Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΕΝΑΣ νέος κληρικός ξεκινάει πάντα μέ ἁγνές προθέσεις καί ἱερό ζῆλο. Κάνει σχέδια γιά τήν ἐνορία του, προσπαθεῖ νά λύσει προβλήματα καί νά ἐξωραΐσει τόν κεντρικό ναό καί τά ἐξωκκλήσια τῆς ἐνορίας του. Ὁ ἐνθουσιασμός του εἶναι προφανής και οἱ ἐνορίτες τόν παρακολουθοῦν μέ ἐνδιαφέρον καί ἐπαινοῦν κάθε ἐπιτυχία του. Ὅμως ὁ διάβολος καραδοκεῖ καί προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά ἐμποδίσει τόν ἱερέα τοῦ Θεοῦ καί νά μειώσει τό ζῆλο του. Τίς περισσότερες φορές ὁ διάβολος πετυχαίνει τό σκοπό του. Συμβαίνει αὐτό πού ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος, ὁ ὁποῖος γνώριζε πολλούς κληρικούς καί εἶχε παρακολουθήσει τή μεταβολή τους πρός τό χειρότερο, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά προοδεύουν πνευματικά καί νά μένουν ἀνεπηρέαστοι ἀπό τούς διαφόρους πειρασμούς. «Στόν κλῆρο οἱ περισσότεροι ξεκινοῦν μέ καλή διάθεση, ἀλλά μετά ἀρχίζει ὁ διάβολος τή δουλειά του καί βλέπεις νά μπαίνει ἡ μανία γιά δόξα, ἡ μανία γιά χρήματα, ἡ μανία γιά ἀξιώματα καί τά ξεχνοῦν ὅλα. Ἐνῶ ξεκίνησαν γιά τό Χριστό, καταλήγουν στό χρυσό».

Κανένας δέν μπορεῖ νά διαφωνήσει μέ τό Γέροντα. Δυστυχῶς, αὐτό συμβαίνει μέ τούς περισσότερους κληρικούς. Ἐπιθυμοῦν τήν ἐκ τῶν ἀνθρώπων δόξα. Ὅ,τι κάνουν εἶναι γιά τά μάτια τοῦ κόσμου καί τή δική τους προβολή. Θέλουν νά δοξάζονται ἀπό τόν πιστό λαό. Νομίζουν ὅτι ἡ ἱερωσύνη προσφέρεται γιά κάτι τέτοιο, ἐνῶ συμβαίνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο.
Ὁ ἱερέας ἔχει ἀποστολή νά ὑπηρετήσει, νά λειτουργήσει, νά ἀναλωθεῖ καί ὄχι νά θεωρεῖ τήν ἱερωσύνη ἐφαλτήριογιά κοσμική δόξα. Ὅπως ἐπίσης ἡ ἱερωσύνη δέν πρέπει νά θεωρεῖται προσοδοφόρο ἐπάγγελμα. Οἱ βαθμοί της εἶναι βαθμοί διακονίας, ἰδιαίτερα ἡ ἀρχιερωσύνη. Ἡ εὐθύνη τοῦ ἀρχιερέα εἶναι βαρύτατη καί τά καθήκοντά του πολλά. Ὅποιος τήν ἐπιδιώκει, χρησιμοποιώντας μάλιστα καί ἀπαράδεκτες μεθόδους, ἀγνοεῖ προφανῶς αὐτά καί γι᾽ αὐτό δέν πρόκειται νά ἐργαστεῖ κατά Θεόν. Θά εἶναι τό μεγάλο θύμα τοῦ διαβόλου καί ἡ δυσθεράπευτη πληγή τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, πού καλεῖται νά ὑπηρετήσει.
Ἀλλά καί ἡ μανία γιά χρήματα μειώνει τόν κληρικό στά μάτια τοῦ λαοῦ. Ὁ ἄπληστος κληρικός εἶναι ἀνάξιος καί ἄς διαθέτει προσόντα καί πτυχία. Ἡ φιλοχρηματία εἶναι τό μεγάλο ἐμπόδιο, γιά νά καρποφορήσει ὁποιαδήποτε ποιμαντική προσπάθεια. Πρέπει νά καταλάβουν οἱ ἐπαγγελματίες κληρικοί ὅτι ἡ ἱερωσύνη δέν εἶναι τράπεζα, ὅπου μποροῦν νά κάνουν συνεχῶς ἀναλήψεις καί τό παγκάρι τοῦ ἱ. ναοῦ δέν εἶναι δικός τους κουμπαράς. Ἡ διακονία τους δέν πρέπει νά εἶναι ἀκριβοπληρωμένη ἀπασχόληση, ἀλλά προσφορά καί θυσία πρός τούς ἀδελφούς. Νά μή ἔχουν ἀπαιτήσεις καί προπαντός νά μή ζητοῦν τόν ὀβολό τῶν πιστῶν, ὅταν οἱ ἴδιοι ποτέ δέν ἔχουν προσφέρει τίποτε. Νά θυμοῦνται ἐπίσης νά ἀνάβουν καί αὐτοί τό κεράκι τους, ρίχνοντας στό παγκάρι τό ἀντίτιμό του. Νά μή μπαίνουν στόν ἱερό ναό χωρίς συναίσθηση τῆς ἱερότητάς του. Μόνο ἔτσι δέν θά χάσουν τόν δρόμο γιά τόν Χριστό καί δέν θά φτάσουν στόν γκρεμό τοῦ χρυσοῦ.