Η αρχαία ελληνική λέξη κανών δηλώνει κάθε ευθεία ράβδο που χρησιμεύει για ευθυγράμμιση, το όργανο που χρησιμοποιείται για τη χάραξη ευθειών γραμμών (χάρακας) και μεταφορικά καθετί που χρησιμεύει ως μέτρο, πρότυπο, κριτήριο ή μια γενική αρχή. Έτσι, τα βιβλία του Κανόνα, εφόσον πιστεύεται ότι περιέχουν τον αποκεκαλυμμένο θείο λόγο, αποτελούν το μέτρο της πίστεως και της ζωής του θρησκεύοντος ανθρώπου και το γνώμονα για την ευθυγράμμιση του θρησκευτικού του φρονήματος.



Υπάρχουν διαφορές μεταξύ του κανόνα των Ιουδαίων και του κανόνα των Χριστιανών αλλά και διαφορές μεταξύ των Χριστιανικών δογμάτων όσον αφορά τα βιβλία που ανταποκρίνονται στα πρότυπα της κανονικοποίησης. Τα διαφορετικά κριτήρια και η διαδικασία κανονικοποίησης για καθεμία από τις θρησκευτικές κοινότητες ορίζει το τι θεωρούν τα μέλη της κοινότητάς τους ως Βίβλο τους.

Ο κάθε κανόνας, ακολούθησε μια μακροχρόνια και πολύπλοκη πορεία, η οποία, ιδιαίτερα για τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, δεν είναι σε όλες τις φάσεις της με βεβαιότητα γνωστή. Στην Καινή Διαθήκη αλλά και στην εκκλησιαστική γραμματεία του 3ου αιώνα μ.Χ., ο όρος κανών δηλώνει την επίσημη παράδοση, διδασκαλία, κλπ., η οποία ρυθμίζει την πίστη και τη ζωή των χριστιανών. Από τον 4ο αιώνα ο ίδιος όρος χρησιμοποιείται και για τη δήλωση της Αγίας Γραφής, ως το μέτρο και κριτήριο της χριστιανικής πίστης και ζωής. Αργότερα η λέξη κανών πήρε τη σημασία της συλλογής, του καταλόγου των βιβλίων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης.


Ενώ η Καινή Διαθήκη έγινε δεκτή στο σύνολό της από την χριστιανοσύνη (για την απαρίθμηση των βιβλίων που περιέχει, βλ. λήμμα Καινή Διαθήκη), δεν έγινε όμως το ίδιο με την Παλαιά Διαθήκη για την οποία οι παρακάτω όροι, προσδιορίζουν την αποδοχή ή μη ενός βιβλίου και τη θέση του γενικότερα μέσα στη λειτουργική ζωή της κάθε θρησκευτικής κοινότητας:
Κανονικά ή Πρωτοκανονικά
Δευτεροκανονικά ή Αναγιγνωσκόμενα ή Αντιλεγόμενα ή Μη κανονικά
Απόκρυφα - Ψευδεπίγραφα

Ο Ελληνικός ή Αλεξανδρινός Κανόνας


Ο κανόνας αυτός ονομάζεται «ελληνικός» από τη γλώσσα στην οποία είναι γραμμένος και «αλεξανδρινός» από τον τόπο προέλευσης του. Η ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο') σημείωσε την εμφάνιση του κανόνα αυτού, η οποία μεταφράστηκε με βάση το πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης στην Αλεξάνδρεια για να καλύψει τις θρησκευτικές ανάγκες των ελληνιστών Ιουδαίων. Η μετάφραση αυτή συνθέτει τον ομώνυμο "κανόνα των Ο'", που δεν είναι άλλος από τον ελληνικό ή αλεξανδρινό. Περιλαμβάνει επιπρόσθετα βιβλία πέρα από εκείνα του Ιουδαϊκού Κανόνα —τα περιεχόμενα του οποίου ήταν τα μόνα αποδεκτά ως θεόπνευστα από την αρχαιότερη Ιουδαϊκή κοινότητα της Παλαιστίνης και χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον από τον Ιησού Χριστό και τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης.


Αποτελείται από 49 βιβλία, 39 πρωτοκανονικά, που είναι αυτά ακριβώς του ιουδαϊκού ή παλαιστίνου κανόνα, και 10 δευτεροκανονικά ή αναγινωσκόμενα ήαντιλεγόμενα, όπως χαρακτηρίζονται. Λόγω της αριθμητικής αυτής υπεροχής τω 10 βιβλίων, είναι γνωστός και ως ευρύτερος κανόνας, σε αντίθεση με τον ιουδαϊκό που ονομάζεται στενός.


Ο ελληνικός ή αλεξανδρινός κανόνας είναι κι αυτός τριμερής και οι τρεις συλλογές βιβλίων, κατανέμονται με βάση το φιλολογικό χαρακτήρα και το περιεχόμενο τους:
Μέρος 1ο = Ιστορικά (βιβλία 23)

01. Γένεσις

02. Έξοδος

03. Λευιτικόν

04. Αριθμοί

05. Δευτερονόμιον

06. Ιησούς του Ναυή

07. Κριταί

08. Ρουθ

09. Α' Βασιλειών

10. Β' Βασιλειών

11. Γ' Βασιλειών

12. Δ' Βασιλειών

13. Α' Παραλειπομένων

14. Β' Παραλειπομένων

15. Α' Έσδρας

16. Β' Έσδρας

17. Νεεμίας

18. Τωβίτ

19. Ιουδίθ

20. Εσθήρ

21. Α' Μακκαβαίων

22. Β' Μακκαβαίων

23. Γ' Μακκαβαίων
Μέρος 2ο = Ποιητικά - Διδακτικά (βιβλία 7)

24. Ψαλμοί

25. Παροιμίαι

26. Ιώβ

27. Εκκλησιαστής

28. Άσμα Ασμάτων

29. Σοφία Σολομώντος

30. Σοφία Σειράχ
Μέρος 3ο = Προφητικά (βιβλία 19)

Μικροί προφήτες

31. Ωσηέ

32. Αμώς

33. Μιχαίας

34. Ιωήλ

35. Οβδιού

36. Ιωνάς

37. Ναούμ

38. Αββακούμ

39. Σοφονίας

40. Αγγαίος

41. Ζαχαρίας

42. Μαλαχίας

Μεγάλοι προφήτες

43. Ησαΐας

44. Ιερεμίας

45. Βαρούχ

46. Θρήνοι

47. Επιστολή Ιερεμίου

48. Ιεζεκιήλ

49. Δανιήλ


Τα 10 βιβλία του ελληνικού ή αλεξανδρινού κανόνα που ονομάζονται δευτεροκανονικά είναι τα ακόλουθα:

Ιστορικά

01. Α' Έσδρας

02. Τωβίτ

03. Ιουδίθ

04. Α' Μακκαβαίων

05. Β' Μακκαβαίων

06. Γ' Μακκαβαίων

Ποιητικά - Διδακτικά

07. Σοφία Σολομώντος

08. Σοφία Σειράχ

προφητικά

09. Βαρούχ

10. Επιστολή Ιερεμίου



Ο Κανόνας της Χριστιανικής Εκκλησίας - Η σημασία του


Ο πρώιμος Χριστιανισμός είχε στη διάθεσή του τις Γραφές, δηλαδή των σύνολο των βιβλίων των Ιουδαϊκών/Εβραϊκών Γραφών που αργότερα ονομάστηκαν «Παλαιά Διαθήκη». Η κατανόησή τους όσον αφορά τον Ιησού Χριστό βασίζονταν στο κήρυγμα των Αποστόλων και τις Γραφές. Τα κείμενα που συνέγραψαν οι Απόστολοι ήδη από τον πρώτο αιώνα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στη λειτουργία των χριστιανικών εκκλησιών. Αν και η Καινή Διαθήκη δεν αναφέρεται επίσημα σε μια συγκεκριμένη μορφή κανόνα, το γεγονός ότι οι συγγραφείς της Κ.Δ. παρέθεταν και χωρία από τα δευτεροκανονικά βιβλία, δείχνει ότι πολύ νωρίς η Εκκλησία καθιέρωσε δικά της κριτήρια για τον Κανόνα της Π.Δ. ανεξάρτητα από το Ιουδαϊσμό. Ο Ιησούς και οι απόστολοι, που γνώριζαν και μεταχειρίζονταν ως θεόπνευστες, στο σύνολο τους σχεδόν, τις ιερές γραφές της Π. Διαθήκης, δεν άφησαν καμιά σχετική με την έκταση του Κανόνα ή τον περιορισμό του, μαρτυρία.


Ήδη στα τέλη του 1ου αιώνα συγγράμματα όπως τα Ευαγγέλια και οι επιστολές του αποστόλου Παύλου είχαν ευρεία κυκλοφορίας και αποτελούσαν το κεντρικό σημείο αναφοράς της χριστιανικής πίστης. Ως τα τέλη του 2ου αιώνα είχε παγιωθεί ένα σύνολο ιερών γραφών οι οποίες κατείχαν αξιωματικό κύρος —το μεγαλύτερο μέρος εκείνων που θεωρούνται σήμερα δεκτά στον κανόνα της «Καινής Διαθήκης». Σταδιακά πλήθαιναν οι αναφορές σε αυτά τα συγγράμματα, τα οποία θεωρούνταν όλο και περισσότερο ως χριστιανικές Γραφές.


Η εμφάνιση του κανόνα σε μεγάλο βαθμό προήλθε από την προσπάθεια να διαχωριστούν οι γνήσιες από τις ψευδείς διδασκαλίες. Ήδη, κατά τον 2ο αιώνα, ο Ειρηναίος, ανέφερε ότι ομάδες Γνωστικών είχαν πλάσει και χρησιμοποιούσαν «ἀμύθητον πλῆθος ἀποκρύφων καὶ νόθων γραφῶν». Ταυτόχρονα, πρωτο-ορθόδοξοι χριστιανοί συγγραφείς παρέθεταν από ένα πλήθος πηγών πέρα από βιβλία που περιλήφθηκαν στον Βιβλικό κανόνα, και τα οποία αργότερα χαρακτηρίστηκαν ως «νόθα» ή «απόκρυφα».


Όσον αφορά τον χειρισμό των «δευτεροκανονικών» βιβλίων της Π.Δ που δεν περιλαμβάνονταν στην Ιουδαϊκή Βίβλου, δεν υπήρξε ομοφωνία. Οι επίσημες εκκλησιαστικές αποφάσεις δεν έδωσαν τελικά λύση στο θέμα. Η σύνοδος της Λαοδικείας (365) δέχεται το στενό «Ιουδαϊκό» κανόνα ενώ αντίθετα η σύνοδος της Ιππώνος (393) και οι δύο της Καρθαγένης (397 και 418), που την επικυρώνουν, προτιμούν τον ευρύτερο. Έτσι, το θέμα του κανόνα της Π. Διαθήκης, στην αδιαίρετη εκκλησία δεν θα βρει τελικά τη λύση του.