Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει μαρτυρικὴ ἑορτή. Ἐὰν ἐπιχειρήσομε νὰ ἐκθειάσομε τὸν ἑορταζόμενο Ἅγιο, μᾶλλον θὰ τὸν μειώσομε. Ὁ Ἅγιος αὐτὸς εἶναι ἡ δόξα τῶν Μαρτύρων, τὸ καύχημα τῶν Ἁγίων, ἡ τιμὴ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας. Εἶναι ὁ παμμέγιστος Γεώργιος. Δὲν ὑπάρχει στόμα χριστιανικὸ ἀπὸ τὴν νηπιακὴ ἡλικία μέχρι τοῦ τελευταίου ἐπιθανάτιου παλμοῦ τῆς καρδιᾶς, ποὺ νὰ μὴν ἐπικαλεστεῖ τὸ γλυκύτατό του ὄνομα. Δὲν ὑπάρχει χώρα χριστιανικὴ ποὺ νὰ μὴν ὑπάρχουν ἔστω καὶ ἐρείπια ναοῦ, ποὺ ἐκτίσθη στὴν μνήμη του.

Ὁ φωστὴρ αὐτὸς κρύβει ἕνα μεγάλο μυστήριο, ποὺ δὲν ἐξερευνήθη καταλλήλως. Ποῦ ὀφείλεται ἡ τόση ἀγάπη τοῦ λαοῦ πρὸς αὐτόν; Ἀλλὰ καὶ ἡ δική του ἀγάπη πρὸς τὸν λαὸ εἶναι τόσο μεγάλη, ποὺ μᾶς ἐμποδίζει νὰ τὸν ξεχνοῦμε, ἀλλὰ συνεχῶς νὰ τὸν ἐπικαλούμεθα. Μέσα σε τρεῖς ἢ τέσσερεις χριστιανικὲς οἰκογένειες, θὰ ὑπάρχει ὁπωσδήποτε τὸ ὄνομα Γεώργιος. Γιατὶ, δὲν ὑπάρχει οἰκογένεια στὴν ὁποία δὲν ἐπενέβη ἡ ἀγάπη αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου, γιὰ νὰ βοηθήσει. Αὐτὸς ὁ ἥρωας ἐπέτυχε νὰ ὁλοκληρώση τὴν χριστιανική του ἰδιότητα, ὄχι μόνο διὰ τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ διὰ τοῦ μαρτυρίου. Καὶ τὴν συνεχίζει καὶ μετὰ τὸ μαρτύριό του. Ἀγκάλιασε τὴν Ἐκκλησία, τοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν αἰώνων στὰ τετραπέρατα τῆς οἰκουμένης. Καὶ ἐκεῖ, ποὺ δὲν ὑπάρχει ἀκόμα Ὀρθοδοξία, ποὺ ὑπάρχει ἡ ὁμίχλη τῆς εἰδωλολατρίας καὶ ἐκεῖ προφθάνει ἀπρόσκλητος καὶ δίνει τὴν παρουσία τῆς ἀγάπης του. Δικαίως ὠνομάσθη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, «Ἀθλοφόρος», «Τροπαιοφόρος» καὶ «Μεγαλομάρτυς». Ὅλοι οἱ Μάρτυρες εἶναι μεγάλοι, διότι ὅλοι θυσίασαν τὴν ζωή τους καὶ φανέρωσαν τὴν τελεία ἀγάπη τους πρὸς τὸν Χριστό μας. Ἀλλὰ τὸ «Τροπαιοφόρος» καὶ «Μεγαλομάρτυς» δὲν ἀνήκει τόσο στὴν γενναιότητα ποὺ ἐπέδειξε στὰ βασανιστήρια, ἀλλὰ κατὰ τὴν γνώμη μου, στὸ πλήρωμα τῆς ἀγάπης του, ποὺ ὑπῆρξε ὄχι μόνο στὴν περίοδο ποὺ ἔζησε, ἀλλὰ καὶ μετέπειτα μέχρι ἀκόμα τῆς συντέλειας τῶν αἰώνων, οὕτως ὥστε νὰ προλαμβάνει κάθε παλμὸ πόνου καὶ νὰ στηρίζει ὁποῖον ἐπικαλεστεῖ τὸ ὄνομά του.

Γιὰ μᾶς τοὺς μοναχούς, ὁ Ἅγιος Γεώργιος εἶναι κουροτρόφος καὶ προστάτης. Στὴν Θ´ ᾠδὴ τοῦ κανόνος τοῦ Ἁγίου λέγεται: «Καὶ σὺ κατ᾿ ἐξαίρετον σκιρτᾷ, τὸ Ὄρος τὸ Ἅγιον, χόρευε νῦν καὶ ἀγάλλου φαιδρῶς, εὖρες καὶ γὰρ κράτιστον τὸν Μέγα Γεώργιον, ὀροφύλακα». Μετὰ τὴν Κυρία Θεοτόκο ἔρχεται αὐτὸς ὡς προστάτης τοῦ τόπου τούτου καὶ τῶν μοναχῶν. Τέσσερα μοναστήρια καὶ ἀρκετὰ κελλιὰ καὶ καλύβες εἶναι ἀφιερωμένα στὸ ἅγιο ὄνομά του.

Στὸν βίο του ἀναφέρεται ὅτι ὁ πατέρας του, Γερόντιος, ἦτο χριστιανὸς καὶ ἐτελειώθη ὡς Μάρτυς. Καὶ ὁ Γεώργιος ἀπὸ μικρὸς ἦτο χριστιανός. Σὲ ἡλικία 22 ἐτῶν ἀγόρασε τὸ ἀξίωμα τοῦ κόμητος. Ὅταν ἐπῆγε νὰ πάρει τὸν τίτλο γιὰ νὰ προβιβαστεῖ, εἶδε ὅτι ἔφτιαχναν οἱ ἀνώτεροί του τὸ διάταγμα διωγμοῦ κατὰ τῶν χριστιανῶν. Ἀπόρησε γιατὶ τόσο ἀναίσχυντα διατάσσουν τὴν καταστροφὴ τῶν χριστιανῶν χωρὶς νὰ τοὺς πταίσουν. Ἔβγαλε τὴν ζώνη του, τὴν ἐπέταξε στοὺς ἀρχηγούς του καὶ φώναξε: «Εἶμαι χριστιανός. Δὲν θὰ πειθαρχήσω στὸ διάταγμά σας». Ἀπὸ αὐτὴ τὴν στιγμὴ ἀρχίζει τὸ μαρτύριό του. Καὶ αὐτὸς ὁ Μεγαλομάρτυς, παρ᾿ ὅλο τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας του, ὑπέμεινε ἀγογγύστως ὅλες τὶς ὕβρεις καὶ τὶς ἀτιμώσεις, χωρὶς νὰ παραφερθεῖ. Μὲ πατρικὴ ἀμνησικακία καὶ στοργὴ ὑπέμεινε τὰ τρομερὰ ἐκεῖνα μαρτύρια καὶ ἐθαυματουργοῦσε γιὰ νὰ τοὺς πείσει - ἂν καὶ γνώριζε ὅτι δὲν θὰ πιστεύσουν - ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴν ὑποβιβάσει τὴν δύναμη τῆς Χάριτος. Ἔκανε τὸ θαῦμα καὶ ἔλεγε: «Ἐγὼ θὰ τὸ κάνω, ἀλλὰ ἐσεῖς δὲν θὰ πιστεύσετε». Καὶ ἀνέστησε ἕνα νεκρὸ ποὺ εἶχε ἀποθάνει πρὶν τριακόσια ἔτη.

Καὶ ἐκεῖνο ποὺ μᾶς συγκινεῖ πραγματικὰ εἶναι τὸ ἀμνησίκακο ποὺ εἶχε, ἐνῷ ἠμποροῦσε νὰ τοὺς ἐπιτίμηση. Ἠμποροῦσε νὰ τοὺς φερθεῖ μὲ ἕνα ἄγριο ὕφος, καὶ αὐτὸς τοὺς ὁμιλοῦσε μὲ πολλὴ συμπάθεια.

Ἐμεῖς σὰν μοναχοί, παραδειγματιζόμεθα ἀπὸ τὴν γενναιοψυχία καὶ τὴν αὐταπάρνησί του, γιατὶ ἐνισχυόμεθα καὶ στὸ ἰδικό μας ἀναίμακτο μαρτύριο συνειδήσεως. Στοὺς μάρτυρας ἔλεγαν: «Ἢ ἀρνεῖσθε ἢ ὁμολογεῖτε». Καὶ δὲν ἀρνήθηκαν καὶ ἀπέθαναν. Σὲ μᾶς τώρα δὲν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ φάση. Ὑπάρχει ὅμως ὁ μυστηριώδης πόλεμος τοῦ νοητοῦ τυράννου, ὁ ὁποῖος συνεχῶς μᾶς πειράζει. Εἶναι σὰν νὰ λέει: «Ἢ θὰ προσκύνησης τὸ πολύμορφο εἴδωλο τῆς ἁμαρτίας, ἢ θὰ σοῦ φέρω πειρασμό, ἢ ἀσθένεια, ἢ ταραχή». Καὶ ἐμεῖς ἀπαντοῦμε μὲ ὑψωμένη τὴν φωνή: «Κύριον τὸν Θεόν μου προσκυνήσω καὶ Αὐτῷ μόνῳ λατρεύσω. Οὔτε τοὺς θεούς σου λατρεύω, οὔτε τὴν εἰκόνα σου προσκυνῶ». Πραγματικὰ ἀντλοῦμε ἀπὸ αὐτὸν τὸν γίγαντα μεγάλο θάρρος. Εἴμαστε ὁμοϊδεᾶται. Γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δὲν ἐφείσθη, ὄχι μόνο τῆς περιουσίας, τῶν ἀξιῶν, τῶν τίτλων, τῆς χλιδῆς, τὰ ὁποῖα ἀνοίγονταν μπροστά του, ἀλλὰ καὶ αὐτῆς τῆς ζωῆς του, τὴν ὁποία καὶ ἐθυσίασε.

Καὶ ἐμεῖς στὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ περνᾶμε, πιστεύομε ὅτι ὁ ἴδιος Θεὸς ποὺ ἦταν τότε εἶναι καὶ τώρα, μὲ τὴν ἴδια πατρικὴ στοργὴ καὶ συμπάθεια καὶ ἐνισχύει τὴν μικρότητά μας. Καὶ ἐμεῖς μὲ τὴν ἰδία πρόθεση προτιμοῦμε τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας, τὴν πίστη καὶ ὑποταγὴ πρὸς Αὐτόν, ἔναντι τῶν ὑπολοίπων. Χάριν οὔτου καὶ ἐμεῖς μὲ τὶς πτωχές μας δυνάμεις ἐδρασκελίσαμε τὸν βίαιο ποταμὸ τῆς κοσμικῆς συγχύσεως καὶ ματαιότητος. Ἀρνηθήκαμε τοὺς οἰκογενεῖς καὶ αὐτὴν ἀκόμα τὴν φύσι καὶ εὑρισκόμεθα αὐτοεξόριστοι σὲ αὐτὸ τὸν τόπο, μὲ τὴν ἴδια προσδοκία· φεύγοντας ἀπὸ τὰς ἀφορμὰς τῶν αἰτίων, μακρὰν τῶν σκανδάλων, μέσα στὰ πλαίσια τῆς ἐλευθερίας ποὺ διαθέτομεν διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ μας, νὰ ἀποδείξωμε πρακτικὰ ὅτι τὸν Χριστό μας ἀγαποῦμε γνησίως, τὸν δὲ διάβολο καὶ τὴν ἁμαρτία βδελυσσόμεθα ἀξίως.

Μερικὲς φορὲς δὲν ἐπιτυγχάνουμε ἀπὸ ἀπειρία, ἀπὸ ἀγνωσία, ἀπὸ ἀδυναμία ἀλλὰ οὐδέποτε προδίδωμε τὴν πρόθεσι. Συνεχῶς καὶ ἐμεῖς ὁμολογοῦμε, ὅτι «Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν προσκυνοῦμε καὶ Αὐτῷ Μόνῳ λατρεύομεν», καὶ ἕνεκα τῆς ἀγάπης Του, «τὰ πάντα ἡγούμεθα σκύβαλα», ἀντλοῦντες θάρρος καὶ ἀπὸ τὸ νέφος τῶν Μαρτύρων, ποὺ ἐβάδισαν αὐτὸ τὸν δρόμο καὶ μᾶς τὸν ἄφησαν σὰν κληρονομιά. Πιστεύομε ἀκράδαντα πὼς ὁπωσδήποτε θὰ μείνη μαζί μας ἡ Θεία Χάρις καὶ θὰ ἐπιτύχωμε καὶ ἐμεῖς τὸν σκοπό μας. Ἔτσι ἐπιτυγχάνομε δυὸ μεγάλα καλά. Πρῶτα τὴν ἰδική μας σωτηρία καὶ δεύτερο, ἀποτελοῦμε ἕνα στήριγμα στοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς μας, ποὺ μένουν μέσα στὴν κοινωνία καὶ σηκώνουν τὸν σκληρὸ καὶ βαρὺ ζυγὸ τοῦ κοινωνικοῦ βίου καὶ παλεύουν μὲ τόσα ἀντίθετα καὶ ἀντίξοα, μὲ τόσες ταλαιπωρίες, γιὰ νὰ ἠμπορέσουν καὶ αὐτοὶ νὰ μὴν ἀρνηθοῦν, ἀλλὰ νὰ ὁμολογήσουν στὸ μέτρο τῆς δυνάμεώς τους. Φῶς γιὰ μᾶς εἶναι οἱ Ἄγγελοι καὶ φῶς γιὰ τοὺς χριστιανοὺς τοῦ κόσμου εἶναι οἱ μοναχοί, διότι σήμερα δὲν ἠμποροῦν νὰ εὕρουν τὸν Μ. Ἀντώνιο, τὸν Παΐσιο, τὸν Παχώμιο, αὐτοὶ παρῆλθαν. Σήμερα στὴν θέση αὐτὴ εὑρισκόμεθα ἐμεῖς οἱ ταπεινοί, κρατοῦντες τὰ ἴδια ἐμβλήματα, τὶς ἴδιες γραμμές, τὴν ἴδια παράδοσι, συνεχίζοντες τὴν ἴδια πορεία.

Ὅλοι μας, μὲ σωστὴ πρόθεσι ἂς προσπέσωμε στὴν ἀγάπη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, διότι αὐτὲς τὶς ἀφορμὲς ζητεῖ νὰ προβάλῃ τὴν πανίσχυρή του πρεσβεία καὶ νὰ ἐνισχύση τὸν ἀγῶνα μας. «Μακάριος ὃς ἔχει γνωστοὺς ἐν Σιὼν καὶ οἰκείους ἐν Ἱερουσαλήμ». Ἰδοὺ καὶ ἐμεῖς· ἔχομε γνωστὸ καὶ οἰκεῖο τὸν Ἅγιο Γεώργιο, ποὺ μὲ ἐλάχιστα λόγια ἐγκωμιάσαμε, γιὰ νὰ τοῦ δώσωμε τὴν ἀφορμὴ καὶ πρόφασι νὰ πληρώση τὴν θεοπρεπή του ἀγάπη καὶ νὰ μᾶς χαρίση τὸν οὐρανό. Ἀμήν.