Συναφές είναι και το φτύσιμο για την αποτροπή του ματιάσματος. Αυτό είναι τόσο συνηθισμένο κι έχει μαγική προέλευση. Πολλοί συνηθίζουν να φτύνουν κάποιο άνθρωπο η κάποιο αντικείμενο για να μη πιάσει το μάτι. «Νά σέ φτύσω νά μή βασκαθεῖς» πού απευθύνεται σε ανθρώπους τούς οποίους θαυμάζουμε για τα προσόντα και την ευτυχία τους.
Εκείνος όμως πού φτύνει, ασχημίζει την εικόνα του Θεού και ρυπαίνει το σώμα του Χριστού τού οποίου μέλος είναι κάθε χριστιανός. Άρα, το φτύσιμο είναι πράξη εξευτελισμού και διαπομπεύσεως. Είναι πράξη βλασφημίας κατά τού Χριστού, τού οποίου ναός είναι το σώμα κάθε βαπτισμένου πιστού. Όντας εκείνος ακάθαρτος επιδιώκει να μεταφέρει και στον άνθρωπο το μόλυσμα της ακαθαρσίας. Όταν, λοιπόν, ο γητευτής κάνει ότι θα έκανε ο διάβολος, κι ο εξορκιστής λερώνει με τον εξευτελιστικό αυτό τρόπο την εικόνα τού Χριστού, τότε δεν χρειάζεται να επέμβει εκείνος. Μόνος του ο άνθρωπος παραδίδει τον συνάνθρωπο του στην εξουσία τού σατανά.
Το φτύσιμο πού χρησιμοποιείται από την Εκκλησία στην ακολουθία της Κατηχήσεως έχει διαφορετική έννοια. Εδώ εμπτύεται ο διάβολος από τον ευπρεπιζόμενο προς το άγιο βάπτισμα κατηχούμενο. Ο «ἐμπτυσμός» εδώ συμβολίζει την αποταγή από τα έργα του διαβόλου και την σύνταξη με τον Χριστό.



Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Εξορκισμοί, Εξορκιστές και Βασκανία»