Όπως πάντοτε, έτσι και σήμερα, η Εκκλησία διακηρύττει ότι το πρόβλημα της αδικίας και της εκμετάλλευσης δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορους τους Χριστιανούς. Σήμερα, με την πληθυσμιακή έκρηξη και την παράλληλη όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων, γίνεται φανερό πως η λύση στο πρόβλημα της κοινωνικής δικαιοσύνης δεν μπορεί να δοθεί με την ελεημοσύνη. Αυτή αποτελεί μόνο πρώτες βοήθειες, συμπληρώνει αλλά δεν αντικαθιστά τη δικαιοσύνη. Οι λαοί εξάλλου σήμερα δε ζητούν ελεημοσύνη. Δε ζητούν να τους λυπηθούν και να τους ελεήσουν, αλλά να τους δώσουν αυτό που τους ανήκει: τη δίκαιη αμοιβή του μόχθου τους.

Επειδή όμως όλοι οι άνθρωποι δεν αισθάνονται ως αυτονόητη υποχρέωση τους τη δικαιοσύνη, γι' αυτό αναζητείται θεσμική λύση του προβλήματος, δηλαδή λύση με κρατική νομοθεσία. Η Εκκλησία δεν είναι αντίθετη με κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, που αποβλέπουν στην επικράτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης, αφού ο τελικός σκοπός της ύπαρξης της συνδέεται με τη ριζική ανακαίνιση του κόσμου και την επικράτηση της δικαιοσύνης: «Εμείς, σύμφωνα με την υπόσχεση του Θεού, προσμένουμε καινούριους ουρανούς και καινούρια γη, όπου θα βασιλεύει η δικαιοσύνη» (Β' Πέτρ. 3, 13).

Β) Η ευθύνη των χριστιανών

Οι Χριστιανοί έχουν χρέος, μαζί με τον αγώνα που κάνουν για την κάθαρση του εσωτερικού τους κόσμου, να επεκτείνουν την προσπάθεια τους και στην εξυγίανση των άδικων κοινωνικών δομών. Γιατί το κακό δεν είναι μόνο εσωτερική κατάσταση, αλλά και κοινωνική πραγματικότητα. Έχει αποκρυσταλλωθεί σε νόμους, θεσμούς, ιδεολογίες, κτλ., και είναι ανάγκη και εκεί να χτυπηθεί.

Την ευθύνη των Χριστιανών για τον αγώνα προς τα έξω, και συγκεκριμένα για την καταπολέμηση της αδικίας, υπογραμμίζει ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, όταν λέει: «Και αν ακόμα η αδικία έγινε από άλλον, πήρες κι εσύ μέρος σ' αυτήν... Γιατί όποιος μπορεί να εμποδίσει εκείνον που αδικεί και δεν το κάνει, δεν είναι λιγότερο υπεύθυνος από εκείνον που αδικεί».

Έτσι δεν μπορούν να μένουν αδιάφοροι οι Χριστιανοί απέναντι στους ξέφρενους εξοπλισμούς και την εκμετάλλευση της γης από λίγους προνομιούχους. Ούτε μπορούν να κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στην τραγωδία χιλιάδων συνανθρώπων τους, που διώκονται, φυλακίζονται και βασανίζονται απάνθρωπα από διάφορα δικτατορικά ή άλλα καθεστώτα. Ένας Χριστιανισμός που ισχυρίζεται ότι έχει ως αποστολή να σώσει μόνο τις ψυχές των ανθρώπων και αδιαφορεί για τις κοινωνικές πληγές, όπως η αδικία που σκοτώνει όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή του ανθρώπου, είναι νόθος Χριστιανισμός. Δεν έχει ερείσματα στην Αγία Γραφή.

Η ευαγγελική ηθική απαιτεί από τον άνθρωπο όχι απλώς δικαιοσύνη, αλλά αγάπη που περιέχει και υπερβαίνει τη δικαιοσύνη. Στην περικοπή της «Κρίσεως» ο Χριστός μας βεβαιώνει ότι δε θα κατακριθούν μόνο όσοι στη ζωή τους διέπραξαν μεγάλες αδικίες· θα κατακριθούν και όσοι έμειναν αδιάφοροι μπροστά στον ανθρώπινο πόνο και την αδικία (Ματθ. 25, 41-43).
ΠΗΓΗ