6. Θα είναι το άγιο Πνεύμα ζωντανό νερό στην καρδιά σας (Ιωάν. ζ΄ 37)…

• · Θα έχουμε ευτυχία, ικανοποίηση και πληροφορία.
• · Ικανότητα «διδάξαι και άλλους βοηθήσαι»
• · Επίσης είναι χρησιμότατο το Πανάγιο Πνεύμα και για τους κεκοιμημένους. Δεν είναι μόνο ύδωρ παρηγορίας για τους πενθούντες, αλλά και ύδωρ κατανύξεως και καταψύξεως και αναψυχής για τους προαπελθόντας. Το άγιο Πνεύμα πάει παντού, «ερευνά ακόμη και τα βάθη του Θεού», ως ομοούσιον τω Πατρί και τω Υιώ.

7. Μη φύγετε από τα Ιεροσόλυμα έως ού ενδύσασθε δύναμιν εξ ύψους (Λουκ. κδ΄ 49)…

• · Θα σας δώσει πνεύμα ιεραποστολής και μαρτυρίας
• · Θα πάρετε ό,τι σας λείπει, όπως και οι μαθητές: δύναμη, θάρρος, τόλμη , αφοβία, παρρησία, θάρρος υπάρξεως και λόγου, παρουσίας και μαρτυρία, μαρτυρίου και θανάτου.

Δεν καθόλου τυχαίο που μέσα στην Αγία Γραφή το Πανάγιο Πνεύμα εμφανίζεται ως ύδωρ ζων (στη Σαμαρείτιδα), πνοή βιαία ανέμου (στη Πεντηκοστή), πύρινες γλώσσες (στο Υπερώο), φως (στη Μεταμόρφωση), αύρα λεπτή (στον προφήτη Ηλία), σοφία (στον Δανιήλ), νεφέλη (στον Σολομώντα), ως περιστερά (στη Βάπτιση). Όλα αυτά είναι ακριβώς ό, τι χρειαζόμαστε.

Το άγ. Πνεύμα μας καθαίρει, μας αναγεννά, μας μεταβάλλει. Όπυ πηγαίνει και επικάθεται το άγιο Πνεύμα, αυτό – αυτός, «ηγίασται και μεταβέβληται». Αυτόν τον αγιασμό και τη μεταβολή χρειαζόμαστε για να βγούμε από την ταλαιπωρία μας.

Για όλα αυτά ο απόστολος Παύλος συνοψίζει τα δώρα του αγ. Πνεύματος σε καρπούς και χαρίσματα. Καρποί είναι οι αρετές που φυτρώνουν στις ψυχές των μελών της Εκκλησίας και καρποφορούν με την επώαση και επενέργεια του αγ. Πνεύματος, όπου βεβαίως υπάρχει ταπείνωση και εργατικότητα. Χαρίσματα είναι οι δεξιότητες και ικανότητες, τα δώρα που δίδονται με το βάπτισμα και το χρίσμα, με την προσωπική είσοδο ενός εκάστου στην Πεντηκοστή της Εκκλησίας. Καρπός του αγ. Πνεύματος είναι: αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα και εγκράτεια (Γαλ. ε΄ 22). Χαρίσματα είναι το αποστολικό και προφητικό χάρισμα, το διδασκαλικό και κηρυκτικό, διοικήσεις, κυβερνήσεις, αντιλήψεις, γένη γλωσσών, χαρίσματα ιαμάτων (Α΄ Κορ. ιβ΄28)…

Ο καθένας μας λοιπόν οφείλει το πρώτον ως μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας να αναλογισθεί το χάρισμα που του έδωσε ο Θεός με την κληρονομικότητα, το άγιο Χρίσμα και ως ανταμοιβή των πνευματικών κόπων του. Αυτό το χάρισμα, όμοιο ή διαφορετικό με τα χαρίσματα των άλλων, εν χώρω και χρόνω, ανήκει σε όλη την εκκλησία και δεν έχει κανένας δικαίωμα να το κρύψει κάτω από τη γη και το μόδιο. Αντίθετα, πρέπει να το αξιοποιήσει με υπακοή στο Θεό και την Εκκλησία, τον Επίσκοπο και τον πνευματικό του, χάριν της προκοπής του Σώματος της Εκκλησίας.

Από την άλλη μεριά με βαθειά προσευχή οφείλει να οικειοποιηθεί δια του προσωπικού του αγώνος και των αγίων μυστηρίων όλον τον καρπόν του αγίου Πνεύματος. Ο προσωπικός εξαγιασμός μας συγκινεί τον Θεό ώστε να δώσει και άλλα χαρίσματα στον εργατικό και φιλότιμο δούλο Του.

Οπωσδήποτε όμως μαζί με την αυτογνωσία, τον προσωπικό αγώνα και καταρτισμό, για να γίνει ο άνθρωπος του Θεού δοχείον χωρητικό της ακτίστου χάριτος του αγ. Πνεύματος, θα πρέπει να ελέγχει πάντοτε τον εαυτό του αν βρίσκεται στην πίστη, στην ορθόδοξη αλήθεια και στην υπακοή της ενότητος της Εκκλησίας. Χωρίς αυτά τα στοιχεία της προσωπικότητος μας τα χαρίσματα γίνονται δαιμονικά, αιρετικά, καταστροφικά και αυτοκαταστροφικά.

Γιαυτό μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία σημασία έχουν τα προσωπικά χαρίσματα και η προσωπική αξία ενός εκάστου, μόνον όμως όταν βρίσκονται μέσα στην ορθόδοξη αλήθεια, στην ενότητα της Πίστεως και στην εκκλησιαστική κοινωνία. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι τα χαρίσματα των αιρετικών και η αγιότητα των σχισματικών δεν είναι τίποτε άλλο πέραν από αυτά που έχουν ως στοιχεία του χαρακτήρος των οι όπου γης άνθρωποι.

Έτσι λοιπόν και μείς, μαζί με την ωραιοτάτη ευχή στο άγιο Πνεύμα, το «Βασιλεύ Ουράνιε», να παρακαλούμε το Θεό να μένουμε πιστοί στην Ορθοδοξία μας και στην Εκκλησία μας, αγωνιζόμενοι επίσης στον προσωπικό μας αγιασμό και όχι απλώς να λέγουμε , όπως οι Εβραίοι της εποχής του Χριστού, «ότι πατέρα έχομε τον Αβραάμ» και να κραδαίνουμε τις σημαίες της ευσεβείας και τη δύναμη αυτής να αρνούμαστε πάνω στα πράγματα της καθημερινής ζωής.

ΠΗΓΗ