ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ και ποικίλους χώρους γίνεται λόγος για την ανεκτικότητα, την συμφιλίωση, την συνεργασία και την προσφορά στην πρόοδο του ανθρώπου από την ποικιλόμορφη συνεργασία των διαφόρων θρησκειών. Από κοινωνιολογικής πλευράς, ο λόγος αυτός πηγάζει από το γεγονός ότι η θρησκεία ως ενδοκοσμικό φαινόμενο, που είναι συνυφασμένο με μια ποικιλία κοινωνικών δομών, σχέσεων και δράσεων, πολλές φορές έγινε αφορμή διαφόρων μορφών συγκρούσεων. Συνέπεια αυτής της λογικής, αποτελεί ο ισχυρισμός ότι πρέπει η θρησκευτικότητα να χειραγωγηθεί και να καταστεί παράγοντας κοινωνικής ευστάθειας.




Η προβληματική αυτή υιοθετήθηκε από τη «Νέα Εποχή» ή Εποχή του Υδροχόου, Πρόκειται περί ενός παγκόσμιου απειλητικού φαινομένου, αντίχριστου ως προς το χαρακτήρα, αποκρυφιστικού ως προς την προέλευση και πολυσύνθετου ως προς τη διάρθρωση. Η «Νέα Εποχή» διαφημίζει την εποχή τη δική της, ακριβώς ως εποχή αρμονικής συμβίωσης των θρησκειών άφ' ενός, και υπέρβασης των προβλημάτων αφ' ετέρου και στο θρησκευτικό πεδίο, πού δημιούργησε η εποχή του Ιχθύος καθώς κυριαρχούσε ο Χριστιανισμός. Όραμα της, όμως, και τελικός στόχος της, είναι η πανθρησκεία, ως μορφή δήθεν ενότητας κατά το ολιστικό μοντέλο, που η «Νέα Εποχή» διακηρύττει.
Όλες οι θρησκείες αλλά και αυτά τα παραθρησκευτικά μορφώματα σύμφωνα με τη νεοεποχίτικη αντίληψη είναι ισότιμοι τρόποι προσέγγισης και δρόμοι εναλλακτικής πρόσβασης προς το θεό, πού βεβαίως δεν είναι ο Θεός της εν Χριστώ Ιησού θείας Αποκαλύψεως. Για τη «Νέα Εποχή» κάθε αντίληψη περί μοναδικότητας του Ιερού Ευαγγελίου, κάθε αντίληψη, που δεν κατανοεί ισοπεδωτικά και εξισωτικά όλες τις πίστεις, θεωρείται φανατισμός, μισαλλοδοξία, παρωχημένη και διχαστική προσέγγιση. Αναφέρουν χαρακτηριστικά Έλληνες εκπρόσωποι της Νέας Εποχής «κατά την εποχή αυτή της σύγκλισης των πάντων επί Γης, το ζητούμενο οπό τους ανθρώπους του πνεύματος είναι η απόρριψη κάθε ετικέτας και κάθε θεώρησης μιας θρησκείας ή πνευματικής αγωγής ως μοναδικής ή έστω ανώτερης» (Περ. «ΖΕΝΟΦΙ», τεύχος. 2,1991, σελ. 52)
Η νεοεποχίτικη αυτή προσέγγιση καλλιεργείται σήμερα τεχνηέντως και από πολλά Μ.Μ.Ε. και από τους λεγόμενους διαμορφωτές γνώμης, πού είτε τυγχάνουν ανυποψίαστοι για το τι κρύβεται από πίσω, είτε το φρόνημα τους έχει διαβρωθεί από το πνεύμα της «Νέας Εποχής». Αν κάποιος ρωτήσει ποια είναι η πηγή προέλευσης αυτών των νεοεποχίτικων αντιλήψεων, που θεμελιώνονται, η απάντηση είναι δυστυχώς, ο αποκρυφισμός. Ας δούμε κάποιες χαρακτηριστικές μαρτυρίες.


Η πρώτη, προέρχεται από το αποκρυφιστικό σύστημα της θεοσοφίας. Η θεοσοφία: «Ευρίσκει ότι εις την βάσιν των, την ουσία των, όλαι αι θρησκείαι κρύπτουν την αυτήν αλήθειαν, παρουσιαζομένην υπό διαφόρους μορφάς, αναλόγως της εποχής και του λαού προς όν αποτείνονται» (Π. Π. Χατζηπέτρος, Θεοσοφία, Μ. Ε. Ε, τόμ. 12 (1930), σελ. 530). Στα ίδια πλαίσια κινείται και ο Γάλλος θεοσοφιστής Th. Pascal όταν ομιλεί για την «απόδειξιν της πνευματικής ενότητας πασών των θρησκειών» (Βλ. ΤΗ , Pascal Α. Β. Γ. της Θεοσοφίας, 1925, σελ 19).
Στο ίδιο μήκος κύματος αναφέρει ένα ελληνικό νεοεποχίτικο έντυπο: «Η Αλήθεια, αν και ίδια πάντα, δόθηκε με διαφορετικό μανδύα, κάθε φορά από άλλη όψη, ανάλογα με το χρόνο και τον τόπο» (Περ. «ΔΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ», τ. 13, 2004). Η θεοσοφική αυτή αντίληψη αποτελεί ακριβώς το θεμέλιο πάνω στο οποίο προσπαθεί να οικοδομηθεί το πανθρησκειακό όραμα της «Νέας Εποχής» και ταυτοχρόνως χρησιμοποιείται ως επιχείρημα, για την εξισωτική θεώρηση όλων των θρησκειών.
Η δεύτερη μαρτυρία προέρχεται από την Ανόι Μπεζάντ τη γυναίκα, πού διαδέχθηκε το σύζυγο της Έλενας Μπλαβάτσκυ στην προεδρία της θεοσοφικής Εταιρείας. Κατά τις αποκρυφιστικές δοξασίες της θεοσοφίας, υπάρχει μια απόκρυφη Παγκόσμια Πνευματική Ιεραρχία, πού καθοδηγεί τον κόσμο αναλόγως των εποχών και των διαφόρων ιστορικών και πνευματικών συγκυριών. Ή Ιεραρχία αυτή έχει ορίσει έναν ειδικό Υπέρτατο Εκπαιδευτή, όπου πάντα κατά τους ισχυρισμούς της Μπεζάντ «Έχει επίσης το μέγα καθήκον, όταν έλθη το πλήρωμα του χρόνουνα επαναφαίνηται εκάστοτε επί της γης, δια να εμπνεύσει νέαν θρησκείαν, να κρούση νέον τόνον, μέχρι ου όλοι ομού συναπαρτίσουν την μεγαλοπρεπή θρησκευτικήν συγχορδίαν της ημετέρας ανθρωπότητας, ποκίλην αλλ' αρμονικήν, με διαφορετικούς τόνους αποτελούσαν μίαν υπέροχον συνολική αρμονία». ( ANNIE BESANT Προς την Μύησιν,1930, σελ 96).
Η τρίτη και πλέον χαρακτηριστική μαρτυρία προέρχεται από την αγγλίδα αποκρυφίστρια Αλίκη Μπέϊλη. Οι οπαδοί της «Νέας Εποχής» αναφέρονται με ιδιαίτερο θαυμασμό στο όνομα της και τίς ιδέες της. Ή Μπέϊλη ισχυρίζονταν ότι όλες οι απόψεις της προέρχονταν από την καθοδήγηση και τίς υπαγορεύσεις μιας πνευματικής οντότητας - δασκάλου, πού ονομάζονταν Τζβάλ Κούλ. Της παρουσιάστηκε με ανθρώπινη μορφή και της είπε ότι ήταν ενσάρκωση ενός θιβετιανού Λάμα.


Η οντότητα Αυτή ο Τζβάλ Κούλ, λέγει ή Μπέϊλη, της φανέρωσε ότι η πλανητική ιεραρχία «είχε αναλάβει μια αποστολή σε πολιτικό επίπεδο, να φέρει τη διεθνή συνεργασία και την οικονομική σύνθεση. Στο χώρο της θρησκείας, να καλλιεργήσει την πνευματική συνείδηση και ένα είδος παγκόσμιας θρησκείας. Στον τομέα των επιστημών, της εκπαίδευσης και της ψυχολογίας, σκοπός τους ήταν να διευρύνουν την ανθρώπινη συνείδηση, τη γνώση και τίς ανθρώπινες ικανότητες, γενικότερα. (...) Τα σχέδια αυτά μπορεί να είναι ιδεαλιστικά αλλά όχι ανέφικτα» (Βλ. Ειρήνη Νταλίχωβ - Μαίκ Μπούθ, Αύρα -Σώμα, 2000, σελ 299). Νομίζουμε ότι η μαρτυρία της Μπέϊλη είναι εξόχως σαφής και ρεαλιστική σχετικά με την αποκρυφιστική προέλευση του πανθρησκειακού οράματος της «Νέας Εποχής». Ο αποκρυφισμός είναι έκδηλος στην προέλευση, στα γνωρίσματα και στις δοξασίες της «Νέας Εποχής».




Ο Ορθόδοξος Χριστιανός, εν προκειμένω, βρίσκεται απέναντι σε ένα αντιχριστιανικό λαβυρινθώδες φάσμα ομάδων και αντιλήψεων, πού με μεθοδικές ενέργειες προσπαθεί να αλλοιώσει το φρόνημα του. Κάθε λόγος, πού αναφέρεται στη μοναδικότητα της εν Χριστώ Ιησού θείας Αποκαλύψεως, κάθε τοποθέτηση, πού αρνείται να σμικρύνει ή να εξισώσει την Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, με την οποιαδήποτε πίστη, χαρακτηρίζεται από τους θιασώτες της «Νέας Εποχής», ως δήθεν φανατισμός, ως μισαλλοδοξία, ως παρωχημένη και διχαστική προσέγγιση.


Μπροστά σ' αυτού του είδους τις μεθοδεύσεις, υπάρχει μία μόνο απάντηση. Είναι ο λόγος προτροπή του αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας προς τον άγιο Πολύκαρπο Σμύρνης «στήθι εδραίος ως άκμων τυπτόμενος. Μεγάλου εστίν αθλητού το δέρεσθαι και νικάν» (Προς Πολύκαρπο, 3). Η απόλυτη πιστότητα σε όσα «Οι Προφήται είδον, οι Απόστολοι δίδαξαν, ή Εκκλησία παρέλαβε και οι διδάσκαλοι δογμάτισαν».




ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ . ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ