Είχαμε, αγαπητοί μου, είχαμε πει σε μια προηγούμενη ομιλία, ότι όταν οι Τούρκοι κυρίευσαν την Πόλη και πήραν την Αγία Σοφιά και άλλες όμορφες κεντρικές εκκλησίες, οι χριστιανοί αναγκάσθηκαν να πηγαίνουν και να εκκλησιάζωνται σε άλλους ναούς. Τους κεντρικούς ναούς οι Τούρκοι τους έκαναν τζαμιά.

Αυτό έκαναν και στην Πόλη οι σουλτάνοι, και το παράδειγμα των σουλτάνων το μιμήθηκαν οι πασάδες και οι αγάδες στις επαρχίες. Οι χριστιανοί πιέζονταν, άφηναν τις κεντρικές εκκλησίες για να λατρεύσουν τον αληθινό Θεό και έχτιζαν τις εκκλησίες του έξω από τις πόλεις και τα χωριά. Στο κέντρο των χωριών μόνο τζαμιά χτίζονταν και μαζεύονταν οι Τούρκοι κάθε Παρασκευή και λάτρευαν τον ψευδοπροφήτη τους Μωάμεθ. Γι’ αυτό στη Μακεδονία και μάλιστα στη Δυτική οι παλαιότερες εκκλησίες στα χωριά είναι χτισμένες έξω, και το χειμώνα, που πολλές φορές είνε πολύ βαρύς, οι χριστιανοί δυσκολεύονται να πάνε στις εκκλησίες.
Ως επίσκοπος έκανα αγώνα στην περιφέρειά μου για να πείσω τους χωρικούς να δώσουν οικόπεδα στο κέντρο του χωριού για να χτιστεί καινούργια εκκλησία. Αλλά σ’ αυτήν την προσπάθεια αντιδρούν όχι τόσο οι χωρικοί μας, όσο μερικοί άθεοι και άπιστοι που κάνουν το διανοούμενο και ποτέ δεν πατούν στην εκκλησία. Αυτοί λένε: Τι θέλουν οι εκκλησίες στο κέντρο; Βέβαια, ω άπιστοι και άθεοι, στο κέντρο του χωριού το σχολείο, το νηπιαγωγείο, το γραφείο της κοινότητος, το ιατρείο, ακόμα και τα καφενεία και τα κέντρα διασκεδάσεως και οι αποθήκες και οι σταύλοι των χοίρων, όλα τα κτίρια στο κέντρο· μόνο η εκκλησία έξω!…
Αυτοί οι άνθρωποι που θέλουν την εκκλησία έξω από το χωριό τους φέρονται όπως φέρθηκαν οι κάτοικοι της Βηθλεέμ. Τη νύχτα που επρόκειτο να γεννηθεί ο Χριστός στη Βηθλεέμ καμιά πόρτα δεν άνοιξε για να δεχθεί την Παναγία, αλλά αναγκάσθηκε να βγει έξω από τη Βηθλεέμ, να πάει σε μια σπηλιά και εκεί να γεννήσει τον Χριστό. Έξω! Φωνάζανε οι Βηθλεεμίτες. Έξω! Φωνάζουν και σήμερα μερικοί άθεοι και άπιστοι, που ταράζονται όχι μόνο να βλέπουν εκκλησίες και εξωκκλήσια, αλλά και ν’ ακούνε ακόμη την καμπάνα να χτυπάει. Και αν καμιά φορά επιτρέψει ο Θεός και επικρατήσουν, και εκκλησιές και εξωκκλήσια και καμπαναριά θα τα καταργήσουν, για να μην ακούγεται το όνομα του Χριστού.
***
Αλλ’ όταν δεν υπήρχαν Τούρκοι, οι εκκλησίες χτίζονταν μέσα στα χωριά και στις πόλεις, χτίζονταν στα ωραιότερα και κεντρικότερα μέρη. Και γύρω από τις εκκλησίες υπήρχε πολύς χώρος, αυλόγυρος. Γιατί στην παλιά, την ένδοξη εποχή, οι ναοί δεν ήταν τα μόνα κτίρια. Γύρω από το ναό υπήρχαν και άλλα κτίρια, που ανήκαν στην ιδιοκτησία της Εκκλησίας· κτίρια που εξυπηρετούσαν διάφορες ανάγκες της χριστιανικής κοινότητος. Με το ναό στη μέση αποτελούσαν ένα όμορφο κτιριακό συγκρότημα που έδειχνε τη ζωή και την κίνηση της τότε Εκκλησίας. Στο βίο του Μ. Βασιλείου διαβάζουμε, ότι ο μεγάλος αυτός πατέρας της Εκκλησίας ως επίσκοπος της Καισαρείας, έχτισε όχι μόνο μητροπολιτικό ναό στην Καισαρεία, αλλά στο μεγάλο αυλόγυρο του ναού έχτισε και διάφορα άλλα εκκλησιαστικά κτίρια. Έχτισε κελιά για τους κληρικούς και υπηρέτας της Εκκλησίας. Έχτισε γηροκομείο για τους γέροντες. Έχτισε νοσοκομείο για τους αρρώστους. Έχτισε ξενώνες για τους ξένους που έρχονταν στην Καισαρεία. Έχτισε ακόμη και λεπροκομείο για κείνους που προσβάλλονταν από τη φοβερή αρρώστια της λέπρας. Κανένας από τους δυστυχισμένους και πονεμένους δεν έμεινε έξω από τη στοργή και το ενδιαφέρον του μεγάλου αυτού πατρός της Εκκλησίας. Το κοινωνικό και φιλανθρωπικό αυτό συγκρότημα των κτιρίων ο κόσμος το ονόμασε Βασιλειάδα. Όλο αυτό το συγκρότημα με το πέρασμα των αιώνων καταστράφηκε. Μέχρι το 1922, όταν έγινε η καταστροφή της Μ. Ασίας, λένε ότι υπήρχαν ακόμη τα σημάδια του χριστιανικού εκείνου μεγαλείου. Αλλά τώρα δεν υπάρχει τίποτε. Τώρα εκκλησίες και μοναστήρια και ευαγή ιδρύματα, που ήταν άφθονα στη Μ. Ασία, καταστράφηκαν, γιατί πέρασε ο Τούρκος. Και όπου περνάει ο Τούρκος χορτάρι δεν φυτρώνει…
«Περασμένα μεγαλεία
και διηγόντας τα να κλαις».
***
Σήμερα οι ναοί δεν συντροφεύονται από τα φιλανθρωπικά ιδρύματα που υπήρχαν στην εποχή του Μ. Βασιλείου και άλλων πατέρων και διδασκάλων της Εκκλησίας. Άλλοτε, και στη μικρότερη χριστιανική κοινότητα, δίπλα στο ναό υπήρχαν μερικά κελιά, ταπεινά οικήματα, αλλά καθαρά, τακτοποιημένα. Ονομάζονταν ξενώνες. Σ’ αυτά τα οικήματα, στους ξενώνες, εύρισκαν φαγητό και ύπνο οι χριστιανοί που έρχονταν από μακρινά μέρη για τις διάφορες δουλειές τους και έμεναν για λίγες μέρες στα χωριά. Φιλόξενοι ήταν τότε οι χριστιανοί. Το θεωρούσαν μεγάλη αμαρτία να έρθει ένας ξένος στο χωριό τους και να μείνει τη νύχτα έξω στο ύπαιθρο.
Σήμερα στη δήθεν προοδευμένη κοινωνία μας ανάμεσα στ’ άλλα κακά που υπάρχουν είνε και η αφιλοξενία. Υπάρχουν βέβαια και χωριά που οι κάτοικοι είναι πολύ φιλόξενοι. Αλλά υπάρχουν και χωριά που δεν το ’χουν τίποτε να αφήσουν έξω τον ξένο. Ας αναφέρουμε ένα από τα πολλά παραδείγματα. Στα πρώτα χρόνια της επισκοπικής μου διακονίας, επειδή δεν υπήρχαν ιερείς στην περιφέρειά μας, αναγκασθήκαμε και ζητήσαμε ιερείς από την Αθήνα και άλλες Μητροπόλεις, για να μείνουν λίγο καιρό εδώ στα σύνορα και να εξυπηρετήσουν τις θρησκευτικές ανάγκες των ακριτών. Κάπου έπρεπε οι ξένοι αυτοί ιερείς να μείνουν. Σε μερικά χωριά συναντήσαμε πολύ μεγάλη αντίσταση. Υπήρχαν σ’ αυτά σπίτια αδειανά, αλλά οι χωρικοί δεν παραχωρούσαν ένα δωμάτιο για να μείνει ο ταλαίπωρος ιερεύς. Σ’ ένα χωριό, που δεν αναφέρουμε το όνομά του γιατί σκοπός μας δεν είνε να ξευτελίσουμε τους κατοίκους αλλά να ελέγξουμε μια κακία, σ’ ένα χωριό στείλαμε ιερέα για να κάνει τις ακολουθίες τη Μ. Εβδομάδα. Εργάσθηκε με ζήλο. Ήρθε η νύχτα της Αναστάσεως. Έκανε την ανάσταση, αλλά όταν τελείωσε η ακολουθία οι χωρικοί έφυγαν και ο ιερεύς έμεινε μόνος. Κανένας δεν τον πλησίασε. Κανένας δεν τον κάλεσε στο σπίτι του. Ο ιερεύς έμεινε στο ναό, έκοψε ένα πρόσφορο, το βούτηξε μέσα σ’ ένα ποτήρι κρασί, και έκανε Πάσχα με δάκρυα στα μάτια για τη σκληρότητα των ανθρώπων. Και δεν ήταν το μόνο χωριό…
Αλλ’ όχι μόνο στη δική μας περιφέρεια, αλλά και σ’ άλλες περιφέρειες υπάρχει η αφιλοξενία. Αφιλόξενα χωριά! Είναι έτσι πάντοτε; Όχι. Εάν στα χωριά αυτά τα αφιλόξενα πάει κάποιος δημόσιος υπάλληλος, που έχει κάποια δύναμη και μπορεί να τους ωφελήσει ή και να τους ζημιώσει στα υλικά τους συμφέροντα, τότε πολλοί παρουσιάζονται να τον φιλοξενήσουν. Αλλ’ αυτή η φιλοξενία δεν έχει ως ελατήριο την εξυπηρέτηση του ξένου, αλλά την εξυπηρέτηση των ίδιων. Οι άνθρωποι αυτοί, ιδιοτελείς και συμφεροντολόγοι, δίνουν λίγα για να πάρουν πολλά. Αλλ’ αυτή η φιλοξενία δεν έχει καμιά σχέση με τη φιλοξενία που συνιστά το ιερό Ευαγγέλιο. Όσοι θέλουν ας διαβάσουν το Ευαγγέλιο της μελλούσης κρίσεως, για να δουν εκεί ότι στην κόλαση την αιώνια θα πάνε όλοι εκείνοι που δεν έχουν αγάπη στην καρδιά τους και βλέπουν τον ξένο να πεινά και να κρυώνει και δεν ανοίγουν το σπίτι τους για να τον φιλοξενήσουν. Στο πρόσωπο κάθε ξένου είναι κρυμμένος ο Χριστός. Γι’ αυτό και ο Χριστός θα πει σ’ αυτούς: «Ξένος ήμην, και ου συνηγάγετέ με». Ξένος ήμουν, και δεν μου δείξατε καμιά αγάπη.