή του στο Σταυρό και στην Ανάσταση του Κυρίου. Κατά συνέπεια, είναι πολύ βολική η χρησιμοποίηση του απρόσωπου όρου «Ορθοδοξία» χωρίς συγκεκριμένο περιεχόμενο και ταυτότητα Χριστοκεντρική.

Η υιοθέτηση και η βίωση της ορθής εν Χριστώ ζωής δεν έχει καμία σχέση με κάποια «πνευματική μόδα», με πολιτική ή πολιτιστική δύναμη που ενώνει ή ακόμα και διαιρεί τους λαούς, όπως δεν έχει σχέση με οποιαδήποτε «ορθόδοξη αποκλειστικότητα» ελληνικού ή σλαβικού τύπου. Η αποδοχή και η βίωση της αλήθειας του Τριαδικού Θεού προϋποθέτει την ασκητική σταυρική πορεία του ανθρώπου μέσα από τη λειτουργική μετοχή του στην Εκκλησία και στην προοπτική της σωτηρίας του.

Η χριστιανική και άρα ορθόδοξη πνευματικότητα είναι ασκητική. Η στάση τού πιστού απέναντι στη γνώση και τη βίωση της αλήθειας του Χριστού είναι ταυτόσημη με την άσκηση. Κατά συνέπεια, η άσκηση δεν αποτελεί δυνατότητα επιλογής του μέλους της Εκκλησίας. Η δυνατότητα της επιλογής συνίσταται στον έγγαμο ή άγαμο βίο του ανθρώπου. Και οι δύο όμως επιλογές συνιστούν δεδομένη ασκητική τοποθέτηση, η οποία είναι το αντίδοτο στην αλλοτρίωση του ανθρώπου από την υποδούλωση και την εξάρτησή του από τα κοσμικά πάθη, αλλά και την αναγκαιότητα που δημιουργεί η αμαρτία.

Η ασκητική τοποθέτηση του Χριστιανού δεν αποτελεί αρνητική στάση απέναντι στη ζωή, αλλά ορθή κατανόησή της μέσα στην οδό της ελευθερίας, της καταξίωσης του ανθρωπίνου προσώπου και της αγάπης. Η ασκητική τοποθέτηση του μέλους της Εκκλησίας είναι κοινωνική, φιλάνθρωπη, κενωτική και μεταμορφωτική. Ολοκληρώνει τον άνθρωπο πνευματικά και προσανατολίζει την εικόνα του προς το θεϊκό της αρχέτυπο.

Η ασκητική τοποθέτηση του ορθόδοξου μέλους της Εκκλησίας δεν εξαντλείται αποκλειστικά στη χρήση των βρωμάτων, αλλά κινείται δυναμικά στην αναζήτηση του μέτρου, της διάκρισης, του ταπεινού φρονήματος, της διακονίας, της αυτοπροσφοράς, της αγωνιστικότητας, αλλά και πολλών άλλων αρετών που μπορεί κανείς να τις αναγνωρίσει στο πρόσωπο του Κυρίου και των αγίων Του.

Τα παραπάνω ανταποκρίνονται προς ένα συγκεκριμένο ήθος. Είναι το ήθος του Χριστού, το ήθος των αγίων, το ήθος του ορθόδοξου πιστού. Ήθος ευχαριστιακό, που υπερβαίνει την ατομικότητα και ως πρόσωπο πραγματώνει εν δυνάμει την κοινωνία της θεώσεως. Αυτό το συγκεκριμένο, αλλά όχι μονοδιάστατο ορθόδοξο ήθος, δεν έχει καμία ανάγκη από κανόνες και συστήματα ηθικής δυτικού τύπου και ευσεβοφάνειας.


Ο δυτικός χριστιανικός κόσμος γνωρίζει την εκκοσμίκευση και την αλλοτρίωση του ασκητικού ήθους της Εκκλησίας για περισσότερα από χίλια χρόνια. Το γεγονός αυτό συνιστά πράγματι ένα ισχυρό εμπόδιο στην επανεύρεση των πρωταρχικών καταβολών της ενωμένης και από τους προγόνους τους βιωμένης καθολικής χριστιανικής παράδοσης. Το εμπόδιο όμως αυτό δεν είναι αξεπέραστο, ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπόψη του τη συνειδητή προσπάθεια προσέγγισης της δυτικής χριστιανοσύνης με την ορθόδοξη πνευματικότητα, ακόμα και μέσα από τον ποικιλότροπα σχολιασμένο διεκκλησιαστικό διάλογο.

Στις ημέρες μας είναι πραγματικότητα πλέον ότι η δυτική θεολογία, τόσο στη ρωμαϊκή όσο και στην προτεσταντική της εκφορά, επανατοποθετείται ως προς την ορθόδοξη Εκκλησία και θεολογία. Σε παλαιότερες εποχές φάνταζε ουτοπικό να μελετάται συστηματικά η Ανατολή από τα δυτικά πανεπιστήμια. Σήμερα όμως αυτό αποτελεί γεγονός. Υπάρχει συστηματική μελέτη του πολιτισμού, της γλώσσας, των ηθών και του θρησκευτικού βιώματος των ανατολικών λαών με ιδιαίτερη έμφαση στους ορθόδοξους λαούς.

Υπάρχει επίσης μία καταγεγραμμένη στροφή αρκετών δυτικών Χριστιανών προς την ορθόδοξη Εκκλησία, γεγονός που ως φαινόμενο είναι πρωτόγνωρο σε σχέση με το παρελθόν. Αυτό ακριβώς, έστω και δειλά, πιστοποιεί τη συνειδητοποίηση της χρεοκοπημένης ιδεολογικοποίησης του Χριστιανισμού, καθώς και του συνολικού δυτικού προτύπου ζωής.

Η πιο πάνω πραγματικότητα συνιστά σήμερα ίσως τη μεγαλύτερη θετική πρόκληση για την επανεύρεση, σε βάθος χρόνου, όλων των Χριστιανών στην κοινή αδιαίρετη πίστη και στην έκφραση του εκκλησιαστικού ασκητικού ήθους. Στο σημείο αυτό σίγουρα χρειάζεται η αυτοκριτική και η επανατοποθέτηση των ορθόδοξων πιστών στον άκριτα εισρέοντα εκδυτικισμό και στην υποφώσκουσα, πλην αυξανόμενη, πνευματική αλλοτρίωση.

Το ορθόδοξο μέλος της Εκκλησίας, ενώ πολλές φορές αισθάνεται εγκλωβισμένο μέσα στα όρια της εκκοσμικευμένης πραγματικότητας, ελληνικής ή άλλης, στην προσπάθειά του να αμυνθεί, δυστυχώς όμως με τα ίδια κοσμικά όπλα, προβάλλει όχι τόσο την οικουμενική και καθολική του πίστη όσο την εθνική του ταυτότητα. Μοιραία όμως και ίσως όχι πάντα συνειδητά εθνικοποιεί την πίστη και την εκκλησιαστική του υπόσταση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αντιλαμβάνεται την οικουμενική και υπεράνω φυλών, γλωσσών και κρατών αναφορά του στο Θεό ως εθνικό προϊόν.

Το φαινόμενο αυτό εξυπηρετεί κατά βάση την αποσπασματική θεώρηση της ενιαίας καθολικής πίστης, αφού προβάλλει ως κυρίαρχο στοιχείο όχι πλέον την αδιάσπαστη καθολική ενότητα στα πλαίσια της ποικιλίας της έκφρασής της, αλλά την εκκοσμικευμένη περί πίστεως αντίληψη με εθνικούς χρωματισμούς και «αποκλειστικότητες». Σαφώς και είναι άλλο πράγμα να αισθάνεται κάποιος ενσυνείδητα Ορθόδοξος ή και Έλληνας, ακόμα και αν η εθνική του ταυτότητα είναι άλλη, όταν μετέχει στην αλήθεια αυτών των ιδεών και διαπιστώνει την αξία τους. Και, φυσικά, είναι άλλο πράγμα η προσπάθεια υπέρ της απόδειξης της υπεροχής τους.

Όταν λοιπόν συνειδητοποιήσει και πάλι το ορθόδοξο μέλος της Εκκλησίας την οικουμενική του αποστολή ως Χριστιανού και ελευθερωθεί από τη σχετικότητα και συμβατικότητα του εκκοσμικευμένου προτύπου που του προτείνεται και πολλές φορές του επιβάλλεται, τότε θα ξαναβρεί το γνήσιο εκκλησιαστικό του ήθος, ώστε να καταστεί πραγματικά φως του κόσμου.

Προϋπόθεση και προαπαίτηση, για να συμβούν τα παραπάνω, είναι, κατά την άποψή μας, η συνεχής κατάρτιση - κατήχηση του μέλους της Εκκλησίας. Η επανάπαυση στην αρχή της «δεδομένης Ορθοδοξίας» φέρει μάλλον ακέραιη την ευθύνη για την κατά βάση πνευματική αλλοτρίωση που δέχεται ο πιστός από το κοσμικό φρόνημα. Η στροφή της εκκλησιαστικής μας διδαχής στην παράδοση του ορθόδοξου πατερικού ήθους και λόγου, απαλλαγμένου όμως από τις όποιες ιδεολογικές του χρήσεις, αποτελεί την ασφαλή πορεία του ανθρώπου στην προοπτική της πνευματικής του ελευθερίας και ανάτασης. Και αυτό, γιατί η ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση δε γεννά ηθικούς τύπους ανθρώπων, αλλά πρόσωπα που μετέχουν στη θεότητα και, παρά τις πολλές τους πτώσεις, με ανόθευτη πίστη, ανυπόκριτη αγάπη, ελπίδα και ειλικρινή μετάνοια πορεύονται προς τη μεταμορφωτική τους δόξα.