Το κάνουμε συχνά στη ζωή μας. Πιστεύω όλοι μας έχουμε παρόμοιες εμπειρίες. Λέμε κάποια πράγματα, χρησιμοποιούμε έννοιες που δεν ξέρουμε ακριβώς το πραγματικό τους νόημα, την ιδιαίτερη βαρύτητα που έχουν και τις συνέπειες που συνήθως ακολουθούν. Και αν μείνει κανείς μόνο στα λόγια, ας πούμε ότι οι συνέπειες είναι ελαφρύτερες. Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή, διότι συνήθως δεν αρκούμαστε στα λόγια, αλλά προχωράμε σε έργα, σε πράξεις, σε ζωή. Κάποτε προχωράμε τόσο γρήγορα, είμαστε τόσο αποφασισμένοι, που δεν μπορούμε ούτε καν να σκεφτούμε να γυρίσουμε πίσω, ούτε να ανακόψουμε πορεία. Και τότε η κατάληξη είναι συντρίμμια και ολοκληρωτικός όλεθρος. Σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία ανήκει και η φράση «Εγκαταλείπω το Θεό, …προσπερνάω το Θεό, …αγνοώ το Θεό…» όποιος κι αν τη λέει, ό, τι κι αν εννοεί ο ίδιος και οι γύρω απ’ αυτόν.
Γιατί τα σκεφτήκαμε όλα αυτά και γιατί τώρα; Μα έχουμε ένα παράδειγμα, που καλύτερό του δεν γίνεται. Πιστή και ανάγλυφη αποτύπωση των αληθειών που αναφέραμε πιο πάνω. Οι τραγικές μέρες που περνάει ο τόπος μας και ο κόσμος μας. Ένας κόσμος, που έχει την απειλή πάνω από τα κεφάλια του, και τον πόνο, την πικρία και το παράπονο μέσα στην ψυχή του καθημερινό πλέον σύντροφο. Δεν υπάρχει χειρότερο από ένα λαό που νιώθει προδομένος από αυτούς που διάλεξε και εμπιστεύτηκε να τον κυβερνούν. Πικραμένοι, πληγωμένοι άνθρωποι γύρω μας. Μικροί και μεγάλοι. Με την απορία αποτυπωμένη στα πρόσωπά τους και το ερώτημα πάντα το ίδιο, γιατί είμαστε έτσι, πώς φτάσαμε ως εδώ, ποιος φταίει, τι φταίει;

Οι απαντήσεις πολλές, ποικίλες, η προσφορά μεγάλη. Απαντήσεις, που όμως δεν έχουν το φως και την ικανοποίηση που θα θέλαμε. Τουλάχιστον να παρηγορηθούμε ότι ξέρουμε την προέλευση όλων αυτών και, αν χρειαστεί, ξέρουμε ποιον ή ποιους να δείξουμε με το δάχτυλο σαν υπεύθυνους. Και εδώ βρίσκεται το πραγματικό μας πρόβλημα και η αιτία για το αδιέξοδό μας. Ψάχνουμε ανάμεσά μας, στο επίπεδό μας το ανθρώπινο, το γήινο, και είναι λάθος. Τούτη η βαθιά κρίση, τούτη η παγκόσμια απειλή είναι πολύ μεγάλη για να έχει μόνο ανθρώπινη προέλευση, για να είναι δηλαδή τα αίτιά της ανάμεσα στους ανθρώπους που κάτι δεν έκαναν καλά, κάτι δεν πρόβλεψαν, κάτι δεν γνώριζαν ή δεν γνωρίζουν…

Ο προσωπικός Θεός της Αγίας Γραφής δεν εξαντλείται στη θρησκεία ή στα θρησκευτικά πράγματα, ούτε στις ποικίλες εκκλησίες ή στα δόγματα. Είναι κάτι πολύ περισσότερο και πολύ πιο άμεσο για τον άνθρωπο από όλα αυτά. Σε άπειρο και απόλυτο βαθμό ο ζωντανός, προσωπικός Θεός της Αγίας Γραφής είναι σοφός, είναι δίκαιος, είναι παντοδύναμος, έχει φως, έχει αγάπη για τον άνθρωπο, είναι αγαθός. Όλα αυτά και πολλά περισσότερα τα έχει η προσωπικότητα του ζωντανού Θεού στον υπέρτατο βαθμό και τα προσφέρει απλόχερα στον άνθρωπο που θα Του ζητήσει με μετάνοια, ταπείνωση και γνήσια πίστη να γίνει Κύριός του και Θεός του.

Όταν ο άνθρωπος επιλέξει τον αντίθετο δρόμο, το δρόμο δηλαδή του «εγκαταλείπω τον Θεό, απομακρύνομαι και Τον απομακρύνω, Τον αγνοώ…» τότε, μαζί με το Θεό αποκλείει από τη ζωή του και όλες Του τις ιδιότητες που αναφέραμε πιο πάνω, όλα Του τα χαρακτηριστικά και τις άπειρες δυνατότητές Του. Φεύγει διωγμένος από τη ζωή μας ο Θεός και μαζί Του παίρνει και τον εαυτό Του. Επομένως ο άνθρωπος μένει χωρίς το φως, τη σοφία, τη δύναμη, την αλήθεια, τη στήριξη, τη βοήθεια και κυρίως την ευλογία του Θεού στη ζωή του. Μένει μόνος, αβοήθητος, απροσανατόλιστος, ανυπεράσπιστος.

Οι αναλογίες και τα μεγέθη όμως είναι εντελώς σε βάρος του ανθρώπου. Το περιβάλλον είναι σκληρά ανταγωνιστικό, οι δυνάμεις του Σατανά πρόθυμες να τον κατασπαράξουν αλύπητα, τα προβλήματα συσσωρεύονται άλυτα και απειλητικά, η αμαρτία αφυδατώνει τον άνθρωπο και τον κρατά αιχμάλωτο, αλυσοδεμένο. Αυτήν την πραγματικότητα περιγράφει ο ίδιος ο Θεός με την πένα του προφήτη Του Ιερεμία (β:13, ιζ:5,6), πριν πολλά χρόνια:

«Δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· εμέ εγκατέλιπον την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύνανται να κρατήσωσιν ύδωρ»

«Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Κυρίου. Διότι θέλει είσθαι ως η αγριομυρίκη εν ερήμω, και δεν θέλει ιδεί όταν έλθη το αγαθόν· αλλά θέλει κατοικεί τόπους ξηρούς εν ερήμω, γην αλμυράν και ακατοίκητον.»

Ίσως το πιο σοφό που θα μπορούσε και θα έπρεπε να κάνει ο άνθρωπος θα ήταν να ψάξει και να μάθει τι θα πει εγκαταλείπω το Θεό, Του γυρίζω την πλάτη, Τον προσπερνάω. Τι συνέπειες έχει μία τέτοια κίνηση; Δεν το έκανε. Δεν μπορούσε να το κάνει, γιατί ο Σατανάς, που τον έσπρωξε και τον παγίδευσε σε μια τέτοια επιλογή, του έκρυψε την αλήθεια, τον αποκοίμισε με ψεύτικα ταξίματα και με περισσή πλάνη.


«Εγκαταλείπω το Θεό» σημαίνει εγκαταλείπω το συμφέρον μου, το καλό μου, εγκαταλείπω το φως που χρειάζομαι για να προσανατολιστώ σωστά, να διακρίνω, να χαράξω υγιή πορεία, εγκαταλείπω τη γνώση που μου είναι απαραίτητη για να αντιμετωπίσω τις δόλιες επιθέσεις του εχθρού. Ακριβώς αυτό βιώνουμε στις μέρες μας. Μένω χωρίς δύναμη νίκης κατά του κόσμου της αμαρτίας, χωρίς σοφία σχεδιασμού, χωρίς αλήθεια, χωρίς δικαιοσύνη.
Κοιταζόμαστε μεταξύ μας και ψάχνουμε για τον ένοχο. Ρωτιόμαστε ποιος φταίει και τι φταίει που φτάσαμε εδώ. Μα η απάντηση δεν μπορεί να είναι πιο απλή και λογική. Μείναμε μόνοι να στηρίζεται ο ένας άνθρωπος στον άλλον άνθρωπο, με τις δυνάμεις του κακού να μας κυκλώνουν λαίμαργα και αλύπητα να μας κατασπαράξουν.


Κάναμε «σάρκα βραχίονά μας», να μας στηρίζει και να μας οδηγεί. Αυτό επιλέξαμε, αυτό προκρίναμε, αυτό ζούμε. Ψάχνουμε ανάμεσά μας για σοφούς και ικανούς να μας βγάλουν από την κρίση. Άνθρωποι μικροί, άπειροι, αδύναμοι, με άγνοια, με σκοτάδι. Ισχνοί ηγέτες, «μαθητευόμενοι μάγοι», που πειραματίζονται γιατί έχουν άγνοια και είναι ανεπαρκείς. Περιμένουμε από τις διαδικασίες και τα συστήματά μας να αναδείξουν ικανούς τιμονιέρηδες για να αλλάξει πορεία ο κόσμος μας, να αποφύγουμε τα κοφτερά βράχια. Να βρούμε δηλαδή κάτι, κάποιον να βάλουμε στη θέση του Θεού, που είχαμε και αρνηθήκαμε και χάσαμε. Δεν γίνεται, δεν υπάρχει. Ο κόσμος μας είναι, με μαθηματική ακρίβεια, καταδικασμένος. Το σκοτάδι θα θεριεύει, η άγνοια, η ένταση, οι δυνάμεις του κακού, η αμαρτία, τα προβλήματα θα πολλαπλασιάζονται εκθετικά και το τέλος δεν θα αργήσει να έρθει. Το τέλος που θα σημάνει και την αρχή της αιωνιότητας, όπως αποκαλύπτει η Αγία Γραφή.


Υπάρχει όμως και ένα ακόμα σημείο, που πρέπει να προσέξουμε. Εμείς σχολιάζουμε και αναλύουμε τι σημαίνει και τι συνέπειες έχει το να εγκαταλείψουμε το Θεό. Υπάρχει και το υπόλοιπο αυτής της αλήθειας. Γιατί και ο Θεός, όταν Τον διώχνει ο άνθρωπος από τη ζωή του, φεύγει. Εγκαταλείπει και ο Θεός και όχι μόνο ο άνθρωπος. Αυτό είναι το νόημα των λόγων του Κυρίου, που ισχύει από τότε μέχρι και σήμερα:

«Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας, και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σε· ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ' ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε;
Ιδού, αφήνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος.» (Ματθ.κγ:37,38)

Έχουμε μία λάθος πλασμένη εικόνα και αντίληψη περί του Θεού. Μας αρέσει να είναι κάπως παθητικός, μαλακός, ήπιος, καρτερικός, συγχωρητικός, γεμάτος από μία κακώς εννοούμενη κατανόηση και αγάπη.


Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι εμείς έχουμε πάντα το πάνω χέρι, εμείς και την τελευταία κουβέντα, εμείς αποφασίζουμε και ο Κύριος αποδέχεται αδιαμαρτύρητα… Δεν είναι αυτός ο Θεός της Αγίας Γραφής. Εγκαταλείπουμε εμείς, αλλά εγκαταλείπει και Εκείνος. Τον διώχνουμε εμείς, αλλά μας αποβάλλει και Εκείνος. Αυτή ακριβώς είναι η αιτία και η εξήγηση όσων βιώνουμε καθημερινά στη χώρα μας και παγκόσμια.


Αυτά τα εδάφια από την Αγία Γραφή μιλούν τόσο γλαφυρά και με τόση ακρίβεια για την εποχή μας, για τις μέρες μας και δίνουν όλες τις εξηγήσεις που χρειαζόμαστε. Μπορεί να αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη και στο λαό του Θεού, όμως ο Θεός και οι αρχές Του είναι οι ίδιες, η αμαρτία και ο άνθρωπος ακριβώς όπως τότε. Σημειώστε ότι ο Κύριος αναφέρεται στον αγαπημένο Του λαό και στο ναό του Σολομώντα που σε λαμπρότητα και μεγαλείο δεν κατασκευάστηκε κάτι παρόμοιο πάνω στη Γη. Γι’ αυτό το ναό είπε ο Κύριος, «Ηγίασα τον οίκον τούτον, τον οποίον ωκοδόμησας, διά να θέσω εκεί το όνομά μου εις τον αιώνα· και θέλουσιν είσθαι οι οφθαλμοί μου και η καρδία μου εκεί διά παντός» (Α’ Βασιλ.θ:3). Μπροστά στην αμαρτία όμως ο Κύριος είναι απόλυτος και οι αποφάσεις Του αμετάκλητες. Αυτά που θα διαβάσετε πιο κάτω είναι αλήθεια, είναι γεγονότα που τα έχει καταγράψει η Ιστορία.

«Εάν ποτέ στραφήτε απ' εμού, σεις ή τα τέκνα σας, και δεν φυλάξητε τας εντολάς μου, τα διατάγματά μου, τα οποία έθεσα έμπροσθέν σας, αλλά υπάγητε και λατρεύσητε άλλους θεούς και προσκυνήσητε αυτούς, τότε θέλω εκριζώσει τον Ισραήλ από προσώπου της γης, την οποίαν έδωκα εις αυτούς· και τον οίκον τούτον, τον οποίον ηγίασα διά το όνομά μου, θέλω απορρίψει από προσώπου μου· και ο Ισραήλ θέλει είσθαι εις παροιμίαν και εμπαιγμόν μεταξύ πάντων των λαών. Περί δε του οίκου τούτου, όστις έγεινε τόσον υψηλός, πας ο διαβαίνων πλησίον αυτού θέλει μένει έκθαμβος και θέλει κάμνει συριγμόν· και θέλουσι λέγει, Διά τι ο Κύριος έκαμεν ούτως εις την γην ταύτην και εις τον οίκον τούτον; Και θέλουσιν αποκρίνεσθαι, Επειδή εγκατέλιπον Κύριον τον Θεόν αυτών, όστις εξήγαγε τους πατέρας αυτών εκ γης Αιγύπτου, και προσεκολλήθησαν εις άλλους θεούς και προσεκύνησαν αυτούς και ελάτρευσαν αυτούς, διά τούτο ο Κύριος επέφερεν επ' αυτούς άπαν τούτο το κακόν.» (Α’ Βας.θ:1-9)

Δεν υπάρχει χειρότερη κατάσταση για τον άνθρωπο από το να μείνει μόνος, εγκαταλειμμένος, αβοήθητος στην άγνοια, στο σκοτάδι, να παλεύει με τα αφρισμένα κύματα και αντί να πλησιάζει στην ακτή να βαθαίνει στον αλύπητο ωκεανό. Και από την αρρώστια, την ανέχεια, τα σκληρά χτυπήματα της ζωής, τούτο είναι το πιο τραγικό και αγιάτρευτο.
Αυτό δυστυχώς επιλέξαμε και προκρίναμε. Εμείς απλώσαμε το χέρι μας και πήραμε το Ιδού, αφήνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος. Αυτή η πορεία είναι που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στην προσδοκία και τη λατρεία του Αντίχριστου, που θα είναι η ενσάρκωση του ανθρωποκτόνου Σατανά στο πρόσωπο ενός παγκόσμιου Ηγέτη. Θα προσπαθήσει να πάρει τη θέση του Θεού που εμείς επιλέξαμε να εγκαταλείψουμε. Και ήδη τα συστήματα του κόσμου μας, που είναι τα δικά του συστήματα, τον ερχομό του προλειαίνουν.


Μετά από τούτες τις αλήθειες, που όλοι βιώνουμε και αντιλαμβανόμαστε καθημερινά, αντί για οποιαδήποτε άλλη πρόταση ή προτροπή θα αφήσω το λόγο του Θεού να μας μιλήσει για άλλη μία φορά, κάτι που έχει κάνει εκατοντάδες, χιλιάδες φορές στο παρελθόν. Να μιλήσει σε όποιον θέλει να ξυπνήσει, να αλλάξει πορεία, να σωθεί από την αιώνια απώλεια.

«Ευλογημένος ο άνθρωπος ο ελπίζων επί Κύριον, και του οποίου ο Κύριος είναι η ελπίς. Διότι θέλει είσθαι ως δένδρον πεφυτευμένον πλησίον των υδάτων, το οποίον εξαπλώνει τας ρίζας αυτού πλησίον του ποταμού, και δεν θέλει ιδεί όταν έρχηται το καύμα, αλλά το φύλλον αυτού θέλει θάλλει· και δεν θέλει μεριμνήσει εν τω έτει της ανομβρίας, ουδέ θέλει παύσει από του να κάμνη καρπόν»(Ιερεμ.ιζ:7,8).

Ο ένας δρόμος, ο δρόμος της αμαρτίας, της αστοχίας, της αποτυχίας είναι αυτός που επιλέξαμε και τώρα θερίζουμε από τη σπορά της επιλογής μας. Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της ταπείνωσης του ανθρώπου, της αναγνώρισης της πλήρους αποτυχίας του, της επιστροφής του με μετάνοια και πίστη στο σπίτι του Πατέρα Θεού. Να αποκτήσει αυτά που πλάστηκε να έχει και που τα έχασε εξαιτίας της αμαρτίας του.

Ακόμα υπάρχει δυνατότητα επιλογής και η επιλογή είναι ατομική υπόθεση και είναι στο χέρι μας!