Προβληματίζει έντονα ο μεγάλος αριθμός παιδιών και εφήβων, τα οποία παρόλο που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει μέσα σε χριστιανικές οικογένειες, τελικά δεν ακολουθούν το Χριστό στη ζωή τους. Αυτό δεν είναι κακό μονάχα για τα παιδιά αυτά, αλλά αποτελεί και μια μεγάλη απογοήτευση για τους γονείς. Επιπλέον δίνεται έτσι μια κακή μαρτυρία στον έξω κόσμο. Ποιοι είναι οι λόγοι για το φαινόμενο αυτό;


Το ερώτημα αυτό αγγίζει ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα πάρα πολλές χριστιανικές οικογένειες αλλά και εκκλησίες. Το φυσικότερο θα ήταν τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που ανατρέφονται σε μια χριστιανική οικογένεια και εκκλησιάζονται τακτικά, να παραχωρήσουν τον εαυτό τους στο Χριστό και να βαδίσουν στο δικό Του δρόμο. Δυστυχώς όμως δεν συμβαίνει πάντοτε έτσι.

Υπάρχουν μερικές συγκεκριμένες βασικές αιτίες που συντελούν στην αδιαφορία των παιδιών για τα πνευματικά πράγματα και στην τελική απομάκρυνση τους από το Χριστό. Να μερικές απ' αυτές τις αιτίες:

1. Το γενικό κλίμα μέσα στην οικογένεια

Η ατμόσφαιρα μέσα σε πολλές οικογένειες, ακόμα και μέσα σε χριστιανικές οικογένειες δυστυχώς, δεν είναι η πρέπουσα, δεν είναι η θετική. Στην πραγματικότητα είναι συχνά αρνητική και δυσάρεστη. Υπάρχουν διαμάχες τσακωμοί, φιλονικίες, διαφωνίες και αντί για μια ατμόσφαιρα αγάπης και αλληλοσεβασμού, επικρατεί ο θυμός, η δυστυχία και η σύγχυση. Πολλοί γονείς έχουν σοβαρό πρόβλημα προσαρμοστικότητας, πράγμα που κάνει πολύ δύσκολη τη ζωή μαζί τους.
Πατέρας και μητέρα τσακώνονται με το παραμικρό μεταξύ τους και τα παιδιά βρίσκονται παγιδευμένα στη μέση.

Αυτό το ασταθές και θλιβερό κλίμα επιφέρει σύγχυση στο νου του παιδιού και το αποκαρδιώνει. Φτάνει κάποτε στο σημείο να κατηγορεί τον εαυτό του για τα προβλήματα της οικογένειας. Κι επειδή οι γονείς λένε πως είναι χριστιανοί, το παιδί καταλήγει στο συμπέρασμα πως δεν είναι αυτός ο χριστιανισμός, τότε μπορεί να κάνει και χωρίς αυτόν. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που δεν παραδίνει την καρδιά του στο Χριστό και δεν Τον δέχεται σαν προσωπικό του Σωτήρα και Κύριο της ζωής του.


2. Ασυνέπεια

Αν υπάρχει κάτι που απογοητεύει τελείως το παιδί και σκοτώνει κάθε ενδιαφέρον του για τον χριστιανισμό, αυτό είναι η ασυνέπεια ανάμεσα στα λόγια και στη ζωή των γονέων του. Λένε οι γονείς οι γονείς του ότι πιστεύουν στο λόγο του Θεού, αλλά δε ζουν σύμφωνα με τις διδαχές του.

Ο λόγος του Θεού διδάσκει να μην κλέβουμε, κι όμως το παιδί βλέπει τους γονείς να προσπαθούν να κλέψουν την Εφορία αποκρύβοντας τα πραγματικά τους εισοδήματα ή διογκώνοντας τα έξοδα τους με ή με ένα σωρό άλλους τρόπους.

Ο λόγος του Θεού μας διδάσκει να λέμε πάντα αλήθεια, μα το παιδί βλέπει τους γονείς του να λένε ψέματα στους άλλους, αλλά και στα παιδιά τους και μεταξύ τους. Ψέματα που ίσως δεν τα υπολογίζουν οι ίδιοι, αλλά στην ψυχή των παιδιών τους φέρνουν την καταστροφή.

Ο λόγος του Θεού μας λέει να πειθαρχούμε στους νόμους του Κράτους, κι όμως το παιδί βλέπει τους γονείς του να παραβιάζουν συνεχώς το όριο ταχύτητας, καθώς οδηγούν το αυτοκίνητο τους.

Το παιδί βλέπει τους γονείς του να έχουν την Αγία Γραφή, αλλά δεν τους βλέπει να την ανοίγουν συχνά και να τη μελετούν.

Όταν οι γονείς παρακολουθούν αμφίβολης ποιότητας έργα στην τηλεόραση ή λένε άπρεπα λόγια ή ανέκδοτα όταν δεν τους ακούνε άλλοι χριστιανοί, δεν μπορεί παρά να συμπεράνουν τα παιδιά ότι ο χριστιανισμός δεν είναι τίποτε άλλο από μια υποκρισία. Κι επειδή δεν θέλουν να γίνουν υποκριτές σαν τους γονείς τους, αρνούνται τον χριστιανισμό ολότελα.


3. Κριτική

Ένα άλλο στοιχείο που μπορεί να μειώσει ή να εξαφανίσει ολότελα το ενδιαφέρον ενός παιδιού για το Χριστό, είναι να βλέπει τους γονείς να κριτικάρουν συνεχώς του άλλους. Μερικοί κριτικάρουν το καθετί και τον καθένα. Δυστυχώς την πρώτη θέση στην κριτική τους κατέχουν τις πιο πολλές φορές όσοι εργάζονται με οποιονδήποτε τρόπο στο έργο του Θεού.

Όταν το παιδί ακούει συνεχώς τους γονείς του να επικρίνουν τους πάντες με πρώτους εκείνους που εργάζονται στο έργο του Θεού, χάνει την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη στον καθένα που με οποιοδήποτε τρόπο σχετίζεται με τον χριστιανισμό ή την εκκλησία, με συνέπεια να μη θέλει να έχει κανένα δεσμό ή σχέση μαζί με ότι ονομάζεται χριστιανισμός.

4. Κακομεταχείριση

Διαβάζουμε συχνά στις εφημερίδες ή ακούμε στην τηλεόραση φοβέρες περιπτώσεις κακομεταχείρισης παιδιών από τους γονείς τους ή ακόμα και της μητέρας από τον πατέρα.

Συμβαίνει άραγε κάτι τέτοιο μέσα σε χριστιανικές οικογένειες; Δυστυχώς σε μερικές περιπτώσεις συμβαίνει. Κάποιος έκανε μια μελέτη για τα είδη των κακομεταχειρίσεων που κάποτε λαβαίνουν χώρα μέσα σε «χριστιανικές» λεγόμενες οικογένειες. Αν και ήταν πολλά τα είδη των κακομεταχειρίσεων που διαπίστωσε ότι συμβαίνουν σε «χριστιανικά» σπίτια, η πλειονότητα τους αφορούσε την συναισθηματική κακομεταχείριση.

Όταν ένα παιδί μέσα σε μια τέτοια "χριστιανική" οικογένεια γίνεται αντικείμενο συνεχών λεκτικών και συναισθηματικών κακομεταχειρίσεων, διαμορφώνει συνήθως μια χαμηλή εκτίμηση για τον εαυτό του και χάνει επίσης την εμπιστοσύνη του στους γονείς του. Έτσι τα αρνητικά συναισθήματα που δημιουργούνται μέσα του, επηρεάζουν τη στάση του απέναντι στο Θεό και τον εμποδίζουν να εμπιστευθεί την αγάπη του ουράνιου Πατέρα.


5. Το εκκλησιαστικό περιβάλλον

Αν ένα παιδί δεν εκκλησιάζεται μαζί με τους γονείς του σε μια χριστοκεντρική εκκλησία με ανόθευτη τη διδαχή του Ευαγγελίου, το πιθανότερο θα είναι να μην ξυπνήσει το ενδιαφέρον του για το Χριστό. Επομένως δεν μπορούμε να περιμένουμε από το παιδί αυτό να εκδηλώσει κάποιο ενδιαφέρον για τα πράγματα του Θεού, κι ούτε να ακολουθήσει το Χριστό όταν φτάσει στην εφηβική ηλικία ή ενηλικιωθεί. Φιλελεύθερες, μοντερνιστικές εκκλησίες δεν μπορούν να εμπνεύσουν τους νέους να αφιερώσουν τη ζωή τους στο Χριστό.


6. Έλλειψη συναίσθησης των γονιών για την ευθύνη τους έναντι των παιδιών τους

Πολλοί γονείς, αν και πιστοί και ειλικρινείς χριστιανοί δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν την ευθύνη τους να διδάξουν και να οδηγήσουν τα παιδιά τους στο Χριστό. Είναι ένα θέμα αυτό, που πρέπει να τονιστεί για να το αντιληφθεί ο κάθε γονιός. Η σωτηρία ενός παιδιού δεν είναι αποκλειστική ευθύνη του ποιμένα της εκκλησίας ή του δασκάλου του Κυριακού Σχολείου. Είναι ευθύνη περισσότερο των χριστιανών γονιών, κι είναι ανάγκη να το συνειδητοποιήσουν πλήρως αυτό, ώστε με τη διδαχή και το παράδειγμα τους να οδηγήσουν τα παιδιά τους στο Χριστό.


7. Προσωπική ευθύνη

Σε τελευταία ανάλυση, όμως, η σωτηρία είναι ένα θέμα προσωπικής εκλογής. Ακόμα κι όταν τα περισσότερα ή όλα τα πράγματα είναι θετικά στο περιβάλλον ενός παιδιού, η αποδοχή του Χριστού ως Σωτήρα του είναι απόφαση αποκλειστικά δική του. Το ίδιο το παιδί έχει την αποκλειστική ευθύνη για τις επιλογές που θα κάνει. Κάποτε αρνείται το Χριστό και τραβάει -σαν μεγαλώσει - το δικό του δρόμο μέσα στον κόσμο, άσχετα από τη σωστή διδαχή που του πρόσφεραν οι γονείς του από τη βρεφική του ηλικία. Είναι σπάνιο να συμβεί κάτι τέτοιο, αν οι γονείς του υπήρξαν πράγματι υποδειγματικοί σαν δάσκαλοι και σαν ζωντανό παράδειγμα για το παιδί τους, αλλά δεν αποκλείεται κιόλας. Σε μια τέτοια περίπτωση οι γονείς θα πρέπει να συνεχίσουν να προσεύχονται για την σωτηρία του και μπορεί ο Θεός να απαντήσει στις προσευχές τους.

Πηγή: