Οι στίχοι είναι κυρίως από το Ψαλτήριο και -δυστυχώς- στα μηναία είναι τις περισσότερες φορές ελλιπείς..

Ἀγαλλιάσθε, δίκαιοι, ἐν Κυρίῳ· τοίς εὐθέσι πρέπει αἴνεσις. (Ψαλµός 32,1)

Ἄκουσον, θύγατερ, καί ἴδε, καί κλῖνον τό οὕς σου καί ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου καί τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου.

Καί ἐπιθυµήσει ὁ βασιλεύς τοῦ κάλλους σου, ὅτι αὐτός ἔστι Κύριος σου. (Ψαλµός 44,11)

Ἀλαλάξατε τῷ Κυριῳ πάσα ἡ γῆ

Ἀνέβη ὁ θεός ἐν αλαλαγµῶ κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος

Ἀνάστηθι, Κύριε, εἷς τήν ἀνάπαυσίν σου, σύ καί ἡ κιβωτός τοῦ ἁγιάσµατός σου. (Ψαλµός 131,8)

Ἀπενεχθήσονται ἐν εὐφρόσυνῃ καί ἀγαλλιάσει ἀχθησονται εἷς ναόν βασιλέως (44,16)

Ἀπενεχθήσονται τῷ βασιλεῖ παρθένοι ὀπίσω αὐτῆς αἱ πλησίον αὐτῆς ἀπενεχθήσονταί σοι (44,15)

Άσατε αὐτῷ ᾆσµα καινόν καλῶς ψάλατε ἐν ἀλαλαγµῷ (32,3)

∆ιά τοῦτο µνησθησοµαί σού ἐκ γῆς ἰορδάνου καί ἐρµωνιείµ ἀπό ὄρους µικροῦ (44,8)

∆ιά τοῦτο ἔχρισε σέ ὁ Θεός, ὁ Θεός σου, ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρά τούς µετόχους σου (44,8)

∆ίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει ὡσεὶ κέδρος ἡ ἐν τῷ λιβάνῳ πληθυνθήσεται (91,13)

Εἴδοσάν σε ὕδατα ὁ θεός εἴδοσάν σε ὕδατα καὶ ἐφοβήθησαν καὶ ἐταράχθησαν ἄβυσσοι (76,16)

Εἴπατε τῷ Θεώ ὡς φοβερά τά ἔργα σου ἐν τῷ πλήθει τῆς δυνάµεώς σου ψεύσονται σέ οἱ ἐχθροί σου

Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουµένης τὰ ῥήµατα αὐτῶν (18,5)

Ἐκεῖ ἐξανατελῶ κέρας τῷ δαυιδ ἡτοίµασα λύχνον τῷ χριστῷ µου (132,17)

Ἔλεος καί ἀλήθεια συνήντησαν δικαιοσύνη καί εἰρήνη κατεφίλησαν

Ἐξεχύθη χάρις ἐν χείλεσί σου, διά τοῦτο εὐλόγησε σέ ὁ Θεός εἷς τόν αἰώνα (44,3)

Ἐξοµολογησάσθωσάν σοί λαοί Ὁ Θεός, Ἐξοµολογησάσθωσάν σοί λαοί πάντες

Εὐαγγελίζεσθε ἡµέραν ἐξ ἡµέρας τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ ἠµῶν (95,2)

Εὐδόκησας Κύριε τήν γῆν σου ἀπέστρεψας τήν αἰχµαλωσίαν Ἰακώβ

Εὐλόγει ἡ ψυχή µου τὸν κύριον καί πάντα τὰ ἐντός µου τὸ ὄνοµα τὸ ἅγιον αὐτοῦ (102,1)

Εὐλογῆσαι ἠµᾶς Ὁ Θεός, καί φοβηθήτωσαν αὐτόν πάντα τά πέρατα τῆς γῆς

Εὐλογήσεις τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου καὶ τὰ πεδία σου πλησθήσονται πιότητος (64,12)

Εὐλόγησον τόν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου Κύριε

Εὐλογητός εἰ, Κύριε, ὁ Θεός τῶν Πατέρων ἠµῶν, καί αἰνετόν καί δεδοξασµένον τό ὄνοµά σου εἷς τους αἰώνας

Εὐλογητός κύριος ὁ θεός τοῦ ἰσραηλ ἀπό τοῦ αἰῶνος καί εἷς τόν αἰώνα (40,14)

Εὐφρανθήσεται δίκαιος ἐπὶ τῷ κυρίῳ καὶ ἐλπιεῖ ἐπ' αὐτόν (63,11)

Ἡ θάλασσα εἶδεν καί ἐφυγεν ὁ ἰορδάνης ἐστράφη εἷς τά ὀπίσω (113,3)

Ητοίµασα λύχνον τῷ χριστῷ µου τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ ἐνδύσω αἰσχύνην ἐπὶ δὲ αὐτὸν ἐξανθήσει τὸ ἁγίασµά µου

Θαβώρ καὶ Ερµών ἐν τῷ ὀνόµατί σου ἀγαλλιάσονται (88,13)

Θαυµαστὸς ὁ θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ (67,36)

Ιδοὺ δὴ τί καλὸν ἢ τί τερπνὸν ἀλλ' ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό (132,1)

Καί ἐπί τήν πόλιν τήν ἁγίαν τήν τῶν Πατέρων ἠµῶν Ἱερουσαλήµ (Ὠδή ἑβδόµη)

Καὶ ἔστησεν ἐπὶ πέτραν τοὺς πόδας µου καὶ κατηύθυνεν τὰ διαβήµατά µου (39,3)

Καὶ σὺ δέ παιδίον, προφήτης ὑψίστου κληθήσῃ· προπορεύσῃ γὰρ ἐνώπιον κυρίου ἑτοιµάσαι ὁδοὺς αὐτοῦ (Λουκ. Α,76)

Καυχήσονται ὅσιοι ἐν δόξῃ καὶ ἀγαλλιάσονται ἐπὶ τῶν κοιτῶν αὐτῶν (148,6)

Κύριε εἰσακήκοα τὴν ἀκοήν σου καὶ ἐφοβήθην κατενόησα τὰ ἔργα σου καὶ ἐξέστην

Λατρεύειν αὐτῶ ἐν ὀσιότητι καί δικαιοσύνη ἐνώπιον αὐτοῦ, πάσας τᾶς ἡµέρας τῆς ζωῆς ἠµῶν (Λουκ Α,68)

Μακάριοι πάντες οἱ φοβούµενοι τὸν κύριον οἱ πορευόµενοι ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτοῦ (127,1)

Μακάριος ἀνὴρ ὁ φοβούµενος τὸν κύριον ἐν ταῖς ἐντολαῖς αὐτοῦ θελήσει σφόδρα (111,1)

Μὴ ἅπτεσθε τῶν χριστῶν µου καὶ ἐν τοῖς προφήταις µου µὴ πονηρεύεσθε (104,15)

Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα κατὰ τὸ ῥῆµά σου ἐν εἰρήνῃ· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλµοί µου τὸ σωτήριόν σου ὃ

ἡτοίµασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, (Λουκ. Β, 29)

Ο δὲ θεὸς βασιλεὺς ἡµῶν πρὸ αἰῶνος εἰργάσατο σωτηρίαν ἐν µέσῳ τῆς γῆς (73,12)

Ο ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέµειν (103,32)

Ο θεὸς ἐκ θαιµαν ἥξει καὶ ὁ ἅγιος ἐξ ὄρους κατασκίου δασέος

Ὁ Θεός οἰκτειρῆσαι ἠµᾶς, καί εὐλογῆσαι ἠµᾶς, ἐπιφάναι τό πρόσωπον αὐτοῦ ἐφ' ἠµᾶς, καί ἐλεῆσαι ἠµᾶς

Ο ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύµατα καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πῦρ φλόγα (103,4)

Οἱ ἱερεῖς σου ἐνδύσονται δικαιοσύνην καὶ οἱ ὅσιοί σου ἀγαλλιάσονται (131,9)

Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν θεοῦ ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωµα (18,1)

Ὅτι δίκαιος εἰ ἐπί πάσιν, οἴς ἐποίησας ἠµίν (Ὠδή ἑβδόµη)

Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσαν µέ, καί τῷ ὀνόµατι Κυρίου ἠµυνάµην αὐτούς

Πάσα ἡ γῆ προσκυνησάτωσάν σοι καί ψαλάτωσάν σοι, ψαλάτωσαν τῷ ὀνόµατί σου Ὕψιστε

Πεφυτευµένοι ἐν τῷ οἴκῳ κυρίου ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ θεοῦ ἡµῶν ἐξανθήσουσιν (91,13)

Πλησθησόµεθα ἐν τοῖς ἀγαθοῖς τοῦ οἴκου σου (64,5)

Σοί εἰσιν οἱ οὐρανοί καὶ σή ἐστιν ἡ γῆ τὴν οἰκουµένην καὶ τὸ πλήρωµα αὐτῆς σὺ ἐθεµελίωσας (88,12)

Στόµα δικαίου µελετήσει σοφίαν καὶ ἡ γλῶσσα αὐτοῦ λαλήσει κρίσιν (36,30)

Στόµα δικαίου µελετήσει σοφίαν, χείλη δε ἀνδρῶν δικαίων ἀποστάζει χάριτας

Σὺ εἶ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν µελχισεδέκ (109,4)

Σοί πρέπει ὕµνος, ὁ Θεός, ἐν Σιῶν, καί σοί ἀποδοθήσεται εὐχή ἐν Ἱερουσαλήµ.

Συναγάγετε αὐτῷ τοὺς ὁσίους αὐτοῦ τοὺς διατιθεµένους τὴν διαθήκην αὐτοῦ ἐπὶ θυσίαις (49,5)

Συνέσεισας τὴν γῆν καὶ συνετάραξας αὐτήν ἴασαι τὰ συντρίµµατα αὐτῆς ὅτι ἐσαλεύθη (59,4)

Τί ἀνταποδώσω /µεν τῷ κυρίῳ περὶ πάντων ὧν ἀνταπέδωκέν µοι /υµίν (115,3)

Τίµιος ἐναντίον κυρίου ὁ θάνατος του /τῶν οσίου /ὁσίων αὐτοῦ (115,6)

Τί σοί ἐστι, θάλασσα, ὅτι ἔφυγες; καί σύ, Ἰορδάνη, ὅτι ἐστράφης εἷς τά ὀπίσω; (113,5)

Τὸ πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οἱ πλούσιοι τοῦ λαοῦ (44,13)

Τὸ στόµα µου λαλήσει / µελετήσει σοφίαν καὶ ἡ µελέτη τῆς καρδίας µου σύνεσιν (48,4)

Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυµάστωσεν πάντα τὰ θελήµατα αὐτοῦ ἐν αὐτοῖς (15,3)

Τοῦ γνωναι ἐν τῇ γῇ τήν ὁδόν σου, ἐν πάσιν ἔθνεσι τό σωτήριόν σου

Υποµένων ὑπέµεινα τὸν κύριον καὶ προσέσχεν µοι καὶ εἰσήκουσεν τῆς δεήσεώς µου καὶ ἀνήγαγέν µε ἐκ λάκκου

ταλαιπωρίας καὶ ἀπὸ πηλοῦ ἰλύος (39,2)

Υψοῦτε κύριον τὸν θεὸν ἡµῶν καὶ προσκυνεῖτε τῷ ὑποποδίῳ τῶν ποδῶν αὐτοῦ ὅτι ἅγιός ἐστιν

(98,5)

Ύψωσα ἐκλεκτὸν ἐκ τοῦ λαοῦ µου εὗρον δαυιδ τὸν δοῦλόν µου ἐν ἐλαίῳ ἁγίῳ µου ἔχρισα αὐτόν

(88,20)

Φῶς εἷς ἀποκαλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου ἰσραηλ (Λουκ. Β, 32)

Ψάλατε δή τῷ ὀνόµατι αὐτοῦ δοτέ δόξαν αἰνεσει αὐτοῦ

Ώµοσεν κύριος τῷ δαυιδ ἀλήθειαν καὶ οὐ µὴ ἀθετήσει αὐτήν ἐκ καρποῦ τῆς κοιλίας σου θήσοµαι ἐπὶ

τὸν θρόνον σου (131,11)


Ἀναστήτω ὁ Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί αὐτοῦ, καί φυγέτωσαν ἀπό προσώπου αὐτοῦ οἱ µισοῦντες αὐτόν.

Ὡς ἐκλείπει καπνός, ἐκλιπέτωσαν, ὤς τήκεται κηρός ἀπό προσώπου πυρός.

Οὕτως ἀπολοῦνται οἱ ἁµαρτωλοί ἀπό προσώπου τοῦ Θεοῦ, καί οἱ δίκαιοι εὐφρανθήτωσαν.

Αὔτη ἡ ἡµέρα, ἤν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασώµεθα, καί εὐφρανθῶµεν ἐν αὐτῇ.