Ἀββᾶς Ἁλώνιος

ΕΙΠΕ ὁ ἀββᾶς Ἁλώνιος

- Ἂν ὁ ἄνθρωπος δὲν πεῖ μέσα στὴν καρδιά του, ὅτι “στὸν κόσμο εἴμαστε μόνο ἐγὼ καὶ ὁ Θεός”, δὲν θὰ βρεῖ ἀνάπαυση.






Ἅγιος Διάδοχος Φωτικῆς

ΑΛΛΗ ΕΙΝΑΙ ἡ ἀγάπη ποὺ αἰσθάνεται ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὴ φύση της καὶ ἄλλη ἡ ἀγάπη ποὺ δημιουργεῖ μέσα της τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γιατὶ ἡ πρώτη ὑπάρχει ὅταν θέλουμε καὶ ὅπως θέλουμε, γι᾽ αὐτὸ καὶ εὔκολα τὴν καταστρέφουν οἱ δαίμονες ὅταν δὲν ἐλέγχουμε τὴ θέλησή μας.῾Η δεύτερη ὅμως φλογίζει τόσο πολὺ τὴν ψυχὴ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὥστε ὅλα τὰ μέρη τῆς ψυχῆς προσηλώνονται στὴν ἄρρητη ἀγαθότητα τοῦ θείου ἔρωτα, μὲ μιὰ διάθεση ποὺ εἶναι ἄπειρα ἁπλή. Ὁ νοῦς τότε γεμίζει ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ἐνέργεια καὶ μοιάζει νὰ ἐγκυμονεῖ καὶ ν᾽ ἀναβλύζει μιὰ πηγὴ ἀγάπης καὶ χαρᾶς.





Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής

ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ τῶν πρωτοπλάστων ἀρχὴ τῆς ἀνθρώπινης φύσης ἔγινε ἡ γέννηση ἀπὸ τὴν ἡδονὴ μὲ τὴ γονιμοποίηση τῆς γυναίκας ἀπὸ τὸν ἄνδρα. Τέλος τῆς ἀνθρώπινης φύσης ἔγινε ἡ ὀδύνη ἀπὸ τὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο. Ὁ Κύριος ποὺ δὲν εἶχε αὐτὴ τὴν ἀρχὴ τῆς σαρκικῆς γέννησης ἦταν ἀπόρθητος καὶ ἀπὸ τὸ τέλος της, δηλαδὴ ἀπὸ τὸν θάνατο.



Ο ΕΡΩΤΑΣ ποὺ ἔχει τὴν ἀρχή του στὸν Θεὸ εἶναι ἐκστατικός· δὲν ἀφήνει τοὺς ἐραστὲς ν᾽ ἀνήκουν στὸν ἑαυτό τους ἀλλὰ σ᾽ ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὴ φροντίδα ποὺ ἔχουν οἱ ἀνώτερες ὑπάρξεις γιὰ τὶς κατώτερες, ἀπὸ τὴ συμπαράσταση ἀνάμεσα σὲ ὄντα τῆς ἴδιας τάξης καὶ ἀπὸ τὴν ἀκόμη πιὸ θεϊκὴ στροφὴ τῶν χαμηλώτερων ὄντων πρὸς τὰ ὑψηλώτερα. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ μέγας Παῦλος ὅταν κυριεύθηκε ἀπὸ τὸν θεῖο ἔρωτα κι ἔνοιωσε τὴν ἐκστατικὴ δύναμη, εἶπε μ᾽ ἔνθεο στόμα “δὲν ζῶ πιὰ ἐγώ, ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός”, σὰν ἀληθινὸς ἐραστὴς καὶ ἐκστατικὸς γιὰ τὸν Θεό, ὅπως λέει ὁ ἴδιος, χωρὶς νὰ ζεῖ τὴ δική του ζωὴ ἀλλὰ τὴ ζωὴ τοῦ ἐραστῆ του ἐπειδὴ ὑπερβολικὰ τὴν ἀγαπάει.




Ὅσιος Ἠλίας ὁ Ἔκδικος

ΣΤΗΝ ΕΓΓΑΜΗ ΖΩΗ ὁ ἄνδρας καὶ ἡ γυναίκα δὲν μποροῦν νὰ κοιτάζονται χωρὶς πάθος· τὸ καθαρὸ βλέμμα θὰ τὸ βροῦμε στὴ μοναχικὴ ζωή, ὅπου δὲν θὰ γίνεται ἀντιληπτὴ ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στὰ δύο φῦλα, ἐπειδὴ ὁ μοναχὸς ζεῖ καθ᾽ ὁμοίωσιν μέσα στὸν Χριστό.