Ἕνα φαινόμενο, τό ὁποῖο ἐμφανίστηκε στίς Η.Π.Α. καί στήν Εὐρώπη μετά τό Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, πού στόχευε στή μαζική ἀφύπνιση καί τόν λεγόμενο δυναμικό εὐαγγελισμό μεγάλων πληθυσμιακῶν συνόλων καί εἶναι ὑπαρκτό μέχρι σήμερα, ἰδίως στό χῶρο τῶν λεγόμενων Πεντηκοστιανῶν–Χαρισματικῶν, ἦταν οἱ λεγόμενοι “θεραπευτές”, πού προέρχονταν συνήθως ἀπό Πεντηκοστιανικές κοινότητες.

Κυρίαρχο σημεῖο ἀναφορᾶς και προβολῆς τους οἱ ὑποτιθέμενες “θεραπεῖες” τῶν ἀρρώστων ἀνθρώπων, πού μποροῦσαν, πάντα κατά τούς ἰσχυρισμούς τους, νά πραγματοποιήσουν ὀργανώνοντας πάρα πολύ μεγάλες σέ ὄγκο συγκεντρώσεις τόσο στόν ἀνεπτυγμένο, ὅσο καί στόν λεγόμενο Τρίτο κόσμο.
Κοινό σημεῖο τῆς διδαχῆς τους ἀποτελοῦσε ἡ θέση ὅτι ἡ ἀσθένεια προέρχεται ἀποκλειστικά ἀπό το διάβολο. Οἱ ὀπαδοί τοῦ Ἰησοῦ, ἰσχυρίζεται ὁ χῶρος μέχρι σήμερα, δέν μποροῦν νά ἀρρωστήσουν. Ἂν ἀρρωστήσουν αὐτό δείχνει ἔλλειψη ζωντανῆς πίστης. Μποροῦν ὅμως νά θεραπευτοῦν μόλις ἀποκτήσουν τέτοια πίστη.
Μεταξύ αὐτῶν τῶν Πεντηκοστιανῶν θεραπευτῶν μία ξεχωριστή θέση εἶχε καί ὁ Ἀντιτριαδικός William Μarrior Branham (1909–1965), πού εἶχε γεννηθεῖ στό Βurkesville τοῦ Kentucky τῶν Η.Π.Α. στίς 6–4–1909. Πρίν ἐνταχθεῖ στούς Πεντηκοστιανοὺς ἀνῆκε στούς ἀνεξάρτητους Βαπτιστές.
Θεώρησε τόν ἑαυτό του ὡς τον ἐκλεκτό καί τόν ἀπεσταλμένο τοῦ Θεοῦ στήν ἕβδομη καί τελευταία, κατ᾽ αὐτόν περίοδο τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας, πού τή χαρακτήριζε “ὡς περίοδο τῆς Λαοδίκειας” με βάση μία πρωτοφανῆ ἑρμηνευτική κακοποίηση τῆς Ἀποκαλύψεως (Κεφ. 3, 14–21).
Ἐκτός ἀπό τίς “θεραπεῖες” εἶχε τήν πεποίθηση, ὅτι ἔπρεπε νά συγκεντρώσει τούς ἐκλεκτούς καί να τούς προετοιμάσει γιά τήν ἁρπαγή τῆς Ἐκκλησίας, πού ἐπρόκειτο να λάβει χώρα μέχρι τό 1977, καθώς τότε θά τελείωνε ἡ ἱστορική περίοδος Ἐκκλησίας τῆς Λαοδίκειας, ὅπως τήν ὀνόμαζε.
Τότε θά ἐμφανιζόταν ὁ Ἀντίχριστος, ἕνα ἀγαπημένο θέμα τῶν κηρυγμάτων του, ἀλλά φυσικά ἡ ἁρπαγή θά εἶχε πραγματοποιηθεῖ.
Ἐργάστηκε συστηματικά γι᾽ αὐτό τό σκοπό καθώς, ὅπως ἰσχυρίζονταν ὁ ἴδιος, τοῦ εἶχε ἀποκαλύψει τήν ἀποστολή του ἕνας ἄγγελος, πού τοῦ ἐμφανίστηκε τό 1946.
Τό 1937 πέθανε ἡ γυναίκα του καί τό παιδί του καί τό γεγονός αὐτό τό θεώρησε ἕνα εἶδος θεϊκῆς τιμωρίας, γιατί δέν ἐργάστηκε συστηματικά γιά τούς Ἀντιτριαδικούς Πεντηκοστιανούς. Μία, μεταξύ τῶν ἄλλων ἐμμονῶν του, ἦταν ὅτι ὅσοι εἶχαν βαπτιστεῖ στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἔπρεπε νά ξαναβαπτιστοῦν μόνο στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ Α´ Οἰκουμενική σύνοδος, κατά τόν W. Branham, ἀντικατέστη- σε τήν ἀρχική πίστη καί διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων γιά τό Θεό, μέ τη διδασκαλία γιά τήν Ἁγία Τριάδα.
Μεταξύ τῶν ψευδοπροφητειῶν του ἦταν καί αὐτή, ὅτι μέχρι το 1977 ὅλες οἱ προτεσταντικές Ὁμο- λογίες θά ἀπορροφηθοῦν ἀπό το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, τό ὁποῖο θά ἐλέγχεται ἀπό τή Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία. Πέθανε τό ἔτος 1965 ὕστερα ἀπό ἕνα αὐτοκινητιστικό δυστύχημα.
Ἦταν τέτοια ἡ ἐπιρροή του στούς ὀπαδούς του καθώς πολλοί πίστευαν ὅτι εἶχε θεϊκή δύναμη καί προσδοκοῦσαν, ὅταν πέθανε ὅτι θά ἀναστηθεῖ ἄμεσα.
Ἀπό τούς ὀπαδούς, πού ὑπῆρξαν πολλοί, διαδίδονταν ἀπίστευτα μυθεύματα, ὅτι λ.χ. εἶχε θεραπεύσει, στά πρῶτα μόνο χρόνια τῶν ἐκστρατειῶν του, πάνω ἀπό 35.000 ἀνθρώπους!
Σχετικά ὅμως, μέ τίς “θεραπεῖες” τοῦ W. Branham ὑπάρχει μία μορφή αὐστηρότατης κριτικῆς ἀπό το λουθηρανικό χῶρο. Ὁ πάστορας Dr. Kurt Koch, σ᾽ ἕνα ἀπό τά πολλά βιβλία του γιά τόν ἀποκρυφισμό, κατηγορεῖ εὐθέως τόν W. Branham ὅτι οἱ μέν προφητεῖες του στίς συγκεντρώσεις του ἦταν μορφή – ἔκφραση μαντείας, οἱ δέ “θεραπεῖες” του ἔχουν πολλά ἀποκρυφιστικά στοιχεῖα (σ. Σ. ὁ ὅρος ἀποκρυφισμός χρησιμοποιεῖται ἀπό τόν K. Koch ). Ἐπιπλέον, τόν κατηγορεῖ ὅτι χρησιμοποιοῦσε φετιχιστικές πρακτικές καί ὅτι ὁλόκληρο τό ἔργο του, κατ᾽ αὐτόν, καμουφλάρεται πίσω ἀπό ἕνα προπέτασμα χριστιανικῶν λόγων.
Ἀνεξαρτήτως τῆς κριτικῆς τοῦ Κ. Koch, ἕνα εἶναι σίγουρο καί στην περίπτωση τῶν λεγομένων “θεραπειῶν” τοῦ W. Branham. Πρόκειται περί ψευδοθεραπειῶν, καθώς ἄνθρωπος πλανεμένος (Ἀντιτριαδι- κός), πού ναυάγησε ὡς πρός τήν πίστη (Α´. Τιμ. 2,19) δέν εἶναι δυνατόν νά ἀποτελέσει ὄργανο τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα ἐκλεκτό του, γιά νά θεραπεύει ἀρρώστους (Ματθ. 7, 21– 23). Ἡ ἁγιογραφική θέση εἶναι σαφής. Τό δέντρο γνωρίζεται ἀπό τούς καρπούς του (Ματθ. 7, 15–20)